ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน นิยาย บท 27

เขาไม่เคยคิดเลยว่า ผู้หญิงคนนี้จะดูสงบและอ่อนโยนขณะนอนหลับ

เขาเหลือบมองรอยฟันเปื้อนเลือดบนนิ้วของเธอ เป็นเพราะถูกวางยาจึงใช้วิธีนี้เพื่อทำให้ตัวเองมีสติงั้นเหรอ?

เธอดูฉลาดมาก แต่ก็ยังถูกคนเอาเปรียบได้งั้นเหรอ?

หากคืนนี้เธอไม่ได้พบเขา หรือถ้าเธอหลบหนีออกมาไม่ทัน ตอนนี้เธอคงจะ...

ทันใดนั้นเจียงเซิงก็ขมวดคิ้วและขนตาของเธอก็สั่นราวกับว่ากำลังฝันร้าย

"ไม่..."

เมื่อได้ยินเธอร้องละเมอ ซือเย่เจ๋วก็โน้มตัวเข้ามาหาเธอ "เจียงเซิง?"

ในความฝัน เจียงเซิงมองเห็นชายคนหนึ่งในคืนนั้นเมื่อหกปีที่แล้วกำลังย่ำยีเธออย่างไม่ไยดี แต่กลับเป็นใบหน้าที่โล่งๆ...

เจียงเซิงลืมตาขึ้นมาและรู้สึกหวาดกลัวทันทีที่เห็นใบหน้าที่ขยายใหญ่ขึ้นตรงหน้าและยกมือขึ้นทันที "โอ๊ย!"

"เพี้ยะ!"

"ท่านครับ เกิดอะไรขึ้น…" เมื่อได้ยินเสียงดังกล่าวหลัวเชว่ก็เปิดประตูแล้วเข้าไป แต่ทันทีที่เขาเห็นรอยตบที่แก้มของซือเย่เจ๋ว เขาก็หันหลังกลับอย่างรวดเร็วและออกไป แล้วปิดประตูอีกครั้ง

ท่านซือโดนทุบตีแล้ว แต่เขาพูดออกไปไม่ได้ ต้องทำเป็นไม่รู้เรื่อง!

เจียงเซิงสงบลง เมื่อมองดูออร่าที่มืดมนของซือเย่เจ๋ว แล้วก็พูดอย่างช้าๆ "เหอะๆ ใครให้คุณเข้ามาหาเร็วแบบนั้นเล่า ฉันคิดว่าเป็นผีเสียอีก..."

ซือเย่เจ๋วใช้ปลายนิ้วเช็ดความรู้สึกร้อนที่เหลืออยู่บนแก้มแล้วเงยหน้าขึ้นมองเธอ"ผมพาคุณมาโรงพยาบาล แต่มาตบหน้ากันเป็นการตอบแทนงั้นเหรอ?"

"ก็ฉันไม่ได้ตั้งใจนี่คะ" เจียงเซิงพูดพร้อมยืดหน้าออกมา "แล้วคุณจะตบฉันกลับไหมล่ะ?"

ซือเย่เจ๋วไม่อยากพูดอีกต่อไป ผู้หญิงคนนี้ตอนนอนดูดีกว่าอีก

"คุณมาทำอะไรที่ KTV" เขาถาม

เจียงเซิงยิ้ม"บอกคุณไปแล้วมันจะมีประโยชน์อะไร แม้ว่าฉันจะบอกคุณ แต่คุณคงไม่ดีใจในผลลัพธ์ที่ได้หรอก"

เธอพลิกตัวเอนกายพลางโบกมือ "ฉันจะพักสักหน่อย คนดีแบบคุณกลับไปได้แล้วล่ะ"

ซือเย่เจ๋วอยากจะบีบคอผู้หญิงที่ไร้หัวใจคนนี้ให้ตายเสียจริงๆ

เมื่อสักครู่นี้เขาพาเธอมาส่งที่โรงพยาบาล แต่ตอนนี้กลับถูกเธอไล่ออกไปอย่างงั้นเหรอ?

ซือเย่เจ๋วเดินออกจากวอร์ด หลัวเชว่ที่กำลังรออยู่นอกประตูทำได้แค่แสร้งทำเป็นไม่เห็นรอยแดงบนใบหน้า"ท่านครับ พวกเราจะกลับกันเลยไหม?"

"คุณอยู่ที่นี่ และพาเธอกลับเมื่อเธอตื่นนะ"

"..."

เจียงเวยเดินออกจากประตูด้านข้างของ KTV อย่างเชื่องช้าและจับเอวของเธอไว้ และกัดฟันด้วยความเกลียดชัง"เจียงเซิง นังสารเลว ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ..."

ถ้าไม่ใช่เพราะเธอวิ่งหนี เธอคงไม่ตกอยู่ในมือของหลินเสียนอี้หรอก!

เธอจะไม่มีวันปล่อยเจียงเซิงไปอย่างเด็ดขาด!

เวลาสี่ทุ่มแล้ว เจียงเซิงตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเดินออกจากวอร์ดจนกระทั่งเห็นหลัวเชว่นั่งตัวตรงบนม้านั่ง เธอตะลึง"ทำไมคุณยังอยู่ที่นี่?"

เขาไม่ใช่ผู้ช่วยพิเศษของซือเย่เจ๋วหรอกเหรอ?

หลัวเชว่ค่อยๆลุกขึ้นยืนและพูดอย่างไม่มีทางเลือก "ท่านซือขอให้ผมพาคุณกลับบ้านครับ"

ซาบซึ้งใจไหมล่ะ ร้องไห้ออกมาเถอะ ถึงอย่างไรผู้หญิงที่ทำให้ท่านซือใส่ใจได้ขนาดนี้ก็ไม่น้อยเลย

"อ๋อ งั้นไปกันเลย"

เจียงเซิงโบกมือ และไม่มีอารมณ์ใดๆบนใบหน้าที่เป็นความซาบซึ้งใจ แต่เธอกลับปฏิบัติต่อเขาเหมือนเป็นคนขับรถฟรีๆแทน

หลัวเชว่ถอนหายใจ

วันนี้เป็นอีกวันที่น่าเหนื่อยหน่าย

หลัวเชว่ขับรถไปยังสถานที่ที่เจียงเซิงบอก หลังจากที่เจียงเซิงลงจากรถแล้วเธอก็ไม่ลืมที่จะหยิบเงินสิบหยวนออกมาแล้ววางไว้บนที่นั่งผู้โดยสาร"นี่ ค่าโดยสาร ขับกลับดีๆล่ะ"

หลัวเชว่หยิบแบงค์สิบที่ยับยู่ยี่และย่นขึ้นมา พลางกรีดร้องในใจ

สิบหยวนไม่พอค่าน้ำมันหรอกนะ!

นี่มันรถหรูนะ!

ไม่สิ เขาก็ไม่ใช่คนขับแท็กซี่นะ!

เดี๋ยวนะ ชุมชนที่เธอไป...

หลัวเชว่ตกตะลึง คุณเจียงเองก็อาศัยอยู่ในบริเวณวิลล่าวิวทะเลนี้ด้วยงั้นเหรอ? บังเอิญขนาดนั้นเลยเหรอ?

วันรุ่งขึ้น ห้องประชุมTG กรุป