ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน นิยาย บท 70

เมื่อเห็นฉากนี้ เจียงเวยก็แทบคลั่งด้วยความอิจฉา!

"เย่เจ๋ว!"

ซือเย่เจ๋วค่อยๆ ปล่อยเจียงเซิงไป ใบหน้าของเขาบึ้งตึง ฮึ นี่คือเหตุผลที่ผู้หญิงคนนี้ริเริ่มอย่างกะทันหันเนี่ยนะ

เขาหันไปมองเธอ "คุณมาทำอะไรที่นี่"

เจียงเซิงยกมือขึ้นเช็ดปากและเช็ดลิปสติกออกพอดี ลิปสติกที่ถูกเช็ดนั้นได้ติดในแก้มโดยบังเอิญ มันชวนให้ผู้คนคิดมากได้ง่ายเลย

เธอดึงคอเสื้อของซือเย่เจ๋ว เลิกคิ้วแล้วเยาะเย้ย "ทักษะการจูบของคุณซือก็ธรรมดามากนะ"

สายตาของซือเย่เจ๋วฉายแววความเย็นชา

ไม่พอใจเขาเหรอ?

ขณะที่เจียงเซิงกำลังจะจากไป แต่จู่ๆ เจียงเซิ่น พ่อของเธอก็ปรากฏตัวออกจากด้านหลังเจียงเวย ซึ่งทำให้เจียงเซิงอึ้งไป

เจียงเซิ่นพบว่าเจียงเซิงอยู่ในห้องทำงานกับซือเย่เจ๋วตามลำพังด้วยใบหน้าที่ "ไม่น่ามอง" และที่ริมฝีปากของซือเย่เจ๋วมีรอยกัดด้วย ทันใดนั้นเขาก็หน้าเขียวคล้ำถมึงทึงด้วยความโกรธ

"เจียงเซิง เธอ... เธอกล้าดียังไง..." เจียงเซิ่นโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ จากนั้นก็หมดสติไป

"พ่อ!"

เมื่อมองดูเจียงเวยรีบวิ่งไปหาพ่อ เท้าที่เจียงเซิงกำลังจะเดินเข้าไปนั้นราวกับถูกมัดไว้อยู่กับที่เดิม

**

เจียงเซิงพิงผนังทางเดินของโรงพยาบาล มีสีหน้าทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย

เธอยอมรับว่าเธอโดนซือเย่เจ๋วยั่วโมโหจนเกินเหตุไป อีกอย่างที่เธอทำอย่างนั้นก็เพื่อแก้แค้นเจียงเวยมากกว่า แต่เธอไม่เคยคาดคิดว่าพ่อของเธอจะมาปรากฏตัวอยู่ที่นั่น

"เจียงเซิง พ่อแกเรียกให้แกเข้าไป"

เซียวหลานออกมาตามหาเธอ

เจียงเซิงยกเปลือกตาขึ้นและเดินเข้าไปในห้องคนไข้อย่างไม่แยแส เจียงเวยนั่งอยู่ข้างเตียงดูเหมือนเป็นลูกสาวที่ดีและมีเอาใจใส่มาก

ทันทีที่เจียงเซิ่นเห็นเธอ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป "ลูกเนรคุณ คุกเข่าลงเดี่ยวนี้!"