ทาสรัก นิยาย บท 50
EP49
คำถามของทิศเหนือทำเอาทุกคนในโต๊ะต่างเงียบกริบทุกสายตามองหน้ากันด้วยอาการประหม่า
“ปกติหน่ะครับ วัยพวกผมคุยกันแบบนี้”
“อ๋อ…จ๊ะ ทำเอาคนแก่ตกใจหมดเลย” แพรพรรณพยักหน้าตอบเป็นเชิงเข้าใจ ทวาเธอกลับรู้สึกว่ามันแปลกๆอยู่บ้างเพราะสายตาของลูกเลี้ยงที่มองอิฐแทบจะลุกใส่
“งั้นผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ”
“รีบมานะคะ” อิฐลุกขึ้นจากเก้าอี้ นิวาจึงเอ่ยบอก ชายหนุ่มพยักหน้าตอบ บทสนทนาของทั้งสองอยู่ในสายตาของทิศเหนือ แววตาไม่พอใจที่คนของตัวเองฉีกยิ้มให้คนอื่นจึงเต็มไปด้วยบันดาลโทสะ ร่างหนาสะกัดกั้นอารมณ์เอาไว้แล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ผลุนผลัน เดินตามอิฐไปติดๆ…
“ไปไหนกันละนั้น…”
“คงไปสูบบุหรี่”
“แต่ฉันว่าไม่น่าจะใช่นะคะ”
ผู้ใหญ่สามคนพูดคุยกันด้วยสีหน้าวิตกกังวล เกรียงไกรเองก็รู้ดีว่าอีกไม่นานคงเกิดเรื่องขึ้นอีกแน่ๆ เพราะลูกชายของเขาค่อนข้างเป็นคนหวงของ และดูจากสายตาคงถึงจุดสิ้นสุดแล้ว นิวาเห็นแบบนั้นจึงรีบก้มหน้าจัดการอาหารในจานต่อ…
อิฐที่เดินเลี่ยงออกมายังหลังบ้านที่เดิม แสร้งหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ หางตาเหลือบมองทิศเหนือ เขารู้ดีว่ามีคนกำลังเดินตามมา…
“มีอะไรรึเปล่า…ถึงเดินตามมา”
“นี้มันบ้านกู…จะเดินไปทางไหนมันหนักหัวมึง?”
“อ๋อ…โอเค…สูบบุหรี่ไหม”
หมับ! อิฐทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วโยนซองบุหรี่กลับ มือหนาจึงรับมันทันเอาไว้พอดิบพอดี
“ไม่ว่ะ…กูไม่ชอบใช้อะไรร่วมกับคนอื่น” ทิศเหนือตอบแล้วโยนซองบุหรี่ลงพื้นพร้อมกับใช้ปลายเท้าเหยียบขยี้มันจนเละไม่มีชิ้นดี ท่อนแขนยกขึ้นกอดอก “โดยเฉพาะคนของกู…ยิ่งไม่อยากใช้ร่วมกับใคร”
“คนของมึงหมายถึงนิวา?” ปลายนิ้วแกร่งคีบมวลบุหรี่ออกแล้วพ้นควันสีขาวขุ่นลอยคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ ชายหนุ่มเอียงคอถามด้วยท่าทางยียวนกวนประสาทยิ่งกระตุกต่อมโมโหของคนตรงหน้าได้เป็นอย่างดี
“รู้แล้วแม่งก็เลิกเสือกกับเมียกูสักที…หรือมึงอยากแดกลูกปืนอีก”
“มึงกล้าหรอ…คนเต็มบ้านเลยนะ…ทั้งเมีย…ทั้งพ่อ" อิฐยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆหวังท้าทายให้ทิศเหนือยกหมัดขึ้น
หมับ!
“แล้วมีเหตุผลอะไรที่กูไม่กล้าว่ะ”
ผลั๊วะ! ผลั๊วะ! ไม่ปล่อยให้เวลาเดินช้าไปกว่านี้หมัดหนักๆถูกซัดเข้าที่ใบหน้าหล่อสองครั้งติด จนร่างหนาเซ เลือดสีแดงสดไหลกลบมุมปาก อิฐยกมือขึ้นแล้วลูบมันเบาๆ สายตาไม่สะทกสะท้านอะไรเงยหน้าขึ้นมองทิศเหนือ
“ถ้ามึงยังยุ่งกับเมียกูอีก…อย่าคิดว่ากูจะปล่อยให้มึงรอด”
“เดี๋ยวดิ” ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นทิศเหนือก็หมุนตัวหวังจะเดินกลับเข้าไปข้างใน ทวาเสียงเรียกของอิฐทำให้ร่างหนาหยุดชะงัก
“เหี้ยไร…อยากโดนมากกว่าหมัด?”
“มึงควรยอมฟังสักหน่อยนะ…เผื่อมันจะทำให้มึงหายบ้าขึ้นมาบ้าง”
หมับ! ทิศเหนือเดินย่างกายเข้าไปอยู่ตรงหน้าอิฐ มือหนาคว้าเข้าที่คอเสื้อแล้วกระชากมามองหน้า เหมือนกำลังเก็บอารมณ์ตัวเองเอาไว้อยู่เพราะสายตาจริงจังของฝ่ายตรงข้าม…
“พูดมาดิ กูให้เวลามึงหนึ่งนาที”
“กูกับนิ เราเป็นแค่พี่น้องที่ดีต่อกัน ไม่ได้เป็นมากกว่าที่มึงคิด กูมีแฟนแล้วด้วย เข้าใจตรงกันนะ”
“พี่น้อง? จะมีสักกี่คนว่ะแม่งที่ทำใจเป็นพี่น้องกับคนที่ตัวเองชอบได้ ตลกว่ะ” ทิศเหนือเค้นยิ้มออกมา แล้วสะบัดร่างของอิฐออก ลิ้นหนาดันกระพุ้งแก้มราวกับเรื่องที่ได้ฟังมันตลกนักหนา
“หนึ่งในนั้นก็คือกู กูยอมรับว่าเคยชอบนิ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ นิวาปฏิเสธกูชัดเจน มึงคิดว่ากูจะยอมสู้ต่ออยู่อีกหรอว่ะ ทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีหวังแล้วอีกอย่างกูกับยิหวาคบกัน กูอยากให้มึงเลิกบ้าคิดว่ากูกับนิจะแอบทำอะไรเหี้ยๆกันได้แล้ว…”
“แล้วเมื่อเช้ามึงทักมาทำซากไร?”
“เพราะนิไปคุยให้กูกับยิหวาเข้าใจกัน กูเลยอยากเลี้ยงตอบแทน แค่นั้น แต่มึงเสือกคิดไปเอง”
อิฐอธิบายพลางยกมือขึ้นเช็ดคราบเลือดตามมุมปาก ทิศเหนือที่เริ่มคิดตามคำพูดของอิฐนิ่งเงียบ สายตาคมกริบมองใบหน้าอีกคนด้วยความรู้สึกที่ไม่ค่อยอยากเชื่อเท่าไหร่…
“…”
“แล้วอีกเรื่อง…นิรักมึงมาก เธอถึงได้ปฏิเสธทุกคน มึงไม่ต้องไประแวงเธอหรอกต่อให้คนที่ดีกว่ามึงเป็นสิบเท่าเข้าหา คนอย่างนิก็ไม่มีทางหวั่นไหว เพราะผู้ชายพวกนั้นไม่ใช่มึง…” อิฐพูดทิ้งท้ายเอาไว้เพียงแค่นั้นก็เดินผ่านร่างของทิศเหนือออกมา ถือว่าเขาได้เคลียร์แล้วว่าตัวเองบริสุทธิ์ใจกับนิวา ส่วนเจ้าตัวจะคิดได้รึเปล่านั้นก็อีกเรื่อง…
“ไปไหนกันมาล่ะ…หายไปนานเลย”
“คุยกันนิดหน่อยหน่ะครับพ่อ ไม่มีอะไรหรอก ทานต่อเถอะ” กรเดชเอ่ยถามลูกชายด้วยสีหน้าเป็นห่วง ชายหนุ่มจึงหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิม ไม่นานทิศเหนือก็เดินกลับมา นิวามองสองหนุ่มสลับกันอย่างต้องการคำตอบ…
“ตาเหนือ…ค้างที่นี้สักคืนนะ ทุกคนเขาคิดถึงแกมาก”
“ผม…”
“ได้ค่ะ…คุณเหนือจะค้างที่นี้” ทิศเหนือที่มีท่าทีจะปฏิเสธผู้เป็นพ่อถูกนิวาพูดดักขึ้นมาก่อนทำเอาใบหน้าหล่อซีดเผือดขึ้นมาในทันใด ชายหนุ่มไม่อยากค้างที่นี้ถ้าไม่มีคนตัวเล็กนอนอยู่ข้างกาย…
“ดีเลย…แม่อยากคุยกับตาเหนือพอดี”
“ไม่มีอะไรต้องคุย” ทิศเหนือเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแล้วรีบลุกผลุนผลันออกจากโต๊ะอาหาร นึกน้อยใจที่นิวาตอบออกไปแบบนั้น ทั้งๆที่รู้ว่าเขาติดตัวเองขนาดไหน…
“คืนดีกันแล้วไม่ใช่หรอครับคุณลุง…ทำไม”
“เขาคืนดีแค่กับลุง แต่กับแพรยังไม่คุยด้วยเหมือนเดิม”
“เดี๋ยวนิไปคุยให้ค่ะ…” นิวาวางช้อนลงบนจานแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินตามร่างหนาไปห่างๆ จนร่างหนาหายเข้าไปในรถส่วนตัว มือบางจึงยกขึ้นเคาะกระจก…
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!…
“ลุกออกจากโต๊ะแบบนี้มันเสียมารยาทนะคะ กลับเข้าไปเถอะ”
“ไม่อยากอยู่กับฉันไม่ใช่หรอถึงได้ผลักไสขนาดนี้”
“นิแค่อยากให้คุณเข้าใจกับทุกคน”
“…”
“นิไม่ชอบเลยนะคะที่คุณเป็นแบบนี้…” เสียงหวานอ่อนลงเล็กน้อยเมื่อเห็นทิศเหนือไม่ยอมตอบอะไร ร่างหนาจึงเดินลงมาจากรถแล้วสวมกอดคนตัวเล็กจากด้านหลัง…
“ฉันก็ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ แต่เธอก็รู้ไม่ใช่หรอว่าฉันนอนไม่ได้ถ้าไม่มีเธอให้นอนกอดอยู่ข้างๆ ฉันค้างที่นี้ก็ได้ถ้าเธอยอมค้างด้วยกัน อยู่กับฉันนะ…ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว”
“…แล้วเรื่องคุณอิฐ”
“ฉันขอโทษ…ฉันเข้าใจทุกอย่างแล้ว ขออย่างเดียวเวลาจะไปไหนกับมันต้องให้ฉันไปด้วย ได้มั้ยนิ ฉัน…รักเธอมากรู้มั้ย” ทิศเหนือค้างใบหน้าไว้บนไหล่มน จากน้ำเสียงแข็งกร้าวตอนนี้แปรเปลี่ยนเป็นอ่อนระทวยคล้ายออดอ้อน…
“มันจะไม่เกิดขึ้นอีกใช่ไหมคะ…คุณจะไม่หาเรื่องเขาอีกใช่มั้ย”
“ครับ…จะเป็นผัวที่ดีของนิวาคนเดียว”
“ปล่อยได้แล้ว…นิค้างด้วยก็ได้ แค่ห้ามทำอะไรเด็ดขาด”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทาสรัก