พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 734

หลิง อี้หรานยืนอยู่หน้าทางเข้าโรงพยาบาล เธอยังคงลังเลและไม่แน่ใจว่าเธอคิดถูกหรือไม่

‘ฉันจะไปค้นหาความจริงจริง ๆ เหรอ? ถ้ามันเป็นความทรงจำที่หายไป ฉันจะสามารถรื้อฟื้นมันได้เหรอ? จะเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่ฉันจำได้ ฉันจะเข้าไปพัวพันกับกู้ ลี่เฉินหรือจะทำให้จินรู้สึกเปราะบางมากขึ้นหรือเปล่า?’

‘ฉันควรรื้อฟื้นความทรงจำหรือฉันควรจะฝังมันไว้ตลอดไป? ฉันควรทำราวกับว่าฉันรู้ทุกอย่างและรักษาอาการปวดหัวด้วยวิธีอื่นหรือไม่?’

‘หรือตราบเท่าที่ฉันสามารถรักษาระยะห่างจากกู้ ลี่เฉินไว้ได้ในอนาคตและไม่ปล่อยให้เขากระตุ้นความจำของฉัน อาการปวดหัวของฉันก็จะหยุดลงใช่ไหม?’

“คุณหลิง!” ทันใดนั้นเสียงผู้หญิงก็ดังขึ้นที่หูของหลิง อี้หราน

ก่อนที่เธอจะรู้ตัว เธอก็พบว่าตัวเองอยู่หน้าห้องทำงานของหมอเหลิ่งเสียแล้ว และคนที่โทรหาเธอก็คือพยาบาลที่อยู่กับหมอเหลิ่งเมื่อวานนี้

“คุณหลิง มีบางอย่างเกิดขึ้นกับหมอเหลิ่งเมื่อเช้านี้และเธอขอลาพักสักระยะ ฉันต้องขอโทษที่ทำให้คุณเสียเวลามาที่นี่โดยเปล่าประโยชน์ หมอเหลิ่งลาฉุกเฉินและกะทันหันมาก เราจึงไม่มีเวลาติดต่อคุณ” พยาบาลพูดขอโทษ

หลิง อี้หรานรู้สึกโล่งใจขึ้น

‘วันนี้หมอเหลิ่งไม่อยู่ อย่างน้อยวันนี้ฉันก็ไม่ต้องถูกสะกดจิตและก็ไม่ต้องกังวลเรื่องการรื้อฟื้นความทรงจำอีกต่อไป!’

‘กังวลเหรอ?’ เธอตกตะลึงทันที ‘นี่ฉันกำลังกังวลเรื่อง... รื้อฟื้นความจำอยู่เหรอ?’

‘ฉันกังวลเพราะ... ฉันกลัวว่าการรื้อฟื้นความทรงจำจะทำให้สิ่งต่าง ๆ ซับซ้อนและสับสนมากขึ้น’

‘บางทีฉันอาจจะรู้ว่า... การไม่รื้อฟื้นความทรงจำนี้เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดก็ได้?’