พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 735

ความเงียบของเธอทำให้ กู้ ลี่เฉินคาดเดาต่อไป “คุณลืมอะไรไปหรือเปล่า? มันเกี่ยวอะไรกับผมหรือเปล่า?”

หลิง อี้หรานกัดริมฝีปากของเธอเล็กน้อย “คุณกู้ คุณมีจินตนาการที่เหนือล้ำมาก ฉันมาที่นี่วันนี้เพื่อสะกดจิต แต่ไม่ใช่เพราะเหตุผลที่คุณพูดถึง มันเป็นการรักษาอาการอื่น ๆ ของฉัน อย่างที่คุณรู้ ฉันติดคุกมาสามปี นั่นทำให้ฉันมีโรควิตกกังวลหรืออะไรบางอย่าง”

ดวงตาฟีนิกซ์ของเขาจับจ้องมาที่เธอราวกับกำลังแยกแยะความจริงออกจากความเท็จในคำพูดของเธอ “อย่างนั้นเหรอ? ความวิตกกังวล? คุณมีความวิตกกังวลด้วยเหรอ?”

เธอสบตาเขา “แล้วคุณจะรู้ได้ยังไงว่าฉันไม่มีความวิตกกังวล?”

ทันใดนั้นเขาก็ขยับเข้ามาใกล้เธอ ใบหน้าที่สง่างามและหล่อเหลาของเขาขยับเข้ามาใกล้ดวงตาของเธอ “คุณรู้รึเปล่าว่าตอนที่คุณจับมือผมที่งานในวันนั้น คุณพูดแบบเดียวกับเด็กหญิงที่ช่วยผมไว้”

“ฉันบอกคุณแล้ว มันเป็นเรื่องไร้สาระ” เธอพูดออกมาด้วยท่าทีนิ่งเฉย

“เรื่องไร้สาระงั้นเหรอ?” เขาเยาะเย้ย “คุณจับมือผมและบอกว่าคุณจะไม่ปล่อย คุณจะพาผมขึ้นไปและต้องการให้ผมจับมือของคุณให้แน่น! พาผมขึ้นไปเหรอ? จะพาผมไปไหนล่ะ?”

คำถามของเขาพุ่งเข้าใส่เธอราวกับค้อนยักษ์ตอกเข้าที่หัวใจของเธอ ทำให้เธอรู้สึกแน่นในอกอย่างอธิบายไม่ถูก จนเธอแทบจะหายใจไม่ออก

เมื่อเขาขยับเข้าใกล้มากขึ้น เธอก็ถอยกลับไปจนหลังชิดกับกำแพง

เธอยกมือขึ้นโดยไม่รู้ตัวเพื่อกั้นช่องว่างระหว่างพวกเขา แต่มือของเขากลับดันมือทั้งสองของเธอชิดกับผนัง

“กู้ ลี่เฉิน ทำอะไรน่ะ? ปล่อยฉัน!” หลิง อี้หรานดิ้นรน