พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1007

หัวใจของหญิงสาวแทบเต้นผิดจังหวะ ดวงตาของเขาราวกับสามารถมองทะลุผ่านร่างเธอไปได้

“กู้ ลี่เฉิน” อี้หรานสูดลมหายใจลึก เรียกชื่อเต็มของชายหนุ่มแทนที่จะเรียกว่า ‘คุณกู้’ เหมือนอย่างเคย “ใช่ ฉันไม่อยากให้คุณมาชอบฉัน ฉันแค่อยากมีชีวิตที่สงบสุข ไม่ต้องมาเล่นเกมอะไรอีก”

ลี่เฉินตอบเสียงจริงจัง “ผมไม่เคยมองว่ามันเป็นแค่เกม ถ้าคุณคิดว่าผมยังไม่จริงจัง งั้นบอกมาสิว่าผมต้องทำยังไงคุณถึงจะยอมเชื่อ”

หญิงสาวกัดริมฝีปากเบาๆ “ฉันเหนื่อยค่ะ ฉันไม่มีแรงจะไปรักใครได้อีกแล้ว”

“งั้นผมจะรักคุณเอง คุณค่อยรักผมในวันที่คุณพร้อมก็ได้ ขอแค่ช่วยเลิกปฏิเสธผมสักที” เขาพูด

เธอมองเขาอย่างสับสน “ทำไมต้องเป็นฉัน? ฉันไม่ได้มาจากตระกูลที่เพียบพร้อม แถมยังเคยติดคุกมาสามปี แล้วฉันก็ไม่ใช่คนที่คุณตามหาด้วย”

ปลายเสียงของอี้หรานแผ่วลงที่ประโยคสุดท้ายอย่างรู้สึกผิด

“ใช่ ทำไมต้องเป็นคุณด้วย?” กู้ ลี่เฉินพึมพำพลางเกลี่ยแก้มใสด้วยปลายนิ้ว

หญิงสาวตระหนักได้ว่าต้องเบือนหน้าหนี แต่กลับถูกสะกดไว้ด้วยแววตาของชายหนุ่ม ดวงตาสีนิลคมกริบคู่นั้นสะท้อนเงาของเธอและความปรารถนาอันลึกล้ำที่ยากจะเสื่อมคลาย

“อย่างที่คุณว่า คุณไม่ได้มาจากครอบครัวดี ๆ เคยติดคุกมาสามปี แล้วคุณก็ไม่ใช่คนที่ผมตามหา ถ้าเลือกได้ว่าจะต้องรักใคร ผมก็ยังมีตัวเลือกที่ดีกว่าคุณอีกหลายคน แต่ว่า…” น้ำเสียงของเขาสะดุด ปลายนิ้วค่อย ๆ แตะระหว่างคิ้วของเธออย่างอ่อนโยน

ลี่เฉินเอ่ยต่อ “ในเมื่อผมรักคุณไปแล้ว นั่นก็แปลว่าผมรักคุณที่คุณเป็นคุณ ไม่ใช่เพราะอย่างอื่น ถ้าคุณถามว่าทำไมถึงต้องเป็นคุณ ผมตอบไม่ได้ ผมรู้แค่ผมรู้สึกเจ็บปวดไปด้วยเวลาที่คุณเจ็บตัว หรือตอนที่คุณหายไปผมก็กังวลแทบบ้า กลัวคุณจะเป็นอะไรไป นี่มันยังไม่ชัดเจนพอว่าผมรักคุณอีกเหรอ?”