พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 859

“ขอบใจนะ” โจว เชียนหยุนพูด

“อย่าทำเหมือนฉันเป็นคนแปลกหน้าเลยค่ะ พี่โจว ถ้าวันหนึ่งฉันมีปัญหา ฉันก็คิดว่าพี่คงจะช่วยฉันเหมือนกัน” หลิง อี้หรานพูดด้วยรอยยิ้ม

“ก็จริง” โจว เชียนหยุนยิ้มตอบ “ยังไงซะ ฉันกำลังวางแผนที่จะย้ายไปทีเมืองจี”

“เมืองจี?” หลิง อี้หรานรู้สึกประหลาดใจ เมืองนี้อยู่ไม่ไกลจากเมืองเฉินมากนัก แต่ก็ไม่ได้อยู่ใกล้เช่นกัน ต้องใช้เวลาขับรถถึงสามชั่วโมง

เมืองนั้นมีทิวทัศน์ที่สวยงาม แม้จะเป็นเมืองท่องเที่ยวแต่ค่าครองชีพก็ไม่สูงนัก มันใกล้เคียงกับค่าครองชีพในเมืองที่ใหญ่เป็นอันดับที่สามในประเทศ

“พี่จะย้ายไปเมื่อไหร่คะ?” หลิง อี้หรานถาม

“น่าจะในเดือนกันยายน ฉันต้องหาโรงเรียนอนุบาลให้อาหยันน้อย พออาหยันสวมเครื่องช่วยฟัง เขาเป็นก็เหมือนเด็กธรรมดาทั่วไปที่ไม่มีปัญหาในการสื่อสารกับคนอื่น ฉันเลยอยากหาโรงเรียนอนุบาลธรรมดาให้เขา ฉันสงสัยว่าจะมีโรงเรียนอนุบาลไหนจะรับเขาบ้าง”

เนื่องจากลูกชายของเธอพิการทางการได้ยิน จึงเป็นเรื่องปกติที่เขาจะต้องไปโรงเรียนเพื่อคนพิการก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้เขาเป็นเหมือนเด็กธรรมดาทั่วไป โจว เชียนหยุนจึงอยากพาเขาไปเข้าเรียนที่โรงเรียนอนุบาลธรรมดา

เธอต้องการให้ลูกชายของเธอเติบโตขึ้นมาเหมือนเด็กธรรมดาทั่วไป แทนที่จะถูกจัดว่าเป็นเด็กพิการ

เด็กหูหนวก... เธอทำให้เขาเป็นแบบนั้น!

ไม่ว่าเธอจะพยายามแค่ไหน เธอก็ทำได้เพียงให้ลูกชายสวมเครื่องช่วยฟังเท่านั้น มันเป็นไปไม่ได้ที่ลูกชายของเธอจะได้ยินเหมือนคนปกติ

“พี่จะต้องหาโรงเรียนนั้นได้! อาหยันน้อยฉลาดและน่ารักจนทุกคนรู้สึกเอ็นดูเขาทุกครั้งที่เจอ เขาเข้ากับเด็กธรรมดาทั่วไปได้ดีด้วยไม่ใช่เหรอ? ตอนที่คุณป้าพาอาหยันไปที่สวนสาธารณะใกล้ ๆ อาหยัน สามารถเข้ากับเด็กคนอื่น ๆ ได้” หลิง อี้หรานพูด

“ฉันก็หวังว่าอย่างนั้น ฉันจะมองหาโรงเรียนอนุบาลเพิ่มอีกหลาย ๆ แห่ง ต้องมีโรงเรียนอนุบาลที่ยอมรับเขา!” โจว เชียนหยุนพูด

ทันใดนั้น คุณนายโจวกมาถึงร้านอาหารพร้อมกับอาหยัน

ทันทีที่อาหยันเห็นโจว เชียนหยุน เขาก็รีบวิ่งเข้าไปหาโจว เชียนหยุนทันที แต่ก่อนที่เขาจะไปถึงเธอ เขากลับจำได้ว่าคุณยายบอกเขาว่าแม่ได้รับบาดเจ็บ เขาจึงหยุดชะงักทันที

“คุณย่าบอกว่าแม่ปวดท้อง เจ็บไหมครับ แม่?” คนตัวเล็กพูดชัดเจน ดวงตาที่งดงามของเขามองดูท้องของโจว เชียนหยุนด้วยความกังวล

เขาอยากจะยกมือเล็กสัมผัสโจว เชียหนยุน แต่เขากลัวว่าเขาจะทำให้แม่เจ็บ

โจว เชียนหยุนมองไปที่ลูกชายของเธอ พออาหยันโตสขึ้น ดวงตาของเขากลับดูคล้ายกับดวงตาของเย่ เหวินหมิงมากขึ้นเรื่อย ๆ

ตอนที่เธออยู่กับเย่ เหวินหมิง ชายคนนั้นก็มองเธอด้วยสายตาที่กังวล และถามว่า “เชียนหยุน เจ็บไหม?”

ตอนนั้นทุกการกระทำของเขาอบอุ่นมากจนเธอรู้สึกว่าเธอโชคดีอย่างมากที่ได้เจอผู้ชายที่รักเธอมากขนาดนี้

ทว่า ความโชคดีของเธอมันเป็นเพียงกลอุบายที่เขาสร้างขึ้นมาเท่านั้น

“แม่ไม่เจ็บแล้ว” โจว เชียนหยุนจับมือของลูกชายมาวางไว้บนท้องของเธอ “ถึงจะมีผ้าพันแผลอยู่ แต่ก็ไม่เจ็บแล้ว สักพักก็เอาผ้าพันแผลออกได้”

เด็กน้อยยิ้มร่าเมื่อได้ยินแบบนั้น

เขาได้ยินจากยายของเขาว่าแม่ได้รับบาดเจ็บ เขาอยากจะไปโรงพยาบาลเพื่อพบกับแม่ แต่ยายกลับไม่ยอมให้เขาไป เขาจึงทำได้แค่วิดีโอคอลหาแม่ทุกบ่าย

“อย่าเจ็บอีกนะครับแม่ ผมอยากเจอแม่ทุกวัน” เด็กน้อยพูด

โจว เชียนหยุนยิ้มบาง ๆ “ได้สิ แม่จะพยายามไม่ให้บาดเจ็บอีก เพราะแม่อยากเห็นอาหยันโตขึ้นมาอยู่ข้าง ๆ แม่!”

เมื่อมองดูปฏิสัมพันธ์ระหว่างแม่และลูกชาย หลิง อี้หรานก็หันไปถามเด็กน้อยว่า “อาหยันน้อย ขอน้ากอดหน่อยไม่ได้เหรอจ๊ะ?”