พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 858

หลิง อี้หรานตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้นเพราะเสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์ของเธอ

เธอรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อยและมีอาการเจ็บคอ เธอจึงยกมือขึ้นลูบคอของเธอโดยไม่รู้ตัว ทันใดนั้น เธอก็จำบางอย่างได้ เธอชะงักและมองไปรอบ ๆ ห้องของเธออย่างรวดเร็ว

ทุกอย่างในห้องก็เหมือนเดิม แม้แต่ชุดนอนของเธอก็ยังไม่บุบสลาย ไม่มีอะไรผิดปกติ

เธอจำได้ว่าเธอถูกจูบตอนหลับ แล้ว... เธอก็สลบไป!

‘ฉันไม่เห็นว่าเขาเป็นใคร แต่จูบนั้นเหมือน... ของจิน!’

‘แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรผิดปกติ ฉันฝันว่าเขาจูบฉันเหรอ? ที่ฉันฝันแบบนี้เพราะฉันยังไม่ลืมเขาใช่ไหม?’

ดวงตาของหลิง อี้หรานดูมัวหมองลง จากนั้นเธอก็ยกผ้าห่มบาง ๆ ขึ้นก่อนจะลุกจากเตียง

‘เมื่อไหร่ฉันจะลืมผู้ชายคนนั้นได้? ฉันเคยคิดว่าฉันจะมีครอบครัวจริง ๆ แล้ว แต่นั่นกลับกลายเป็นแค่ความฝัน’

เธอจะเริ่มต้นใหม่ได้ก็ต่อเมื่อเธอลืมเขาได้แล้วเท่านั้น!

หลิง อี้หรานเข้าไปในห้องน้ำ หยิบแปรงสีฟันและแก้วน้ำของเธอ เธอบีบยาสีฟันลงบนแปรงสีฟัน และกำลังจะแปรงฟัน แต่เธอกลับเหลือบเห็นรอยจ้ำสีแดงที่ลำคอของเธอ ทันใดนั้น เธอก็ตัวแข็งทื่อทันที!

‘นี่คืออะไร? นี่คือ…’

เธอวางแปรงสีฟันลงแล้วยกมือขึ้นเพื่อสัมผัสรอยสีจ้ำสีแดง ครู่ต่อมาใบหน้าของเธอก็ซีดเผือด

‘รอยจูบ!’

‘ทำไมถึงมีรอยจูบบนร่างกายของฉัน?’

เธอเงยหน้าขึ้นมองตัวเองในกระจกด้วยความหวาดกลัว ริมฝีปากสีชมพูของเธอดูแดงช้ำเป็นพิเศษในกระจก

‘เป็นไปได้ไหมว่า... เมื่อคืนฝันไม่ใช่ความฝัน? อี้ จิ่นหลีเข้ามาในบ้านเช่าของฉันแล้ว... ก็จูบฉัน?’

แต่เธอกลับพบว่าความคิดของเธอมันดูไร้สาระเกินไป

‘อี้ จิ่นหลีจะทำแบบนี้เพื่ออะไร? อีกอย่างมันไม่น่าใช่เขา! เขาคือคนที่อยากเลิกกับฉัน และ... เขาจะมาจูบฉันตอนกลางดึกได้ยังไง?’

‘ไม่มีทาง!’

ทว่า... รอยจูบที่คอของเธอกลับดูชัดเจนมากในกระจก ในขณะที่ความรู้สึกที่โดนจูบนั้นยังคงติดอยู่บนริมฝีปากของเธอ...

‘มันรู้สึกเหมือนจริงมาก!’

…

เมื่อโจว เชียนหยุนออกจากโรงพยาบาล หลิง อี้หรานก็ลางานหนึ่งวันจากสำนักงานกฎหมายเพื่อมาช่วยโจว เชียนหยุนย้ายออกจากโรงพยาบาล จากนั้นเธอก็นั่งแท็กซี่ไปส่งโจว เชียนหยุนที่ร้านอาหาร

“เธอไม่ต้องลางานก็ได้ อาการบาดเจ็บของฉันใกล้จะหายดีแล้ว ฉันจัดการเรื่องต่าง ๆ ด้วยตัวเองได้น่า” โจว เชียนหยุนพูด เธอมีเพื่อนและญาติไม่กี่คนในเมืองเฉิน นอกจากนี้ แม่ของเธอยังต้องดูแลอาหยันน้อย

อาหยันน้อยต้องเข้าชั้นเรียนเพื่อฝึกอบรมเฉพาะทางในวันนี้ ดังนั้นเธอจึงคิดว่าเธอจะต้องออกจากโรงพยาบาลเพียงลำพัง เธอไม่คาดคิดว่าอี้หรานจะมาช่วยเธอ

การได้พบอี้หรานถือว่าเป็นเรื่องโชคดีที่สุดในการย้ายมาอยู่ในเมืองนี้

หลิง อี้หรานกำลังวางของใช้ส่วนตัวของโจว เชียนหยุนที่เธอนำกลับมาจากโรงพยาบาล ขณะที่เธอพูดว่า “คนป่วยไม่ควรออกจากโรงพยาบาลด้วยตัวเองนะคะ นอกจากนี้ งานที่บริษัทก็ไม่ได้ยุ่งขนาดนั้น แค่เลิกงานก่อนสองสามชั่วโมงก็ไม่มีผลอะไร”