ทายาทอันดับหนึ่ง นิยาย บท 12

มองดูผู้คนที่ส่งเสียงเกรียวกราว วินน์รู้สึกราวกับนั่งอยู่บนเข็ม ถึงแม้เธอจะไม่รู้ว่าฟิลิปเตรียมอะไรมา แต่เขาก็บอกกับเธอว่ามันคือภาพวาด

ฟิลิปไม่ใช่คนโง่ดังนั้นเขาจึงเตรียมภาพวาดที่ได้มาจากรัสเซล แต่น่าเสียดายที่วินน์ไม่ได้รู้ เธอคิดว่าฟิลิปคงซื้อภาพวาดทั่ว ๆ ไปมาเท่านั้น แต่ตอนนี้ เอเดนได้มอบภาพวาดของศิลปินที่มีชื่อเสียงชาวจีน และได้รับคำชมมากมายจากทุกคน ภาพวาดของ ฟิลิป เมื่อเทียบกับของหายากเช่นนั้น รั้งแต่จะเป็นการทำให้เขาโดนดูถูก ถ้าเขาเอามันออกมา

“มันก็แค่ของขวัญธรรมดา ไม่มีอะไรให้ดูหรอก” วินน์พูดขึ้นแทนฟิลิป เธอจ้องเขาด้วยสายตาพิฆาต ถ้าเขาทำให้ตัวเองต้องอับอายต่อหน้าทุกคนวันนี้เธอจะเกลียดเขาตลอดไป! เธอคงจะไม่มีวันเชิดหน้าชูตาต่อหน้าเอเดนได้อีก

“พี่ ทำไมพี่หยาบคายอย่างนั้นล่ะ พี่จะเมินเฉยต่อน้ำใจของพี่เขยลูกพี่ลูกน้องอย่างนั้นเหรอ?” ลินน์หัวเราะคิกคักในขณะที่พูด เธอเดินเข้ามาและดึงกล่องของขวัญกล่องยาวที่อยู่ใต้โต๊ะที่ฟิลิปแอบซ่อนไว้ออกไป

“ดูสิมันเป็นกล่องของขวัญกล่องยาวเหมือนกันเลยจะเป็นภาพวาดเหมือนกันไหมนะ?” ลินน์จงใจลากเสียงของเธอที่เต็มไปด้วยคำถากถาง

ฟิลิปไม่รู้จะพูดอะไรเขาจึงทำได้ แค่นั่งเงียบ

“นายไม่ได้ซื้อมาจากร้าน 2 ดอลลาร์หรอกใช่ไหม?” ลินน์เขย่ากล่องของขวัญพร้อมพูดดูหมิ่น

“ฉันซื้อมาจากตลาดของเก่า” ฟิลิปตอบ

หลังจากที่เขาพูดจบผู้คนในห้องต่างก็มองฟิลิปด้วยสายตาดูถูก ตลาดของเก่างั้นเหรอ? หน้าไม่อาย! พวกเขาต่างมองที่ฟิลิปด้วยสายตาเยาะเย้ย

แต่ชาร์ลส์กลับมีท่าทีผ่อนคลาย จ้องมองไปที่ฟิลิป อย่างน้อยลูกเขยคนนี้ก็รู้ว่ามีเวลาว่างเขาชอบทำอะไร อย่างน้อยนี่ก็ดีมากแล้ว แต่ก็แค่นั้นแหละเมื่อเทียบกับของล้ำค่าที่เอเดนมอบให้แก่เขาก่อนหน้านี้ สิ่งของจากตลาดของเก่าก็ไม่ต้องพูดถึงเลย

“ฮ่าฮ่า! ตลกสิ้นดี! นี่นายซื้อมาจากตลาดของเก่าจริงงั้นเหรอ? นายนี่ไม่เคารพคุณลุงเลยจริง ๆ สินะ” ลินน์เยาะเย้ย “ฉันได้ยินมาว่าของจากตลาดของเก่าล้วนเป็นของปลอม แต่ส่วนมากก็มีแต่ของสกปรก”

คำพูดที่ว่า ‘ของสกปรก’ ติดอยู่ในโสตประสาทของเขา ท่าทีของฟิลิปเปลี่ยนเป็นขุ่นมัวทันที เขาได้รู้มาจากวงในว่าคำพูดนั้นหมายถึงอะไร และของหลายหลายอย่างที่มาจากตลาดของเก่าล้วน ‘สกปรก’ ถ้าไม่ระวังเวลาซื้อมามันอาจจะทำให้โชคร้ายได้ ชาร์ลส์พ่นลมหายใจออกมาทางจมูก ด้านดีที่เขามองเห็นของฟิลิปก่อนหน้านี้จางหายไปแล้ว

วินน์รีบลุกขึ้นยืนก่อนจะดึงกล่องของขวัญกลับคืนมาจากมือของลินน์ “งั้นก็ไม่ต้องดู”

“ไม่ได้สิ พวกเราต้องดู พวกเราสงสัยว่า เขาซื้ออะไรมา” ลินน์หันกลับมาเปิดกล่องของขวัญออกอย่างลังเล นำภาพวาดออกมาจากด้านใน

ภาพวาดงั้นเหรอ? เมื่อทุกคนเห็น สายตาพวกเขาจ้องมองสลับระหว่าง ฟิลิปและเอเดน มิน่าล่ะฟิลิปถึงไม่อยากนำมันออกมา ภาพวาดที่ไหนจะสามารถเทียบได้กับภาพวาดล้ำค่าก่อนหน้านี้

ลินน์รู้สึกพอใจที่ได้เห็นท่าทีดูถูกบนใบหน้าของทุกคนและสายตาเข้มของวินน์ เธอคลี่ภาพวาดออกอย่างรวดเร็ว และภาพวาดก็ปรากฏสู่สายตาของทุกคน

ทุกคนต่างเอียงคอมองภาพนั้น เมื่อแรกเห็นพวกเขาต่างถูกสะกดไปกับความงามของรูปภาพ ตัวรูปภาพเด่น สีสันสดใส ลายเส้นอ่อนโยนและนุ่มนวล มันเป็นภาพที่ดีมากแต่ยิ่งพวกเขามองมากเท่าไหร่ก็ให้รู้สึกสับสนมากขึ้นเท่านั้น

“นี่มันภาพเดียวกันกับของเอเดนเลยนี่” ชายหนุ่มคนหนึ่งที่นั่งอยู่ท่ามกลางฝูงชนอุทานขึ้น ดวงตาเบิกกว้าง

ณ วินาทีนั้นทุกคนก็ตระหนักได้ว่ามันคือภาพเดียวกัน! พวกเขาต่างหันควับกลับไปมองที่ฟิลิป

นี่มันเรื่องตลกอะไรกันเขาเพิ่งจะซื้อ? ภาพนี้เป็นของปลอมชัด ๆ!

วินาทีที่ภาพถูกเปิดออกมาเอเดนก็รู้ทันทีว่ามันคือภาพเดียวกันกับของเขา เขาตกตะลึงไปแต่ภายหลังก็หัวเราะออกมาด้วยเสียงเย็นแม้แต่พระเจ้าก็ยังอยู่ข้างฉัน ฮ่าฮ่าฮ่า! โอ้ ฟิลิปนายเสร็จแน่เอาของปลอมมาให้พ่อตาในงานวันเกิดของช่างกล้าหาญเสียจริง!

ลินน์ตั้งใจพูดขึ้นด้วยเสียงอันดัง “พี่เขยลูกพี่ลูกน้องทำไมภาพของคุณเหมือนภาพของพี่ เอเดน เลยล่ะของพี่เป็นของปลอมอย่างนั้นเหรอ?”

ทุกคนต่างมีความคิดแบบเดียวกันในครั้งแรก ถ้าของ ฟิลิปมาจากตลาดของเก่า ดังนั้นมันจะต้องเป็นของปลอมเป็นแน่

“เธอรู้ได้ยังไงว่ามันเป็นของปลอม?” น้ำเสียงของฟิลิปดังก้องไปทั่วห้อง

ผู้คนต่างหยุดชะงัก และจ้องมองมาที่ฟิลิปอย่างไม่อยากจะเชื่อ ชายคนนี้เสียสติไปแล้วอย่างนั้นเหรอ ระหว่างภาพสองภาพนี้ ภาพหนึ่งเป็นของเอเดน ผู้ที่จ่ายเงินกว่าสองสามแสนเพื่อให้ได้ภาพมา และอีกคนซื้อมาจากตลาดของเก่า แค่นี้ก็บอกได้แล้วว่าอันไหนจริงอันไหนปลอม

วินน์เตะขาฟิลิปใต้โต๊ะอย่างกระวนกระวายใจ ส่งสัญญาณให้เขาหยุดพูดเรื่องไร้สาระ เธอบอกเขาก่อนหน้าที่จะมาที่นี่แล้ว ขอร้องให้เขาอดทน ทำไมเขาถึงไม่ฟังเลย ช่างน่าขายหน้าเสียจริง!

ลินน์หัวเราะเสียงดังออกมาในทันที “ฟิลิป คุณกำลังจะบอกว่ารูปภาพของคุณเป็นของแท้แล้วของ พี่เอเดนเป็นของปลอมอีกงั้นเหรอ น่าขันเสียจริง”

“ก็อาจจะใช่” ฟิลิปกล่าวเสริม เมินเฉยวินน์ที่กำลังหยิกขาเขาอยู่ใต้โต๊ะ

ฮ่าฮ่าฮ่า! ผู้คนต่างหัวเราะออกมาเสียงดัง ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่าย พวกเขาต่างดูถูกฟิลิปมากยิ่งขึ้น

ชาลส์ที่นั่งอยู่หัวโต๊ะพ่นลมหายใจออกมาอย่างเย็นชาเขายอมแพ้ในตัวลูกเขยคนนี้แล้ว

“ถ้ามันเป็นเรื่องจริง ทำไมเราไม่ให้ลุงจจอห์นสตันและเพื่อน ๆ ของลุงมาดูภาพนี้ล่ะ” เอเดนถามขึ้นรู้สึกพึงพอใจในตัวเองเป็นอย่างมาก

เขามั่นใจ เพราะเขาจ่ายเงินไปกว่าสองล้าน เพื่อซื้อมันมาจากเพื่อน เมื่อคิดไปว่าฟิลิปพยายามที่จะขโมยจุดเด่นไปจากเขาด้วยภาพราคาถูกที่ราคาแค่สิบดอลลาร์จากตลาดของเก่าแล้วนั้น! ฝันไปเถอะ!

ลินน์รีบนำภาพของฟิลิปไปให้ชาลส์และเพื่อนของเขาที่เป็นนักสะสมอีกสองสามคนดู “คุณลุงทั้งหลายกรุณาช่วยดูภาพนี้ด้วยค่ะ”