ทายาทอันดับหนึ่ง นิยาย บท 13

“ในเมื่อมิสเตอร์คลาร์กไม่ได้อยู่ที่นี่ ผมก็จะไม่รบกวนพวกคุณต่อขอให้สนุกให้เต็มที่นะครับ” จู่ ๆ คาเวียร์ก็เข้ามาพร้อมกับของขวัญแล้วก็จากไปอย่างรวดเร็วปล่อยให้ทุกคนตกตะลึง

ชาลส์กระแอมขึ้นมา ในมือยังคงถือถือบัตรแล้วถามขึ้น “มีใครในนี้ที่รู้จักมิสเตอร์คลาร์กบ้าง?”

ทุกคนส่ายหน้า คน ๆ นั้นจะต้องมีอำนาจถึงขนาดที่ทำให้เจ้าของร้านเวอร์เทียส คอร์ท นำอาหารหน้าตาน่ากินและไวน์ชั้นเลิศมาให้ด้วยตัวของเขาเอง เขาจะต้องไม่ใช่คนที่ใครก็จะเข้าถึงได้ง่าย ๆ อย่างแน่นอน

“จะเป็นไปได้ไหมที่จะเป็นฟิลิป?”

ไม่มีใครรู้ว่าใครเป็นคนพูดติดตลกขึ้น แต่ทุกคนในห้องก็ส่งเสียงหัวเราะลั่นออกมา

“หยุดพูดเหลวไหลได้แล้ว! มันจะมีจะไปใช่เจ้าเศษขยะนั่นได้ยังไง? ถ้าเป็นเขาจริง ฉันจะกินไวน์ทั้งขวดนี้ไปเลย”

“นอกเสียจากนามสกุลที่เหมือนกัน มีอะไรอีกที่พี่เขยลูกพี่ลูกน้องของเราจะเอาออกมาให้พวกเราดูได้?”

กลุ่มเด็กวัยรุ่นสองสามคนพูดดูถูกเขาอย่างไม่ไว้หน้า

วินน์ทนต่อไปอีกไม่ไหวเธอตำหนิขึ้นมาอย่างโกรธจัด “พอได้แล้วพวกนายพูดอะไรกันอยู่? ถึงยังไงซะเขาก็ยังเป็นพี่เขยลูกพี่ลูกน้องของพวกเธอ!”

ชิ! กลุ่มเด็กวัยรุ่นเลิกคิ้วขึ้นอย่างหยิ่งยโสแต่ไม่ได้พูดอะไรอีก

ชาร์ลส์พูดเสริมขึ้น “ทุกคนเลิกพูดไร้สาระสักที”

เพื่อนของชาร์ลส์ในเวลานี้รู้สึกอิจฉาเขาเป็นอย่างมาก

“ชาร์ลส์เพื่อนรัก ทำแบบนี้ได้ยังไงกัน? นี่นายรู้จักคนใหญ่คนโตขนาดนี้แต่ไม่คิดจะแนะนำให้พวกเรารู้จักบ้างเลย”

“นี่มันจะเกินไปหน่อยแล้วครั้งแรกก็ภาพวาดชิ้นสำคัญตอนนี้ก็มี ‘มิสเตอร์คลร์าก’ นี่อีก”

“มา มา มาเถอะ ลืมเรื่องพวกนั้นไปซะนี่มันเหล้าหายากที่เป็นเครื่องดื่มของกษัตริย์กำลังรอพวกเราให้ลิ้มรสอยู่เชียวนะ” ชาร์ลส์รู้สึกเสียดายหากจะดื่มเหล้าทั้งหมดรวดเดียวในตอนนี้ เขาจึงเก็บเหล้าไว้หนึ่งขวด และเปิดเพียงแค่หนึ่งขวด คนอื่นไม่ได้พูดอะไรเพราะถึงยังไงแค่ลิ้มรสเหล่านี้แค่ขวดเดียวก็เพียงพอแล้วสำหรับในชีวิตนี้

ในตอนนั้นเอง เอเดนก็ถามขึ้น “ลุงจอห์นสตันครับ ผมคิดว่าผมรู้จักมิสเตอร์คลาร์กคนนี้ เจ้านายที่อยู่เบื้องหลังห้องจัดแสดงศิลปนามสกุลคลาร์กเช่นเดียวกันครับ เป็นไปได้หรือเปล่าว่าเขารู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของคุณ เขาจึงส่งของขวัญมาให้?”

เอเดนเพียงแค่คาดเดาเท่านั้นแต่เจ้านายจากห้องจัดแสดงก็ชื่อคลาร์กเช่นกัน ถึงแม้ว่าจะยังไม่เคยได้เห็นหน้าเขามาก่อน แต่เลขาที่ติดต่องานกับเขาก็ได้บอกว่าชายคนนั้นมีชื่อว่าคลาร์ก และเขาไม่อยากเป็นจุดสนใจของผู้คนมากนัก

“งั้นรึ? ถ้าเช่นนั้นฉันก็ต้องไปขอบคุณมิสเตอร์คลาร์กอย่างเป็นทางการเสียแล้ว เขาช่างใจดีเหลือเกิน” ชาร์ลส์ตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด เขาดึงแขนเอเดนก่อนจะพูดขึ้น “แอดดี้ เธอต้องช่วยจัดการให้ลุงได้พบกับมิสเตอร์คลาร์กด้วยนะ ลุงคิดว่าเขาเองก็เป็นนักสะสมเช่นเดียวกัน”

“ได้เลยครับผมจะจัดการให้” เอเดนให้สัญญากับเขาด้วยความยินดี การที่ได้รับความเชื่อถือจากลุงจอห์นสตัน คุ้มค่ากับการทำงานอย่างหนัก

“เฮ้อ! ใครบางคนก็มีนามสกุลเดียวกันแต่เขากลับทำงานเป็นแค่พนักงานส่งอาหาร” ลินน์พูดขึ้น อย่างไม่ถูกที่ถูกเวลา และนั่นก็เป็นเหมือนดาบที่ปักลงในใจของวินน์

วินน์กัดฟันแน่น ยกเครื่องดื่มขึ้นมาจิบ ก่อนจะยืนขึ้น “พ่อคะ หนูจะกลับไปหามิล่าที่โรงพยาบาล หนูขอตัวก่อนนะ”

ชาร์ลส์รู้ดีว่ามันคงจะเป็นการทรมานลูกสาวของเขาเปล่า ๆ ถ้าจะให้เธออยู่ต่อ เขาจึงโบกมือเป็นสัญญาณให้เธอกลับไปได้ ระยะห่างระหว่างเขาและลูกสาวเพิ่มมากยิ่งขึ้นในช่วงสองปีที่ผ่านมา นี่ต้องขอบคุณไอ้คนไร้ค่า ฟิลิปนั่นสินะ

“พี่ ทำไมถึงรีบกลับนักล่ะ แล้วอย่าไปตำหนิพี่เขยลูกพี่ลูกน้องของเราล่ะ” ลินน์ยังคงพูดเยาะเย้ยเธอต่อไป “ของขวัญของเขาก็ดูดีเชียวนะ ถึงแม้มันจะเป็นของปลอมก็เถอะ”

วินน์เพิ่งจะเดินไปถึงที่ประตูทางออกเมื่อเธอได้ยินประโยคนี้ เธอกำหมัดแน่นก่อนจะเดินออกไปโดยไม่หันหลังกลับมามอง

หลังจากที่เธอออกไปทุกคนต่างก็พากันถกเถียงถึงเรื่องมิสเตอร์คลาร์กบุคคลที่เป็นปริศนา พลางก็ดูแคลนฟิลิปไปด้วย

ไม่นานหลังจากที่ฟิลิปออกมาจาก เวอร์เทียส คอร์ท เขาก็ได้รับข้อความว่า: มิสเตอร์คลาร์ก นี่คาเวียร์ มอร์ริส นะครับทุกอย่างผ่านไปด้วยดี พ่อตาของคุณปลื้มใจมาก

คาเวียร์ มอร์ริส? อ้อ ใช่ เจ้าของเวอร์เทียส คอร์ท ดูเหมือนว่าเจ้าหนุ่มคาเวียร์ มอร์ริสคนนี้ จะทำได้ดีในเรื่องเอาชนะใจคนนะ

ฟิลิปตอบกลับ: ผมจะไม่พยายามหาคำตอบว่าคุณเอาเบอร์ของผมมาได้อย่างไร แต่หวังว่าคุณจะไม่ได้เปิดเผยตัวตนของผมในครั้งนี้

เมื่อคาเวียร์ได้รับข้อความจากฟิลิป เขารีบตอบกลับด้วยความตื่นกลัว: มิสเตอร์คลาร์ก อย่ากังวลไปเลยครับ ผมไม่ได้เปิดเผยตัวตนคุณแน่นอน

ฟิลิปพยักหน้าแต่ไม่ได้ตอบกลับ หลังจากนั้นจึงมุ่งหน้าไปโรงพยาบาล

กลับมาที่โรงพยาบาล ฟิลิปนั่งอยู่ที่ข้างเตียงในขณะที่เขาจ้องมองลูกสาวที่น่ารักหลับปุ๋ย จมูกเล็กของเธอเหมือนแม่ของเธอ ปากจิ้มลิ้มนั้นด้วย แต่ดวงตาของเธอเหมือนกันกับเขา

ลูกสาวของฉันช่างดูดีเสียจริง เธอจะต้องสวยมากแน่นอนเมื่อเธอโตขึ้น!