ทายาทอันดับหนึ่ง นิยาย บท 14

ฟิลิปนิ่งคิดก่อนที่จะพูดขึ้น “ผมจะยังไม่เจอเขาตอนนี้ ไว้ค่อยคุยกันโอกาสหน้าแล้วกัน”

แอนนาตอบกลับ “เข้าใจแล้วค่ะมิสเตอร์คลาร์ก”

หลังจากวางสาย ฟิลิปนั่งลงที่โถงทางเดินและผล็อยหลับไป

เช้าวันถัดมา วินน์พูดกับเขาอย่างเย็นชา “ฉันจะพามิล่ากลับบ้านบ่ายนี้ คุณจะไปกับฉันไหม?”

ฟิลิปพยักหน้า ยิ้มให้เธออย่างขมขื่น “ผมจะไปขอโทษคุณพ่อ”

หัวใจของวินน์เต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนั้น แต่เธอยังคงวางหน้าเฉย และพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร

ในตอนบ่าย ฟิลิปและวินน์พามิล่ามาที่บ้านตระกูลจอห์นสตัน บรรยากาศในบ้านเย็นยะเยือกขึ้นในทันทีเมื่อพวกเขามาถึง

“พ่อคะ หนูกลับมาแล้ว” วินน์แกล้งพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี

ไม่มีใครออกมาต้อนรับพวกเขา ชาร์ลส์นั่งอยู่ที่โซฟาสวมแว่นตาอ่านหนังสือในขณะที่เขากำลังอ่านหนังสือพิมพ์ส่วนมาร์ธากำลังยุ่งอยู่ในครัว

ฟิลิปวางมิล่าลง เด็กหญิงตัวน้อยรีบไปหลบที่ระหว่างขาด้านหลังพ่อของเธอ สวมกอดขาของฟิลิปไว้แน่น เงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยดวงตากลมโตใสซื่อของเธอ และบ่นพึมพำด้วยเสียงเล็ก “พ่อคะ คุณตากับคุณยายไม่ชอบหนูเหรอคะ?”

ฟิลิปย่อตัวลงก่อนจะลูบหัวเล็กของมิล่าด้วยความรักใคร่ เขาส่ายหน้าก่อนจะยิ้มอ่อนโยนให้เธอ “ไม่จริงหรอกจ้ะ รีบเข้าไปด้านไหนกันเถอะ จะได้ไปทักทายคุณตากับคุณยาย”

ดวงตาของมิล่าน้อยส่องประกายราวกับอัคนีล้ำค่า เธอค่อย ๆ แอบมองไปทางชาร์ลส์ ที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ด้วยความหวัดกลัว ก่อนจะขยับเท้าเล็กของเธอและวิ่งไปหาเขา เรียกเขาด้วยเสียงใสแจ๋ว “คุณตาคะ มิล่า มาแล้ว”

ปัง! ประตูห้องอ่านหนังสือถูกปิดลง เสียงปิดประตูดังลั่นนั้น หนักอึ้งลงในหัวใจของทั้งฟิลิปและวินน์

วินน์มองไปที่มิล่าที่กำลังเบ้ปากจะร้องไห้ออกมา เธอรีบวิ่งไปอุ้มลูกสาวขึ้นมาและพาเธอไปที่ห้องนอนของเธอ

ฟิลิปขมวดคิ้วเล็กน้อย รู้สึกแย่ ที่พ่อตาของเขาเย็นชากับลูกสาวเขาเกินไป แต่เขาก็ยังเดินเข้าไปช่วยในครัว ถึงแม้จะลงเอยด้วยการถูกแม่ยายของเขาด่าก็ตาม

“ฟิลิปฉันไม่ต้องการให้แกช่วย ไม่ต้องการเลยจริงๆ เชิญกลับไปจากที่ที่แกจากมาได้เลย พวกเราไม่ต้อนรับแกที่นี่” มาร์ธาพูดขึ้นอย่างไม่เกรงใจ ไม่รักษาน้ำใจฟิลิปเลยสักนิด

“แม่ครับ ผมขอโทษ” ฟิลิปโค้งหัวลง เขารู้ว่าเขามาทำอะไรที่นี่ในวันนี้ และเขาไม่อยากทำให้วินน์ต้องมีปัญหาอีกต่อไป เขาจึงเลือกที่จะประนีประนอม

“ฉันจะบ้าตาย ฉันไม่รับคำขอโทษนั่นหรอกนะ” มาร์ธายังคงบ่น เธอเลิกคิ้วขึ้นใบหน้าเย่อหยิ่งของเธอยังคงอยู่

และในตอนนั้นเอง เสียงออดประตูก็ดังขึ้น

มาร์ธาหันไปจ้องหน้าฟิลิปก่อนจะผลักเขาออกไป ในขณะที่เธอวิ่งไปที่ประตูด้วยท่าทีปลื้มปิติ และพูดออกมาด้วยน้ำเสียงร่าเริง “มาแล้วจ้า มาแล้ว! เอเดนใช่ไหม?”

เมื่อประตูเปิดออกร่างของเอเดนก็ปรากฏขึ้น ในชุดสูทดูดีพร้อมกับของฝากในมือ “สวัสดีครับป้ามาร์ธา”

“โถ่ โถ่ รีบเข้ามาด้านในเถอะเร็ว ๆ เข้า” มาร์ธาพูดขึ้นอย่างมีความสุข ในขณะที่รับของฝากมาจากมือเอเดน “เธอไม่จำเป็นต้องเอาของฝากมาด้วยเลย เธอนี่ใจดีจริง ๆ”

“นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้มาเยี่ยม มันเป็นของเล็ก ๆ น้อย ไๆ ที่ผมสามารถทำให้ได้ครับ และพ่อแม่ของผมท่านก็ฝากความคิดถึงมาด้วยเช่นกันครับ” เอเดนพูดขึ้นอย่างมีคนใจกว้าง

เมื่อมาร์ธาหันมาเจอฟิลิปที่นั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น เธอก็รู้สึกรำคาญตา และตะโกนใส่เขา “ไม่เห็นรึไงว่าเรามีแขก ทำไมถึงไม่ไปเตรียมน้ำชามา เกะกะสายตาจริง ๆ” ลูกเขยที่ไม่ได้เรื่องคนนี้ควรจะดูเอเดนเป็นตัวอย่าง ชายหนุ่มเอาของฝากมาด้วยในขณะที่เขามามือเปล่าและยังมีกระเป๋ามาเพิ่มด้วยอีก! น่าหงุดหงิดเสียจริง!

ฟิลิปมองไปที่เอเดนแล้วก็เห็นว่าอีกฝ่ายจ้องมาที่เขาด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ สายตาของเขาสื่อว่า “เฮ้ เจ้าขยะ แม่ยายของนายปรนนิบัติกับคนนอกอย่างฉันดีกว่าที่เขาทำกับแกอีก”

ฟิลิปไม่ได้บ่นอะไร เขาลุกขึ้นและไปเตรียมน้ำชามา

ถึงตอนนั้น ชาลส์ก็ออกมาจากห้องอ่านหนังสือและนั่งคุยอย่างออกรสกับเอเดนที่ห้องรับแขกแล้ว แต่ฟิลิปกลับยืนนิ่งอยู่ที่มุมห้อง และฟังอย่างเงียบ ๆ

“ลุงจอห์นสตันครับ วินน์ไปไหนเสียล่ะ? ผมไม่เห็นเธอเลย” เอเดนมองไปทั่วบ้านและหรี่ตาลง

ชาลส์ตะโกนขึ้น “วินนี่ เรามีแขกมาที่บ้าน!”