ทายาทอันดับหนึ่ง นิยาย บท 15

เอเดนที่ก่อนหน้านี้ยิ้มแก้มปริ ตอนนี้เกิดความงุนงง เกิดอะไรขึ้นกันนะ? มิสเตอร์คลาร์กไม่พอใจ ดังนั้นทางห้องจัดแสดงจึงไม่เปิดให้คนนอกเช่า จะมีเหตุผลไหนที่ดูไร้สาระขนาดนี้อีกไหม? ไม่ เขาต้องทำอะไรผิดไปเป็นแน่

“มีอะไรรึเปล่าแอดดี้? มีเรื่องอะไรเกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ?” ชาร์ลส์และมาร์ธาเห็นว่าท่าทีของเอเดนแปลกไป

“โอ้ ไม่มีหรอกครับไม่มีอะไรทั้งนั้น พวกเขาแค่รายงานสถานการณ์ทางห้องจัดแสดงให้ผมรู้” เอเดนฝืนยิ้มออกมาก่อนจะพูดเสิรม “ลุงจอห์นสตันครับ ผมมีเรื่องด่วนต้องไปทำ ดังนั้นผมจึงต้องขอตัวกลับก่อน” แล้วเขาก็ยิ่งขึ้นเพื่อที่จะกลับออกไป

“โอ้ แอดดี้ มันเร่งด่วนมากเลยงั้นหรือ? เธอจะไม่อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันก่อนหรือ?” มาร์ธาตามเขามาที่ประตูติด ๆ เพื่อส่งเขากลับไป

“เอาไว้โอกาสหน้าแล้วกันครับ ลาก่อนครับคุณลุงจอห์นสตันคุณป้ามาร์ธา” เอเดนรีบพุ่งตัวไป แน่นอนว่าเขาต้องรีบ ถ้ามีบางสิ่งเกิดขึ้นกับการจองห้องจัดแสดง เขาต้องเสียหน้าต่อหน้าพ่อตาในอนาคตของเขาแน่ เขาจึงต้องรีบไปที่ห้องจัดแสดงเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น

หลังจากที่ส่งเอเดนกลับไป มาร์ธาเดินกลับเข้ามาด้านในพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าเธอ เมื่อเธอเห็นวินน์กำลังอุ้ม มิล่าเธอก็ระเบิดคำด่าออกมา “ฉันจะไม่เลี้ยงเด็กเหลือขอนี่หรอกนะ”

“แม่ แม่พูดอะไรอย่างนั้น? มิล่าไม่ใช่หลานสาวของแม่ยังงั้นหรอ?” วินน์รู้สึกรำคาญ เธอพยายามที่จะกล่อมมิล่า ให้หลับในอ้อมแขนของเธอ แม่ของเธอพูดอย่างนี้ขึ้นมาได้ยังไง? ถึงยังไงนี่ก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเธอ

ชาร์ลส์ก็เช่นกัน เขาคิดว่ามาร์ธาทำเกินไป เขาถอดแว่นตาอ่านหนังสือออกแล้วพูดขัดขึ้น “พอได้แล้วทำความสะอาดตรงนี้ซะแล้วหยิบภาพวาดที่ได้มาจากเอเดนให้ผมด้วย ผมจะออกไปเดินเล่นสักหน่อย”

***

หลังจากออกมาจากบ้านตระกูลจอห์นสตัน ฟิลิปเรียกแท็กซี่ไปที่ซีวิล แกลลอรี่ ในเมื่อเขาซื้อบริษัทมาแล้วและไม่จำเป็นต้องไปส่งอาหารอีกต่อไป เขาก็มีเวลาที่จะไปที่ห้องจัดแสดงเพื่อดูสถานการณ์ เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะสั่งปิดไม่ให้คนนอกมาเข้ามาเช่าได้ เขาเพียงแค่อยากจะสั่งสอนเอเดนเท่านั้น

เมื่อมาถึงทางเข้าห้องจัดแสดงฟิลิป เห็นว่าห้องจัดแสดงถูกตกแต่งแล้วเรียบร้อย มันถูกตกแต่งอย่างหรูหราไม่ฉูดฉาดจนเกินไป ทั้งห้องถูกออกแบบด้วยรูปแบบเดียวกันโดยการใช้สีหลัก มันดูหรูหราและดูดีเป็นที่สุด บนประตูทั้งสองข้างมีรูขนาดเล็กเป็นลายขาวดำให้ส่องเข้าไปข้างในได้ ทำให้มันมีความสวยงามแบบสไตล์ตะวันตก

ตรงหน้าของประตูเป็นรูปปั้นหินอ่อนสีดำ รูปปั้นนี้ถูกสร้างขึ้นโดยนักออกแบบที่มีชื่อเสียงที่เป็นผู้ออกแบบและสร้างซีวิล แกลลอรี่ด้วย เขาคือซีรีอัส เบอร์ตัน นักออกแบบภายในที่มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วโลก ที่จะสร้างผลงานเพียงแค่หนึ่งชิ้นต่อปีเท่านั้น และผู้คนกว่าพันคนก็พยายามที่จะตามหาผลงานของเขาเพื่อที่จะได้ซื้อมันมาไว้ในครอบครอง

ซีวิล เป็นผลงานสุดท้ายของซีรีอัส เบอร์ตัน ดังนั้นการที่ได้จัดแสดงที่ ซีวิล แกลลอรี่แห่งนี้จะทำให้มีชื่อเสียงและเป็นที่รู้จัก

ฟิลิปยืนอยู่ด้านหน้ารูปปั้นจ้องมองมันอยู่สักพักก่อนจะบ่นพึมพำกับตัวเอง “ดู ๆ ไปแล้วสิ่งที่ชายแก่คนนั้นทำไว้ มันก็ดูธรรมดาเหลือเกินสำหรับฉัน”

ฟิลิปนึกไปถึงเรื่องบางเรื่องสมัยก่อนที่ซีรีอัสพยายามไล่ตามเขา ขอร้องอ้อนวอนให้ฟิลิปอนุญาตให้เขาสร้างบางอย่างให้กับฟิลิป ฟิลิปรู้สึกหงุดหงิดกับการที่เขามาขอเข้าพบอยู่ทุกวัน ดังนั้นเขาจึงให้เงินชายหนุ่มสามร้อยล้านเพื่อที่จะให้เขาสร้างแมนชั่นบนยอดเขา เหตุผลหลักก็เพื่อเก็บรถสปอร์ตและเครื่องบินเจ็ทส่วนตัวของเขา

‘โอ้ ฉันคิดถึงรถที่รักของฉันเสียจริง’ ฟิลิปอุทานในใจก่อนจะเดินเข้าไปด้านในห้องจัดแสดง

“สวัสดีค่ะท่าน ห้องแสดงปิดไม่ให้คนภายนอกเข้าชั่วคราวในตอนนี้ค่ะ” หญิงสาวสวยพนักงานต้อนรับ แต่งกายด้วยกระโปรงชุดทำงานสีขาวดำพร้อมกับผ้าพันคอปักลายดอกการ์เดนเนีย พันรอบลำคอเธอ เธอมีรูปร่างที่ดูดี

ฟิลิปชะงักก่อนที่จะมองเข้าไปด้านใน และพูดขึ้นว่า “ผมกำลังมองหาใครบางคน”

“ขอฉันทราบได้ไหมคะ ว่าคุณกำลังมองหาใคร?” พนักงานต้อนรับไม่ได้ปฏิบัติกับฟิลิปแตกต่างจากคนอื่นถึงแม้ว่าเขาจะสวมชุดธรรมดา เธอกลับถามเขาอย่างสุภาพเป็นอย่างมาก

“ผมกำลังมองหา…” ฟิลิปกำลังจะตอบ เมื่อผู้หญิงตัวสูงโปร่งเดินเข้ามาขัดจังหวะเขาก่อน เธอสวมชุดเดียวกันเพียงแต่ผ้าพันคอเป็นลายปักดอกไฮเดรนเยียสีน้ำเงิน

“จัสมิน โครนัน เธอกำลังทำอะไรน่ะ? ฉันไม่ได้บอกหรอกเหรอว่าเราไม่เปิดให้คนภายนอกเข้าชมในวันนี้ แล้วไม่ให้ปล่อยให้ใครเข้ามาด้านใน” หญิงสาวที่แผ่รังสีเยือกเย็นเดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ และเหลือบมองมาที่ฟิลิป พร้อมกับพูดอย่างหยิ่งยโสกับพนักงานต้อนรับ

“พี่อลิสันคะ เขาบอกว่าเขากำลังมองหาใครบาง” เห็นได้ว่า จัสมินกลัวผู้หญิงคนนี้ ในขณะที่เธออธิบายเธอมีสีหน้าหวาดกลัว

อลิสัน คูเปอร์ เป็นหัวหน้าฝ่ายหญิงของแผนกพนักงานต้อนรับที่ซีวิล แกลลอรี เธอเป็นคนที่ภาคภูมิใจในตัวเองมากและไม่ลังเลที่จะออกคำสั่งกับคนที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของเธอ ดังนั้นเธอจึงมีชื่อเล่นอีกชื่อว่า ‘แม่มด’

อลิสันจ้องมองฟิลิปอย่างเย็นชามองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนที่จะถามขึ้นอย่างสงสัย “คุณกำลังมองหาใครบางคนอย่างนั้นเหรอ?” ชายคนนี้ดูไม่มีเงิน สวมเสื้อยืดที่ดูเก่า กางเกงยีนส์สีจาง ๆ และรองเท้าแตะ ดูแล้วคงจะเป็นพวกแรงงานอพยพ เขาคงจะเป็นหนึ่งในทีมงานก่อสร้าง

“ใช่แล้ว ผมกำลังมองหา…” ฟิลิปยิ้ม เผยให้เห็นฟันขาวดั่งไข่มุกของเขา