ทายาทอันดับหนึ่ง นิยาย บท 123

เพี๊ยะ!!

เสียงฟาดดังสนั่น!

มาร์ธาก่นด่าลูกสาวตน “ไสหัวออกไปจากบ้านหลังนี้เดี๋ยวนี้! แล้วอย่าคิดหันหลังกลับมาอีก! แกไม่ใช่ลูกของฉันอีกต่อไป!”

ฟิลิปรู้สึกปวดร้าวในจิตใจเมื่อเห็นวินน์ถูกตบหน้า เขาจ้องไปที่มาร์ธาด้วยความโกรธ และอยากจะฉีกเธอออกเป็นชิ้น ๆ!

ถึงแม้จะเป็นแม่ยายของเขา แต่เธอก็ทำร้ายวินน์ ดังนั้นฟิลิปก็จำเป็นต้องสั่งสอนเธอสักหน่อย!

ฟิลิปวางมิล่าลงและเดินเข้าไปหาด้วยความโกรธ สีหน้าของเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อกัน

มาร์ธาเองก็ตกใจกลัว และตะโกนออกมา “แก... แกจะทำอะไร?”

“คุณไม่ควรที่จะตบหน้าวินน์” ฟิลิปพูดขึ้นด้วยเสียงเย็นชา กำมือแน่น ตัวสั่นเล็กน้อยความโกรธ

วินน์ที่ถูกตบจนใบหน้าแดงก่ำ รอยฝ่ามือครบ 5 นิ้ว เธอรีบเข้าไปห้ามฟิลิป “ฟิลิป ใจเย็นก่อน เรากลับบ้านกันเถอะ”

เธอกลัวเหลือเกินว่าฟิลิปจะทำอะไรบุ่มบ่าม

ถ้าเกิดขึ้นเรื่องเช่นนั้นจริงเหตุการณ์จะยิ่งเลวร้ายลงไปกว่านี้

“ก็ได้” ท่าทีของฟิลิปอ่อนลง

ในตอนแรก มาร์ธาก็ตกใจกลัวจากท่าทีนั้น แต่เมื่อเห็นวินน์เข้ามาห้ามปรามฟิลิปเอาไว้ เธอก็ตะโกนออกมาอย่างเกรี้ยดกราด “แกคิดว่าแกจะทำอะไรฉัน? จะทำร้ายฉันงั้นเหรอ?”

ฟิลิปจ้องไปที่มาร์ธาด้วยสายตาแข็งกร้าวและไม่ยอมอ่อนข้อ นับเป็นครั้งแรกที่เขาแสดงท่าทีก้าวร้าวต่อหน้าคนตระกูลจอห์นสตัน

เมื่อเธอเห็นสายตาของฟิลิปที่จ้องมา เธอพลันรู้สึกผิดขึ้นมาทันที เธอถอยหลังไปสองสามก้าวราวกับว่าอยู่ต่อหน้าเสือร้าย ไม่ใช่ไอ้คนขี้คลาดที่ไม่มีทางสู้

เธอรู้สึกหวาดกลัวฟิลิปขึ้นมาจับใจ!

ทำไมไอ้คนไม่เอาถ่านนี่ถึงได้แสดงท่าทีโอหังขนาดนี้?

เมื่อเห็นว่าเหตุการณ์ดูไม่สู้ดีนัก ชาร์ลส์รีบลุกขึ้นและเข้าไปเตือนฟิลิป “ฟิลิป รู้ไหมแกกำลังทำอะไรอยู่? นั่นแม่ยายของแกนะ! แกกล้าทำร้ายเธองั้นเหรอ?”

ฟิลิปถอนหายใจ จะจ้องไปที่มาร์ธาและชาร์ลส์ก่อนจะพูดขึ้น “คิดซะว่านี่คือการเตือนนะครับ อย่าบังคับให้วินน์ทำในสิ่งที่ไม่ต้องการทำอีก”

หลังจากที่พูดจบ ฟิลิปก็เดินออกจากบ้านจอห์นสตันไปพร้อมกับวินน์และมิล่า

หลังจากที่พวกเขาออกไปมาร์ธาถึงกับเหงื่อตก ล้มพับลงที่โซฟา

เวลาผ่านไปสักพัก เธอกัดฟันแน่นด้วยความเกลียดชังแล้วตะโกนขึ้นอย่างบ้าคลั่ง “ชาร์ลส์ ดูสิ! ไอ้ขยะนั่นมันกล้ามาต่อปากต่อคำกับฉัน แถมยังกล้ามาข่มขู่เราอีก! ใหญ่โตมาจากไหนกัน ห้ะ?!”

มาร์ธาแสดงท่าทีโกรธเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกผิดที่อยู่ในจิตใจ

ชาร์ลส์ส่ายหน้าอย่างหมดความอดทน “มาร์ธา คุณหยุดสักวันไม่ได้เลยเหรอ? คุณจำเป็นต้องทำให้ชีวิตคู่ของลูกสาวเราพังลงจริง ๆ เหรอ?”

“หมายความว่ายังไง? มาแสร้งทำเป็นคนดีอะไรตอนนี้? การที่ลูกสาวเราใช้ชีวิตอยู่กับไอ้ขยะนั่นมันจะทำให้เธอมีความสุขจริง ๆ อย่างนั้นเหรอ?” มาร์ธาทุ่มความโกรธเคืองที่มีต่อฟิลิปลงไปที่ชาร์ลแทน “อย่าลืมล่ะว่าอีกสองสามวันก็จะเป็นงานวันเกิดครบรอบ 70 ปีของคุณพ่อน่ะ คุณอยากจะพาไอ้เจ้าขยะไร้ประโยชน์กับลูกนอกคอกของมันไปด้วยงั้นเหรอ?”

วินน์ยิ้มก่อนจะพูดขึ้น “เอิ่ม พี่ฆวน ขอโทษทีนะคะ ฉันออกจากโรงพยาบาลเมื่อคืน แต่ยังไม่มีเวลาไม่บอกพี่”

วินน์รู้สึกขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของฆวนตลอดช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านมา

อย่างไรก็ตาม ยิ่งเขาช่วยเธอมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึกอึดอัดมากขึ้นเท่านั้น

“และอีกอย่างเธอมาทำอะไรที่นี่?” ฆวนรู้สึกประหลาดใจ เมื่อเห็นมิล่าที่อยู่ในอ้อมแขนของฟิลิป

“มิล่าจะเข้ารับการรักษาในวันนี้ ฟิลิปบอกว่าเขาได้ติดต่อคุณหมอไว้แล้ว ในไม่ช้ามิล่าจะได้รับการรักษาและสุขภาพแข็งแรงอีกครั้ง” วินน์เล่าให้เขาฟังอย่างตรงไปตรงมา

ฆวนตกตะลึงเขาหัวเราะเยาะ “วินน์ เธอไปฟังฟิลิปทำไม หมอที่คนพรรค์นี่ติดต่อมา จะได้เรื่องแค่ไหนกันเชียว? ถ้าหมอคนนั้นทำให้การรักษาของมิล่าช้าลงไปล่ะ? ผมได้ติดต่อศาสตราจารย์เทิร์นเนอร์ไว้แล้ว เขาอยู่ที่นี่ในวันนี้เพื่อที่จะมาพบคนไข้พิเศษ ผมขอร้องเขาอยู่นานกว่าเขาจะยอมตกลงมาดูอาการของมิล่า“

ในขณะที่เขาพูดเขาก็จ้องไปที่ฟิลิปอย่างมีชัย

อย่างไรก็ตาม ฟิลิปไม่ได้สนใจ เขายังคงเล่นกับมิล่า

“ไม่ค่ะ…ไม่จำเป็นหรอก ฟิลิปได้จัดการแล้วเรียบร้อย” วินน์รู้สึกลำบากใจที่จะปฏิเสธฆวน

พูดกันตามตรง เธอเองก็ต้องการให้ศาสตราจารย์เทิร์นเนอร์รักษาอาการของมิล่าเหมือนกัน แต่ฟิลิปก็ได้ติดต่อกับหมออีกท่านไว้แล้ว ถ้าเลือกรับความช่วยเหลือจากฆวน ก็จะเหมือนว่าเธอไม่เชื่อใจฟิลิป

สีหน้าของฆวนเปลี่ยนไป เขาหันหน้าไปจ้องฟิลิปและถามขึ้นด้วยรอยยิ้มเสแสร้ง “ฟิลิป หมอคนไหนที่แกติดต่อมาได้? เขาเก่งแค่ไหนกันเชียว?”

ฟิลิปพูดขึ้นเสียงนิ่ง “นายไม่รู้อะไรเกี่ยวกับคนไข้พิเศษที่ศาสตราจารย์เทิร์นเนอร์จะมาพบในวันนี้อย่างนั้นเหรอ?”