ทายาทอันดับหนึ่ง นิยาย บท 125

จะโทษฆวนก็ไม่ถูก เพราะอย่างไรก็ตาม เขาก็คงไม่มีปัญญามากพอที่จะคิดได้ว่าทำไมศาสตราจารย์เทอร์เนอร์ถึงกำลังมาที่ห้องฉุกเฉินนี้

ในความคิดของฆวน ความเป็นไปได้ที่ฟิลิปจะสามารถติดต่อศาสตราจารย์เทิร์นเนอร์ได้นั้นแทบจะเป็นศูนย์

วินน์รู้สึกขายหน้าเล็กน้อย เธอไม่ต้องการให้ฟิลิปโดนดูถูกอีกครั้ง

ฟิลิปพูดก่อนหน้านี้ว่าหมอที่เขาติดต่อไว้คือศาสตราจารย์เทิร์นเนอร์

ถึงแม้ว่าฟิลิปจะเปิดใจคุยกับเธอเมื่อคืนนี้ และบอกเธอว่าครอบครัวของเขาค่อนข้างมีฐานะ และมีเงินในบัญชีสองร้อยล้านก็ตาม

แต่ถึงกระนั้นเธอก็รู้สึกเทใจให้กับฆวนมากกว่าถ้าเป็นเรื่องของศาสตราจารย์เทิร์นเนอร์

เพราะถึงแม้ว่าคนคนนึงจะมีเงินมากมาย ก็ไม่ได้หมายความว่าคน ๆ นั้นจะมีเส้นสายใหญ่โตเสียหน่อย

และอีกอย่างวินก็ยังสงสัยว่าฟิลิปจะมีเงินสองร้อยล้านจริงไหม

“ฟิลิป ช่างมันเถอะ ก็แค่ขอโทษฆวนไปซะ ไม่จำเป็นต้องต่อปากต่อคำกันต่อไปแบบนี้” วินน์มองไปที่ฟิลิปอย่างจริงจัง

มันคงไม่มีเรื่องที่น่าอับอายเกิดขึ้น เพียงแค่ทั้งสองฝ่ายต่างยอมให้กัน

แต่ฟิลิปก็ทำเพียงตบไปที่บ่าของวินน์และพูดขึ้น “เชื่อผมนะวินน์ ผมจะทำในสิ่งที่ผมพูดไว้”

หลังจากพูดเช่นนั้น เขาก็แกล้งพูดแหย่กับมิล่า ก่อนจะถามเธอขึ้น “มิล่าเชื่อพ่อไหม ลูก?”

“หนูเชื่อพ่อค่ะ” มิล่าล่ะหัวเราะออกมาด้วยความไร้เดียงสา

ตอนนั้นเอง ศาสตราจารย์เทิร์นเนอร์ก็มาถึงพร้อมกับผู้ช่วยฝีมือดีทั้งสี่คน พวกเขารีบวิ่งเข้ามาจากประตูทางเข้าของตึกฉุกเฉิน

ฆวนรีบทักทายพวกเขาพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า พูดขึ้นอย่างประจบประแจง “ศาสตราจารย์เทอร์เนอร์คุณมาถึงแล้ว! ดูคุณสิเหงื่อไหลท่วมเชียว ไม่จำเป็นต้องรีบมาหาผมขนาดนั้นก็ได้ครับ”

เขาทำทีคุยโวโอ้อวด

ศาสตราจารย์เทิร์นเนอร์ขมวดคิ้วและจ้องไปที่ฆวน เขาไม่ได้รู้สึกรู้ยินดียินร้ายให้กับชายหนุ่มที่หยิ่งยโสคนนี้เลย

ถ้าไม่ใช่เพราะหยกชิ้นสวยที่ได้จากพ่อของฆวนแล้วเขาก็ไม่ได้ต้องการที่จะยุ่งกับฆวนเลยสักนิด

ด้วยเหตุนี้ศาสตราจารย์เทิร์นเนอร์จึงทำแค่เพียงพยักหน้าเล็กน้อยให้เขา

ในเวลาเดียวกันเขาก็มองไปรอบ ๆ เพื่อหามิสเตอร์ฟิลิป

เมื่อเจอมิสเตอร์ฟิลลิป ศาสตราจารย์เทิร์นเนอร์ยิ้มออกมาและกำลังจะเดินเข้าไปหา

แต่ฆวนก็มาหยุดศาสตราจารย์เทิร์นเนอร์เอาไว้และพูดขึ้น “ศาสตราจารย์เทิร์นเนอร์ครับ ช่วยรอก่อนผมมีเรื่องบางอย่างอยากจะคุยกับคุณ”

ศาสตราจารย์เทอร์เนอร์เลิกคิ้วขึ้น เขามีท่าทีใจร้อนเล็กน้อย ถามออกมา “มีเรื่องอะไรเร่งด่วนขนาดนั้นเลยเหรอ?”