ทายาทอันดับหนึ่ง นิยาย บท 38

ลินน์ จ้องไปที่เพื่อนของเธอด้วยสีหน้าโศกเศร้าก่อนจะพูดออกมาอย่างตะกุกตะกัก “ฉัน...ฉันเผอิญ… ทิ้งเธอไว้คนเดียว ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะเธอเอาแต่บ่นว่าอยากกลับบ้านและเที่ยววิ่งไปทั่ว ฉันก็เลยสั่งสอนเธอ ฉันทำอะไรผิดงั้นเหรอ?” ท่าทีของลินน์ดูเศร้าด้วยความเสียใจในตอนแรกแต่หลังจากที่เธอพูดขึ้นมา เธอกลับดูกระวนกระวายราวกับว่าเธอไม่ต้องการที่จะยอมรับว่านี่เป็นความผิดของเธอ

“มากไปกว่านั้น มิล่าเป็นลูกสาวของนายไม่ใช่ของฉันทำไมฉันต้องดูแลเธอด้วย? ถ้าเธอหายไปมันก็เป็นความผิดของเธอเอง” ลินน์ปฏิเสธที่จะแสดงความรับผิดชอบ นี่ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอเลย มันเป็นความผิดของมิล่าทั้งหมดเป็นเพราะนังเด็กบ้านั่นที่เกิดมาก็ทำให้ตระกูลต้องอับอาย เป็นตราบาปของตระกูล

ฟิลิปเดือดดาล เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าลินน์จะเป็นคนที่ไร้สามัญสำนึกขนาดนี้ แต่เธอก็ยังดูภาคภูมิใจกับตัวเองเสียเหลือเกิน “ลินน์ จอห์นสตัน ฉันขอเตือนเธอไว้ก่อนนะถ้ามิล่าหายไปในวันนี้ ฉันจะทำให้เธอรู้สึกเสียใจไปตลอดชีวิตของเธอ!” ฟิลิปชี้หน้าลินน์อย่างเอาเรื่อง เขาเดือดดาลไปด้วยความโกรธ ถ้าลินน์ไม่ได้เป็นลูกพี่ลูกน้องของวินน์เขาก็คงจะตบหน้าเธอไปสองสามครั้งแล้ว!

ยืนอยู่ด้านข้างของเขา ธีโอกระซิบ “มิสเตอร์คลาร์ค ผมได้บอกให้ทางเจ้าหน้าที่เริ่มลงมือตามหาแล้ว เราไปที่ห้องควบคุมกล้องวงจรปิดกันเถอะ”

ฟิลิปพยักหน้าก่อนจะหมุนตัวกลับแล้วตาม ธีโอไป พวกเขารีบเร่งไปที่ห้องควบคุมในทันที

ลินน์และเพื่อนของเธอมองหน้ากัน จนกระทั่งฟิลิปหายลับตาไป ลินน์ยกเท้าขึ้นมาเตะอากาศอย่าหงุดหงิดพร้อมกับบ่นฟิลิป “แกคิดว่าแกเป็นใครกัน? นังตัวแสบนั่นฉันขอให้ถูกพวกค้ามนุษย์ลักพาตัวไปซะ!” ลินน์โกรธ เพราะไอ้เจ้าขยะฟิลิปนั่นมันขึ้นเสียงใส่เธอ ทำให้เธอต้องอับอายต่อหน้าเพื่อน ๆ ของเธอ

“ลินนี่ เจ้าโง่นั่นเป็นพี่เขยลูกพี่ลูกน้องของเธอเหรอ?” เด็กหนุ่มที่ถูกตบก่อนหน้านี้ถามลอดไรฟัน พร้อมกับจ้องไปยังทางที่ฟิลิปเดินจากไปอย่างโกรธจัด

ลินน์พยักหน้าอย่างลังเล “เขาก็เป็นแค่ขยะไร้ค่าที่มาอาศัยอยู่บ้านลูกพี่ลูกน้องของฉันเท่านั้นแหละ”

“บ้าเอ๊ย! เป็นแค่ไอ้แมงดายังงั้นเหรอ?” เจเรมี่รู้สึกหงุดหงิดเพิ่มขึ้นไปอีก นี่มันหน้าขายหน้าจริง ๆ ที่เขาหลงกลัวไอ้แมงดานั่น ดังนั้นเขาจะต้องกู้ศักดิ์ศรีของเขากลับคืนมา! “ไปกันเถอะตามพวกเขาไป พ่อของฉันเป็นผู้ดูแลของสวนสนุกแห่งนี้ ถ้าพวกเขาอยากจะหาคนที่หายไปพวกเขาจะต้องไปหาพ่อฉันแน่” เจเรมี่พูดอย่างเย็นชา “ฉันจะไม่ยอมปล่อยเรื่องนี้ไปแน่ ฉันจะทำให้มันมาคุกเข่าต่อหน้าฉันแล้วก็ขอโทษฉันให้ได้ หรือไม่ก็ลืมเรื่องตามหานังตัวแสบนั่นไปได้เลย!”

ลินน์นิ่วหน้าเล็กน้อยเมื่อได้ยิน พูดตามจริงลินน์ไม่เห็นด้วยนักกับความคิดนี้เพราะถึงอย่างไรฟิลิปก็เป็นพี่เขยลูกพี่ลูกน้องของเธอ ถ้าพี่สาวที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอรู้เรื่องนี้เข้า เธอจะต้องงานเข้าหนักเป็นแน่ แต่ถึงอย่างไรก็ตามลินน์ก็ไม่อาจทนต่อการที่ฟิลิปทำกับเธอเช่นนั้นได้ ขยะไร้ค่าอย่างเขากล้าดียังไงถึงมาขึ้นเสียงกับเธอแบบนั้น? ช่างน่ารังเกียจนัก!

“ลินนี่ อย่ากังวลไปเลยนะ ผมจะปกป้องคุณเอง เจ้านั่นมันก็แค่ขยะ” เจเรมี่ ยิ้มเยาะขณะวางแผนบางอย่างในหัวของเขา

เมื่อตกลงกันได้ กลุ่มวัยรุ่นก็เดินตามฟิลิปและธีโอไป

กลับมาที่ฟิลิป เมื่อพวกเขามาถึงห้องควบคุมกล้องวงจรปิด พวกเขาอธิบายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้พนักงานฟัง จากนั้นพนักงานก็รีบตรวจสอบเทปบันทึกภาพอย่างรวดเร็ว ฟิลิปยืนอยู่ด้านหน้าจอมอนิเตอร์กว่าสิบจอพยายามมองหามิล่า

“มิสเตอร์คลาร์ค คุณอยู่ที่นี่ดูกล้องวงจรปิดเถอะนะครับ ผมจะไปตามคนของผมมา” ธีโอพูดขึ้นด้วยความเคารพ