ทายาทอันดับหนึ่ง นิยาย บท 38

ลินน์ จ้องไปที่เพื่อนของเธอด้วยสีหน้าโศกเศร้าก่อนจะพูดออกมาอย่างตะกุกตะกัก “ฉัน...ฉันเผอิญ… ทิ้งเธอไว้คนเดียว ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะเธอเอาแต่บ่นว่าอยากกลับบ้านและเที่ยววิ่งไปทั่ว ฉันก็เลยสั่งสอนเธอ ฉันทำอะไรผิดงั้นเหรอ?” ท่าทีของลินน์ดูเศร้าด้วยความเสียใจในตอนแรกแต่หลังจากที่เธอพูดขึ้นมา เธอกลับดูกระวนกระวายราวกับว่าเธอไม่ต้องการที่จะยอมรับว่านี่เป็นความผิดของเธอ

“มากไปกว่านั้น มิล่าเป็นลูกสาวของนายไม่ใช่ของฉันทำไมฉันต้องดูแลเธอด้วย? ถ้าเธอหายไปมันก็เป็นความผิดของเธอเอง” ลินน์ปฏิเสธที่จะแสดงความรับผิดชอบ นี่ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอเลย มันเป็นความผิดของมิล่าทั้งหมดเป็นเพราะนังเด็กบ้านั่นที่เกิดมาก็ทำให้ตระกูลต้องอับอาย เป็นตราบาปของตระกูล

ฟิลิปเดือดดาล เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าลินน์จะเป็นคนที่ไร้สามัญสำนึกขนาดนี้ แต่เธอก็ยังดูภาคภูมิใจกับตัวเองเสียเหลือเกิน “ลินน์ จอห์นสตัน ฉันขอเตือนเธอไว้ก่อนนะถ้ามิล่าหายไปในวันนี้ ฉันจะทำให้เธอรู้สึกเสียใจไปตลอดชีวิตของเธอ!” ฟิลิปชี้หน้าลินน์อย่างเอาเรื่อง เขาเดือดดาลไปด้วยความโกรธ ถ้าลินน์ไม่ได้เป็นลูกพี่ลูกน้องของวินน์เขาก็คงจะตบหน้าเธอไปสองสามครั้งแล้ว!

ยืนอยู่ด้านข้างของเขา ธีโอกระซิบ “มิสเตอร์คลาร์ค ผมได้บอกให้ทางเจ้าหน้าที่เริ่มลงมือตามหาแล้ว เราไปที่ห้องควบคุมกล้องวงจรปิดกันเถอะ”

ฟิลิปพยักหน้าก่อนจะหมุนตัวกลับแล้วตาม ธีโอไป พวกเขารีบเร่งไปที่ห้องควบคุมในทันที

ลินน์และเพื่อนของเธอมองหน้ากัน จนกระทั่งฟิลิปหายลับตาไป ลินน์ยกเท้าขึ้นมาเตะอากาศอย่าหงุดหงิดพร้อมกับบ่นฟิลิป “แกคิดว่าแกเป็นใครกัน? นังตัวแสบนั่นฉันขอให้ถูกพวกค้ามนุษย์ลักพาตัวไปซะ!” ลินน์โกรธ เพราะไอ้เจ้าขยะฟิลิปนั่นมันขึ้นเสียงใส่เธอ ทำให้เธอต้องอับอายต่อหน้าเพื่อน ๆ ของเธอ

“ลินนี่ เจ้าโง่นั่นเป็นพี่เขยลูกพี่ลูกน้องของเธอเหรอ?” เด็กหนุ่มที่ถูกตบก่อนหน้านี้ถามลอดไรฟัน พร้อมกับจ้องไปยังทางที่ฟิลิปเดินจากไปอย่างโกรธจัด

ลินน์พยักหน้าอย่างลังเล “เขาก็เป็นแค่ขยะไร้ค่าที่มาอาศัยอยู่บ้านลูกพี่ลูกน้องของฉันเท่านั้นแหละ”

“บ้าเอ๊ย! เป็นแค่ไอ้แมงดายังงั้นเหรอ?” เจเรมี่รู้สึกหงุดหงิดเพิ่มขึ้นไปอีก นี่มันหน้าขายหน้าจริง ๆ ที่เขาหลงกลัวไอ้แมงดานั่น ดังนั้นเขาจะต้องกู้ศักดิ์ศรีของเขากลับคืนมา! “ไปกันเถอะตามพวกเขาไป พ่อของฉันเป็นผู้ดูแลของสวนสนุกแห่งนี้ ถ้าพวกเขาอยากจะหาคนที่หายไปพวกเขาจะต้องไปหาพ่อฉันแน่” เจเรมี่พูดอย่างเย็นชา “ฉันจะไม่ยอมปล่อยเรื่องนี้ไปแน่ ฉันจะทำให้มันมาคุกเข่าต่อหน้าฉันแล้วก็ขอโทษฉันให้ได้ หรือไม่ก็ลืมเรื่องตามหานังตัวแสบนั่นไปได้เลย!”

ลินน์นิ่วหน้าเล็กน้อยเมื่อได้ยิน พูดตามจริงลินน์ไม่เห็นด้วยนักกับความคิดนี้เพราะถึงอย่างไรฟิลิปก็เป็นพี่เขยลูกพี่ลูกน้องของเธอ ถ้าพี่สาวที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอรู้เรื่องนี้เข้า เธอจะต้องงานเข้าหนักเป็นแน่ แต่ถึงอย่างไรก็ตามลินน์ก็ไม่อาจทนต่อการที่ฟิลิปทำกับเธอเช่นนั้นได้ ขยะไร้ค่าอย่างเขากล้าดียังไงถึงมาขึ้นเสียงกับเธอแบบนั้น? ช่างน่ารังเกียจนัก!

“ลินนี่ อย่ากังวลไปเลยนะ ผมจะปกป้องคุณเอง เจ้านั่นมันก็แค่ขยะ” เจเรมี่ ยิ้มเยาะขณะวางแผนบางอย่างในหัวของเขา

เมื่อตกลงกันได้ กลุ่มวัยรุ่นก็เดินตามฟิลิปและธีโอไป

กลับมาที่ฟิลิป เมื่อพวกเขามาถึงห้องควบคุมกล้องวงจรปิด พวกเขาอธิบายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้พนักงานฟัง จากนั้นพนักงานก็รีบตรวจสอบเทปบันทึกภาพอย่างรวดเร็ว ฟิลิปยืนอยู่ด้านหน้าจอมอนิเตอร์กว่าสิบจอพยายามมองหามิล่า

“มิสเตอร์คลาร์ค คุณอยู่ที่นี่ดูกล้องวงจรปิดเถอะนะครับ ผมจะไปตามคนของผมมา” ธีโอพูดขึ้นด้วยความเคารพ

ฟิลิปไม่ได้ใส่ใจคำพูดเขามากนักเพียงแค่พยักหน้ารับเท่านั้น

ที่ด้านนอก ธีโอรีบโทรศัพท์บอกลูกน้องของเขาให้มาและที่นี่และออกตามหาโดยด่วน!

เพียงแค่พริบตาเดียว เหล่าองค์กรลับทั่วทั้งเมืองริเวอร์เดลต่างระดมพลกันมา! เพียงไม่นานรูปภาพของเด็กสาวที่สดใสร่าเริงและแสนน่ารักก็ถูกแปะไปทั่วผนังห้างสรรพสินค้า, ร้านค้าต่าง ๆ และสถานบันเทิงทั่วทุกที่

ทางด้านฟิลิป เขายังคงจ้องไปที่หน้าจอมอนิเตอร์อย่างละเอียดถี่ถ้วน รู้สึกกระวนกระวายใจเป็นอย่างมาก มิล่าเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเขาและของวินน์ด้วยเช่นกัน หากมิล่าหายไปจริง ๆ ฟิลิปก็ไม่รู้ว่าเขาจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างไรหรือเขาจะมีหน้าไปเจอกับวินน์ได้อย่างไร

“นั่นไง นั่นคือเธอ! ย้อนกลับไป!” ในภาพวิดีโอ ฟิลิปเห็นกลุ่มของลินน์และเพื่อนของเธอและมีเด็กหญิงตัวเล็กเดินตามด้านหลัง เธอดูสบายดีแต่ในขณะเดียวกันก็ดูหวาดกลัว นั่นคือมิล่า!

ด้วยความที่เธอเป็นโรคหัวใจตั้งแต่กำเนิด ฟิลิปจึงไม่ค่อยพาเธอไปสวนสนุกบ่อยนักและวินน์เองก็สั่งห้าม ครั้งล่าสุดที่ฟิลิปพาเธอไปสวนสนุกเหตุการณ์นั้นก็เกิดขึ้น จนถึงวันนี้วินน์ก็ยังคงโกรธเขาอยู่

สิ่งที่น่าเจ็บปวดใจที่สุดก็คือลินน์และเพื่อนของเธอไม่แม้แต่จะสนใจเด็กหญิงตัวน้อยเลย พวกเขาสนใจแค่การเล่นสนุกและถ่ายรูปกัน มิล่าตัวน้อยเธอต้องพยายามวิ่งไล่ตามพวกเขาให้ทัน เธอล้มลงสองสาทครั้งแต่เธอก็รีบลุกขึ้นมาและไล่ตามกลุ่มของลินน์ไปให้ทัน ภาพที่เห็นทำให้เขาใจสลาย เด็กหญิงตัวน้อยเพิ่งจะแค่สามขวบเท่านั้น! นังตัวแสบลินน์ จอห์นสตัน!

ภาพถัดมายิ่งทำให้ฟิลิปโมโหจัด นิ้วข้อมือของเขาขาวซีด ความโกรธที่อยู่ในดวงตาขอฃเขาราวกับคลื่นที่คลุ้มคลั่ง ดูเหมือนว่ามิล่าจะพยายามบอกลินน์ว่าเธออยากกลับบ้าน ลินน์ตบไปที่ใบหน้าของเธอด้วยความโกรธ ก่อนจะชี้หน้าเธอและดุเธอด้วยคำพูดที่ไม่น่าฟัง ที่แย่ที่สุดคือลินน์ทิ้งเธอเอาไว้ตรงนั้นคนเดียวก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับกลุ่มเพื่อนของเธอ

บนหน้าจอ มิล่ายังคงยืนอยู่ตรงนั้น ร้องไห้เรียกหาปะป๊าและหม่าม้าอย่างน่าสงสาร หลังจากนั้นเธอเช็ดน้ำตาของเธอและเริ่มออกเดินไปอย่างไม่รู้ทิศทางและหวาดกลัวไปรอบ ๆ สวนสนุก

หัวใจของฟิลิปเจ็บปวด เขาแทบจะควบคุมอารมณ์โกรธของเขาไว้ไม่ได้ มิล่า เด็กหญิงตัวน้อยที่อายุเพียงแค่สามขวบ ถูกลินน์และเพื่อนของเธอทิ้งไว้คนเดียวท่ามกลางฝูงชนมากมายในสวนสนุก ฟิลิปไม่กล้าแม้แต่จะคิดว่าลูกสาวของเขาจะรู้สึกไร้หนทาง น่าสงสาร และหวาดกลัวมากแค่ไหน

“ลินน์ จอห์นสตัน! ไปตายซะ!” ฟิลิปกัดริมฝีปากตัวเองจนเลือดซิบขณะที่เขาเค้นคำพูดนั่นออกมาดวงตาของเขาแดงก่ำ เธอเป็นลูกพี่ลูกน้องของวินน์แล้วยังไง? เธอเป็นสมบัติล้ำค่าลูกสาวของลุงรองของตระกูลจอห์นสตันแล้วยังไง?

และทันใดนั้นเองประตูห้องควบคุมก็ถูกผลักออก กลุ่มคนราว ๆ เจ็ดคนเดินเข้ามาในห้อง เจเรมี่และกลุ่มของเขาก็เกินยิ้มเหยาะเข้ามาเช่นกัน

คนที่นำหน้ามาคือชายวัยกลางคนสวมชุดสูทสีกรมท่า แผ่รังสีน่าเกรงขามออกมา

“ใครคือฟิลิป คลาร์ค?”