ทายาทอันดับหนึ่ง นิยาย บท 41

ขนด้านหลังท้ายทอยของฮาโรลด์ลุกซู่ขึ้นมา ใบหน้าของเขาซีดเผือด “ลูกพี่ไทเกอร์ คุณ....”

ไทเกอร์ แซนเดอร์ สังเกตุเห็นเขาในที่สุด เขาเงยหน้าขึ้นมาอย่างประหลาดใจก่อนจะถามขึ้น “ผู้จัดการฮิล คุณมาทำอะไรที่นี่?”

นี่มัน.. ฮาโรลด์รู้สึกอยากจะอาเจียนออกมาเป็นเลือด นี่ไทเกอร์ไม่เห็นว่าเขายืนอยู่ตรงนี้จริง ๆ งั้นเหรอ? ถึงยังไงที่นี่ก็เป็นสวนสนุกของเขา เป็นอาณาบริเวณของเขา! อย่างไรก็ตามฮาโรลด์ไม่ได้มีเวลาที่จะไปสนใจเรื่องนั้นในตอนนี้ เมื่อเขานึกไปถึงท่าทีที่ดูความเคารพนอบน้อมของไทเกอร์ที่มีต่อชายสองคนที่เขาพูดคุยด้วยก่อนหน้านี้ ฮาโรลด์กฺรู้สึกใจคอไม่ดีขึ้นมา เขาฝืนยิ้มออกมาแล้วถามขึ้น “ลูกพี่ไทเกอร์ ชายสองคนนี้คือ…?

“นี่คือพี่ชายของฉันธีโอ แซนเดอร์ พี่ใหญ่ธีโอ และนี่คือมิสเตอร์คลาร์ค แขกผู้มีเกียรติของพี่ชายของฉัน” ไทเกอร์ตอบ

ไทเกอร์ แซนเดอร์ คือผู้มีอิทธิพลแห่งเจ้าถนนทางเหนือและสวนสนุกมิลเลนเนียมก็ตั้งอยู่บนเจ้าถนนทางเหนือนี้ ฮาโรลด์ทำงานอยู่ที่นี่เป็นเวลาหลายปี ดังนั้นเขาจึงได้รู้ถึงความแข็งแกร่งและอิทธิพลของไทเกอร์ แซนเดอร์ เขายังรู้อีกด้วยว่าคนที่หนุนหลังไทเกอร์อยู่คือมาเฟียแห่งเมืองริเวอร์เดล ธีโอ แซนเดอร์

มาถึงจุดนี้ ใบหน้าของฮาโรลด์ซีดเผือดราวกับกระดาษไม่นะ…ไม่นะ...นี่ฉันเพิ่งจะตะคอกใส่ธีโอ แซนเดอร์ งั้นเหรอว่า? และฉันยังบอกให้แขกผู้มีเกียรติของท่านลอร์ดแซนเดอร์คุกเข่าลงเพื่อขอโทษลูกชายของฉันอีก เดี๋ยวก่อน...ดูเหมือนว่าน้องเขยของฉันจะยิ่งพูดในสิ่งที่แย่ ๆ ออกไปอีกด้วย

“ลอร์ด...ท่านลอร์ดแซนเดอร์...มิสเตอร์คลาร์ค” ฮาโรลด์รับรู้ได้ถึงขาที่สั่นเทาของเขา มันจบแล้ว นี่ฉันไปแหย่หนวดเสือเข้าแล้ว! ฮาโรลด์คร่ำครวญอยู่ภายในใจ เขารู้ดีว่าการกระทำต่อจากนี้ของเขาจะเป็นตัวตัดสินว่าเขาจะมีชีวิตรอดจากเหตุการณ์นี้ไปได้หรือไม่

ถึงตอนนี้ไทเกอร์ก็พอจะรับรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติไป ถึงแม้เขาจะดูเหี้ยมโหดและดูเป็นชายชาตรีแต่ภายในแล้วเขาเป็นคนค่อนข้างอ่อนไหว ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่ได้ขึ้นเป็นมือหนึ่งของธีโอแน่นอน!

ไทเกอร์ยิ้มอย่างชั่วร้ายออกมา “ฮาโรลด์ ฮิล นี่นายไปล่วงเกินพี่ธีโอและมิสเตอร์คลาร์กงั้นเหรอ?” น้ำเสียงของเขาเย็นยะเยือกและยั่วยุ

“นี่...นี่มันเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด เรื่องเข้าใจผิดเท่านั้น” ฮาโรลด์รีบอธิบายพร้อมกับก้มหัวลง

อย่างไรก็ตาม... เพี๊ยะ!

สีหน้าของไทเกอร์เคร่งขรึม เขาเดินตรงไปแล้วตบหน้าชายหนุ่มหนึ่งฉาดอย่างเป็นการตักเตือน “ฮาโรลด์ ฮิล แกทำงานอยู่ที่นี่ได้ก็เพราะฉันเป็นคนคอยดูแลให้ พอปีกกล้าขาแข็งหน่อยก็มายั่วยุพี่ธีโอและมิสเตอร์คลาร์คอย่างนั้นเหรอ?”

ไทเกอร์รีบหันกลับไปหาธีโอและพูดขึ้นอย่างหวาดเกรง “พี่ใหญ่ธีโอ เป็นเพราะความไร้ความสามารถของผมเองที่ทำให้ลูกน้องของผมมากวนใจพี่ ผมจะจัดการเรื่องนี้เอง พี่อย่ากังวลไปเลย ชายคนนี้ไม่รอดแน่!”

เมื่อเขาเห็นไทเกอร์มีท่าทีนอบน้อมเช่นนั้น ฮาโรลด์รู้สึกราวกับหัวใจของเขาตกลงไปในหุบเหวน้ำแข็ง เจเรมี่และแดเรียสที่ยืนอยู่ด้านหลังเขารู้สึกราวกับเป็นต้นขั้วระเบิดที่ถูกดึงออก พวกเขาทำได้เพียงข่มจิตใจของพวกเขาไว้ ไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกไปแม้แต่คำเดียว

เเดเรียสถึงขั้นเตรียมใจที่จะตายไว้แล้ว เมื่อคิดไปว่าเขาเพิ่งจะต่อว่าธีโอ แซนเดอร์ ไป และนั่นคือเจ้าพ่อมาเฟีย! โอ้ พระเจ้า! คนที่เขายกย่องชื่นชมที่สุด ลอร์ดแซนเดอร์ เขาถึงกับวาดฝันที่จะได้เป็นลูกน้องของเขา แต่ตอนนี้ทุกอย่างจบลงแล้ว เขาได้ทำลายทุกอย่างด้วยมือของเขาเอง

ตุบ! ฮาโรลด์รีบคุกเข่าลงและอ้อนวอน “พี่ใหญ่ธีโอ ผมขอโทษ ผมตาบอดเองที่จำพี่ไม่ได้ กรุณายกโทษให้ผมในครั้งนี้ด้วยเถอะครับ”

แต่ธีโอเพียงแค่ตอบกลับอย่างเฉยชา “ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องมาขอโทษฉัน แกควรจะขอโทษมิสเตอร์คลาร์ค”

“มิสเตอร์คลาร์คครับ มิสเตอร์คลาร์ค ได้โปรดเห็นใจและยกโทษให้ผมด้วยเถอะ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว” ฮาโรลด์หันไปคุกเข่าต่อหน้าฟิลิป แทบจะร้องไห้ออกมา ณตอนนั้น

เขากลัวเป็นอย่างมาก...เขาหวาดหวั่น คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาคือลูกพี่ไทเกอร์และหลอดแซนเดอร์ เพียงแค่พวกเขากระทืบเท้าคนเหล่านี้ก็สามารถทำให้ทั้งเมืองสั่นสะเทือนได้! ความอยู่รอดของครอบครัวของเขาแขวนอยู่บนเส้นด้ายแล้วในตอนนี้

ฟิลิปไม่พูดอะไรเพียงแต่จ้องไปที่เขา

แดเรียสก็เช่นกัน เขาหวาดกลัว รีบคุกเข่าลงมอบกราบขอโทษ เจเรมี่และกลุ่มเพื่อนของเขาถึงกับเขาอ่อนยวบ ตัวสั่นไปด้วยความกลัว

“ช่างมันเถอะ แค่สั่งสอนพวกเขาเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็พอ” ฟิลิปพูดขึ้นอย่างไม่ไยดีในขณะที่เขาจ้องมองไปที่ฮาโรลด์ “นาย ให้พนักงานในสวนสนุกตามหาลูกสาวของฉันในทันที!”

“ได้ครับ ได้เลย เดี๋ยวนี้เลย!” ฮาโรลด์รีบขึ้นยืนก่อนจะพาลูกน้องของเขาออกไป

ก่อนที่เขาจะออกไป ฮาโรลด์ตบหน้าลูกชายของเขาอย่างแรง “หัดมีสมองซะบ้าง แล้วก็หยุดไปยั่วยุคนไปทั่วได้แล้ว ฉันไม่อยากจะตามล้างตามเช็ดให้แกทุกครั้งที่แกสร้างปัญหา”

เจเรมี่ไม่กล้าที่จะส่งเสียงพูดออกมาแม้แต่คำเดียว เขาหันไปจ้องฟิลิป ยังคงอกสั่นขวัญแขวน ชายคนนี้ไม่ใช่ลูกเขยลูกพี่ลูกน้องของลินน์หรอกเหรอ? เขาเป็นแค่ไอ้ขยะไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมเรื่องถึงกลายมาเป็นแบบนี้ได้?