ทายาทอันดับหนึ่ง นิยาย บท 42

นี่เขาไปรู้จักคนดังอย่างธีโอ แซนเดอร์ ได้ยังไงกัน

“เดี๋ยวก่อน” จู่ ๆ ฟิลิปก็พูดขึ้น

ในทันที กลุ่มคนที่ประตูนิ่งไปด้วยความตกตะลึง ไม่แน่ใจว่าควรจะอยู่หรือไปดี

“มิสเตอร์คลาร์ค คุณมีคำสั่งอะไรเพิ่มเติมงั้นเหรอครับ?” ฮาโรลด์ยังคงมีความกล้าหลงเหลืออยู่บ้างและเขายังบังคับให้ตัวเองนิ่งสงบอยู่ได้

“ผมหวังว่าทุกคนจะไม่พูดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้กับใคร ผมไม่ต้องการให้การใช้ชีวิตประจำวันของผมต้องเป็นไปอย่างยากลำบาก พวกคุณเข้าใจไหม?” ฟิลิปพูด

“พวกเราเข้าใจครับ เข้าใจดี” ฮาโรลด์พยักหน้ารับ

ฟิลิปจึงพยักหน้าและกลุ่มคนทั้งหมดก็สลายตัวกันไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อคนสุดท้ายออกมาได้ เจเรมี่สูดลมหายใจเข้าลึก เมื่อเขามาถึงทางออกพวกเขามองเห็นเห็นลินน์ยืนอยู่ เจเรมี่ลังเลอยู่เป็นเวลานานก่อนที่จะตัดสินใจนิ่งเงียบไป

“เป็นอย่างไรบ้าง?” ลินน์ถามขึ้นอย่างกระวนกระวายใจ ที่จริงแล้วเธอไม่ต้องการที่จะเห็นพี่เขยลูกพี่ลูกน้องที่ไร้ประโยชน์ของเธอโดนลงโทษ เธอจึงเลือกที่จะไม่เข้าไปด้านใน

เจเรมี่ส่ายหน้าก่อนจะตอบ “ทุกอย่างเรียบร้อยดี”

“เรียบร้อยดี?” ลินน์รู้สึกสับสนเล็กน้อย เธอสังเกตุเห็นว่าเพื่อนของเธอคนอื่น ๆ มีสีหน้าไม่สู้ดีนะ

“เอาล่ะ เอาล่ะ ไปร้องคาราโอเกะกันเถอะ” เจเรมี่แนะนำขึ้น เหตุผลหลักที่เขาพูดขึ้นเลยก็คือบรรยากาศรอบ ๆ ตัวพวกเขามันน่าอึดอัดเกินไป และเขากลัวว่าลินน์จะสังเกตุเห็นความผิดปกติ

เมื่อคนที่เหลือได้ยินพวกเขาต่างดึงสติกลับมาได้ ฝืนยิ้มออกมา “แน่นอนว่าพี่เจเรมี่จะเป็นคนเลี้ยง!” ในที่สุดกลุ่มเด็กวัยรุ่นก็พากันออกไป

อีกด้าน ลูกน้องของไทเกอร์และพนักงานสวนสนุกก็ตามหาตัวมิล่าเจอในเวลาไม่นาน พูดอย่างเจาะจงก็คือหญิงสาวอายุปลาย ๆ ยี่สิบ เป็นคนคอยดูแลมิล่า พวกเขารออยู่ที่ร้านขายขนมหวานด้านนอกสวนสนุก

“มิสเตอร์คลาร์ก เราพบเธอแล้ว เธออยู่ที่ร้านขนมหวานหวานใจ” ธีโอกึ่งเดินกึ่งวิ่งนำทางฟิลิปไป ไม่สนใจเม็ดเหงื่อบนหน้าผากของตัวเอง

ในขณะที่พวกเขารีบเร่งไปที่ร้านขนมหวาน ในที่สุดฟิลิปก็เห็นลูกสาวของเขานั่งกินเค้กอยู่

“ปะป๊า!” เมื่อมิล่าน้อยมองเห็นฟิลิปเธอรีบกระโจนเข้ามาในอ้อมแขนของเขา และด้วยความที่เธอเพิ่งจะเจอเหตุการณ์สะเทือนขวัญ เธอซุกตัวของเธออยู่ในอ้อมกอดของเขา กำเสื้อที่เปียกชุ่มของเขาแน่น

“ปะป๊าอยู่นี่แล้วมิล่า อย่ากลัวไปเลยนะ ปะป๊าอยู่นี่แล้ว” ฟิลิปอุ้มลูกสาวของเขาขึ้นมาปลอบโยนเธอ ในขณะเดียวกันเขาก็มองไปยังหญิงสาวคนนั้น

เธอเป็นสาวสวยอายุยี่สิบปลาย ๆ ผมตรงสลวยสีดำขลับ เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดดูเรียบง่ายกับกางเกงยีนส์สีหม่น และสวมรองเท้าสีขาวคู่เล็ก เธอแต่งหน้าเพียงเล็กน้อย เธอดูเป็นหญิงสาวน่ารักและบริสุทธิ์ผุดผ่อง

“ขอบคุณมากครับ” ฟิลิปพยักหน้าให้เธออย่างแสดงความขอบคุณ

หญิงสาวยิ้มออกมาละยืนขึ้น “ไม่มีปัญหาค่ะ ฉันเห็นเธอยืนร้องไห้อยู่คนเดียวในสวนสนุกและไม่เห็นพ่อแม่อยู่ด้วยฉันก็เลยพาเธอมาที่นี่”

“ยิ่งสาวตัวเล็กคนนี้ช่างน่ารักน่าชังนัก ดังนั้นจึงเป็นเรื่องดีที่ไม่มีเรื่องเลวร้ายอะไรเกิดขึ้นกับเธอ” ซิลเวีย เฮย์ส ทัดผมไปที่หลังใบหูของเธอ ก่อนจะยกนิ้วขึ้นจิ้มไปที่แก้มของมิล่า ยิ้มออกมาอย่างอ่อนหวาน

หลังจากที่เธอพูดคุยกับมิล่าเล็กน้อย ฟิลิปก็วางเธอลงเด็กหญิงตัวน้อยจ้องไปที่เค้กสตรอเบอร์รี่ที่อยู่บนโต๊ะอย่างไม่วางตา

“ทานเถอะจ๊ะ ฉันซื้อมาให้เธอ” ซิลเวียผลักจานเค้กที่เหลืออยู่ไปให้มิล่า

มิล่าเงยหน้าขึ้น น้ำตายังเอ่อล้นในดวงตากลมโตของเธอจ้องไปที่ฟิลิปราวกับต้องการขอความเห็นของเขา