ทายาทอันดับหนึ่ง นิยาย บท 45

ในใจของลีออนตอนนี้ว้าวุ่น ยุ่งเหยิง ขึ้น ๆ ลง ๆ ราวกับรถไฟเหาะ

ฉันชื่อลีออน ลาร์สัน และในตอนนี้ฉันก็กำลังเสียขวัญเป็นอย่างมาก! มีรถยนต์หุ้มเกราะขนเงินสดสามสิบคันจอดเรียงรายอยู่ด้านหน้า ด้านข้างรถแต่ละคันมีเจ้าหน้าที่หน่วยสวาทถือปืนยืนประกบอยู่ พวกเขาสวมชุดพร้อมรบเต็มยศ พร้อมกับถือปืนสีดำ และนั่นไม่ใช่แค่ผู้นำรถยนต์หุ้มเกราะทั่ว ๆ ไปที่ใช้กระสุนยาง นี่เป็นกระสุนจริง เพราะปลายกระบอกปืนดูใหญ่เกินกว่าจะเป็นแค่กระสุนยาง และพวกเขายังส่งเจ้าหน้าที่หน่วยสวาทมามากกว่าหนึ่งร้อยคนเพื่อนำขบวนรถขนเงินครั้งนี้ และทั้งหมดนี่เกิดขึ้นภายในเวลาแค่สิบนาที

ฟิลิปมองไปที่ลีออนที่ตอนนี้กำลังเหงื่อตกอย่างใจเย็น ก่อนจะพูดขึ้น “ฉันโทรเรียกพวกเขาเอง”

ตู้ม! ลีออนรู้สึกราวกับว่าภายในใจของเขาระเบิดออกมามือของเขาสั่นเทา เขามาจากครอบครัวที่มั่งคั่งและรู้ดีว่าคนที่สามารถส่งเงินสดมาได้ภายในเวลาอันสั้นขนาดนี้น่ากลัวแค่ไหน ขนท้ายทอยของเขาลุกซู่ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้พบเจอกับเหตุการณ์น่ากลัวเช่นนี้ แต่อย่างไรก็ตามเขาก็ยังลังเลที่จะยอมแพ้

“เป็นไปไม่ได้ ไม่มีทางหรอก ไม่มีทางที่แกจะเป็นคนโทรเรียกพวกเขามา” ลีออนแทบจะยืนไม่อยู่ เขาหยิบโทรศัพท์ออกมารีบโทรหาพ่อของเขา ต้องโทรตามพ่อ พ่อจะต้องแก้ปัญหานี้ได้!

อย่างไรก็ตามก่อนที่เขาจะได้พูด เสียงตะโกนอย่างโกรธจัดจากปลายสายอีกด้านลอดผ่านออกมา “ไอ้เด็กโง่ แกเป็นบ้าไปแล้วงั้นเหรอ? แกไปยั่วยุใครมาวะ?” ลูอิสกำลังจะคลุ้มคลั่งด้วยความโกรธจัด เขาอยู่ที่บริษัทในห้องทำงานของประธาน ไม่ไกลจากเขาชายสูงวัยยืนอยู่ด้านข้างสวมโค้ทยาว ยืนถือไม้เท้าสีทองสลับดำ สีหน้าของเขาสงบนิ่ง

จอร์จ โธมัส ไปที่ไพร์ม ฮาร์เวสท์ กรุ๊ป ด้วยตัวเอง

หลังจากที่ลูอิสคำรามอีกสองสามครั้งผ่านโทรศัพท์ เขาก็ตัดสายไป ก่อนจะยิ้มอย่างประจบประแจงให้จอร์จ “ท่านประธานโธมัส ผมต้องขอโทษด้วยจริง ๆ ลูกชายของผมสร้างปัญหา ผมจะไปที่นั่นในตอนนี้เลยเพื่อขอโทษมิสเตอร์คลาร์คด้วยตัวผมเอง”

จอร์จส่ายหน้า ร่างสูงของเลขาสาวที่ยืนอยู่ด้านข้างเขารีบยื่นสัญญาลงนามให้กับลูอิส “มิสเตอร์ลาร์สัน นายน้อยของเราวางแผนที่จะซื้อกิจการของคุณ นี่เป็นข้อตกลงและราคาเสนอซื้อมูลค่าสามร้อยล้าน กรุณาเซ็นชื่อด้วย”

หัวใจของลูอิสกระตุก กำมือแน่น เขาฝืนยิ้มออกมาก่อนจะถามขึ้น “ท่านประธานโธมัส ผมต้องทำอย่างนั้นจริง ๆ เหรอครับ? ทำไมไม่ให้ผมไปขอโทษนายน้อยฟิลิปด้วยตัวของผมเองล่ะ?” บริษัทนี้เป็นเหมือนชีวิตของเขา ก็จริงอยู่ที่บริษัทของเขามีมูลค่าสามร้อยล้าน แต่ถ้าเค้าส่งต่อให้คนอื่นไปอย่างกะทันหันเขาจะมีฐานะอะไรเหลือในเมืองริเวอร์เดลแห่งนี้ล่ะ? เขามีเป้าหมายสำคัญนั่นก็คือการเข้าสู่ตลาดนานาชาติ

“ลูอิส ลาร์สัน นี่ไม่ใช่การต่อรอง นี่เป็นความตั้งใจของนายน้อยของผม กรุณาลงเซ็นเถอะ” จอร์จยังคงมีท่าทีนิ่งเฉย เขาหรี่ตาลงจนแทบจะมองไม่เห็น

แผ่นหลังของลูอิสเปียกโชกไปด้วยเหงื่อเย็น กัดฟันแน่นเขาหยิบปากกาขึ้นมาอย่างยากลำบาก ก่อนจะเซ็นชื่อลงไปในข้อตกลง