ทายาทอันดับหนึ่ง นิยาย บท 63

รูบี้เธอเป็นพวกความอดทนต่ำ เธอถามพร้อมมองไปทางโน้นทีทางนี้ที “เบลล์ เธอกำลังรอใครกันแน่?”

“เศรษฐีใหม่คนนึงน่ะ เห็นป้ายนั่นรึเปล่า? เขาเพิ่งจะซื้อรถมอเตอร์ไซต์บีเอ็มดับเบิ้ลยู 100 คัน ก็ 30 ล้านได้”

เมื่ออิซาเบลพูดจบ เธอก็อดอิจฉาไม่ได้

ทำไมเธอไม่เจอคนรวยแบบนั้นบ้างนะ?

“อะไรนะ? 100 คัน? 30 ล้าน?” รูบี้ตกตะลึงตาค้าง อีกทั้งยังอ้าปากกว้างจนแทบจะยัดไข่สองฟองเข้าไปได้เลยทีเดียว

“อิซาเบล เรื่องจริงเหรอ?”

“ว้าว รวยอะไรขนาดนั้น ทำไมฉันไม่มาให้เร็วกว่านี้นะ?”

“ไม่จริงน่ะ ฉันจะรออยู่ที่นี่ด้วย ไม่แน่เขาอาจจะชอบฉันก็ได้นะ?”

หญิงสาวสองสามคนเริ่มจับกลุ่มคุยกัน และในขณะเดียวกันก็ไม่ลืมที่จะหยิบเครื่องสำอางจากกระเป๋าขึ้นมาเติมหน้า

พวกเขาทำตัวราวกับว่ามานัดบอด

ข้อเสียเดียวในตอนนี้ก็คือลมที่แรงจนมีฝุ่นผงปลิวว่อนอยู่ในอากาศเต็มไปหมด

อย่างไรก็ตาม พวกเธอก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร

มีเศรษฐีใหม่ที่ซื้อรถมอเตอร์ไซค์บีเอ็มดับเบิ้ลยู 100 คัน ตั้ง 30 ล้านดอลลาร์ได้ ตราบใดที่พวกเธอสามารถหาทางเข้าไปเจอเขาได้ พวกเธอก็ไม่เกี่ยงถ้าจะต้องกินฝุ่นกินลมอยู่ตรงนี้สักพัก

อิซาเบลส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจเมื่อเห็นสีหน้าตื่นเต้นของเพื่อนสาว

แต่เธอเองก็ไม่ต่างกับพวกนั้นไม่ใช่เหรอ?

แค่ครั้งเดียวในชีวิตก็เพียงพอแล้วที่จะได้เห็นคนที่ร่ำรวยขนาดนี้

รูบี้เอาแต่มองไปรอบ ๆ เธออยากจะเดินเข้าไปในร้านและถามถึงประวัติพื้นเพครอบครัวของผู้ชายคนนั้นเอาเสียมาก

ถ้าเป็นไปได้ เธอไม่ได้รังเกียจเลยที่ทิ้งไอ้ไก่อ่อนอย่าง ฮาวาร์ด ไป

“เบลล์ ทำไมเขาถึงไม่ซื้อจากร้านของเธอล่ะถ้าเขารวยขนาดนั้น ร้านเธอชำนาญเรื่องรถมอเตอร์ไซค์แบบนี้ไม่ใช่เหรอ?” รูบี้ถามเสียงอ่อน

อิซาเบลส่ายหน้าก่อนจะยิ้มอย่างกล้ำกลืน “ ถ้าฉันรู้ฉัน ก็คงไม่มารออยู่ตรงนี้หรอก“

จากนั้นเธอก็นิ่งไป เหมือนกำลังคิดถึงบางสิ่งอยู่ ก่อนจะขำออกมาและพูดขึ้น “เออใช่ ฉันจะเล่าอะไรตลก ๆ ให้ฟัง”

เมื่อพวกเธอได้ยินว่าจะมีเรื่องซุบซิบนินทา ทุกคนต่างก็หูพึ่งและตั้งใจฟังอย่างดีราวกับลูกนกตัวเล็กที่รอแม่คาบเหยื่อมาป้อน พวกเธอถามขึ้นอย่างใจร้อน “มันตลกมากเลยงั้นเหรอ? ดูเธอสิหัวเราะไปก่อนเสียแล้ว”

“ใช่ เรื่องอะไรกันนะ? บอกพวกเรามาเดี๋ยวนี้เลยนะ อิซาเบล”

อิซาเบลกระตุ้นต่อมความอยากรู้อยากเห็นของหญิงสาวเหล่านี้ได้สำเร็จ

“พวกเธอจะต้องไม่เชื่อแน่ เมื่อเช้านี้มีชายคนนึงอยากซื้อรถมอเตอร์ไซค์แบบนี้แหละ เขาบอกว่าเขาอยากจะซื้อรถมอเตอร์ไซค์ฮาร์เล่ย์ตั้ง 100 คัน ฉันตกใจมาก ฉันก็เลยคิดกับตัวเองว่า ‘ลาภก้อนโตแน่วันนี้?’ แต่ก็นะ เราไม่มีรถมอเตอร์ไซค์พอถึง 100 คัน มีแค่ 32 คัน ฉันก็เลยบอกเขาไปตามความจริง แล้วรู้ไหมว่าเขาพูดว่ายังไง?”

“เกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้น? บอกพวกเรามานะ!” ดวงตาของเหล่าสาว ๆ เบิกกว้างด้วยความตื่นเต้น

“ฉันก็บอกว่าเรามีแค่ 32 คันค่ะ แล้วชายคนนั้นก็ทำหน้าผิดหวังก่อนจะพูดขึ้นว่า ‘แค่ 32 คันเองเหรอ?’ เขาพูดด้วยน้ำเสียงแบบนั้น ฉันรู้เลยว่าเขาไม่ได้อยากซื้อมันจริง ๆ ก็ถ้ารวยจริง ก็ควรจะพูดว่า ไม่เป็นไร แม้คุณไม่ถึง 100 คัน แค่นั้นก็พอแล้ว อีกอย่างเธอรู้ไหมว่าชายคนนั้นแต่งตัวประมาณว่า ใส่กางเกงยีนส์ซีด ๆ แหนวดเครานี่ยาว รกเต็มหน้าไปหมด? ฉันละโมโหจะแย่ ดูก็รู้ว่าเขาสติไม่ดีและแค่จะมาสร้างปัญหาให้ร้านเราเท่านั้น ฉันก็เลยไล่ตะเพิดออกจากร้านไป”

เมื่อพูดจบอิซาเบลยังคงรู้สึกโมโหไม่หาย

“ ฉันรู้แล้ว คน ๆ นั้นจะต้องไปเห็นว่ามีใครบางคนได้ซื้อรถมอเตอร์ไซค์บีเอ็มดับเบิ้ลยู 100 คัน เขาก็เลยตั้งใจไปที่ร้านของเธอและแกล้งทำเป็นจะซื้อรถด้วยเหมือนกัน เลวอะไรแบบนี้!”

“โห นี่มันน่าขายไม่หน้าจริง ๆ ไอ้ขยะสังคมเอ้ย!”

“ถ้าฉันเป็นเขานะ แทรกแผ่นดินหนีไปแล้ว”

“ช่างมันเถอะ ก็แค่คนบ้า ๆ บอ ๆ คนนึงเท่านั้น อย่าไปพูดถึงมันอีกเลย” อิซาเบลยิ้ม “เออใช่ รูบี้ วันเกิดเธอ พวกเราจะไปกินข้าวที่ไหนกันงั้นเหรอ?”

“ภัตตาคารตันหวง” รูบี้ตอบกลับพร้อมรอยยิ้ม

สาว ๆ ต่างเริ่มพูดคุยกันอีกครั้งในระหว่างที่รอ

แต่ละคนก็ต่างมีแผนการของตัวเองอยู่ในใจ

อิซาเบลไม่อยากจะร่วมวงสนทนาอีกต่อไป เธอจึงทำแค่เพียงจ้องมองไปที่ทางแยกนั้นอย่างใจจดใจจ่อ

จิตใจของเธออยู่ที่ชายคนที่ซื้อรถมอเตอร์ไซค์บีเอ็มดับเบิ้ลยู 100 คันเท่านั้น

มนุษย์นั้นล้วนเห็นแก่ตัว เธอหวังว่าเศรษฐีใหม่คนนั้นจะสนใจในตัวเธอบ้าง

เพราะถ้าเป็นเช่นนั้น เธอจะได้หมดกังวลเรื่องปากท้องเสียที

“ว่าแต่ เบลล์ ชายหนุ่มจอมเพี้ยนที่จะมาซื้อรถฮาร์เล่ย์ 100 คันคนนั้นชื่ออะไรงั้นเหรอ? ฉันอยากจะรู้จักชายหน้าด้านหน้าทนคนนี้เสียจริง”

รูบี้พูดติดตลกและหันไปมองที่ทางแยก “รู้อะไรไหม เพื่อนของโฮเวิร์ดที่ชื่อ ฟิลิป น่ะ เมื่อไม่นานมานี้เพิ่งจะมายืมเงินเขาไป ฉันก็เลยด่าไปชุดใหญ่ ชายคนนั้นก็ไม่ต่างอะไรกับชายคนที่เธอเพิ่งเจอวันนี้หรอก ก็แค่ขยะไร้ค่า”

เมื่อเธอนึกถึงฟิลิป รูบี้ก็รู้สึกเดือดดาลขึ้นมาในใจ

เธอต้องขอให้โฮเวิร์ดเลิกติดต่อกับเพื่อนของเขาคนนี้เสีย

“ช่างเถอะ พวกนั้นก็แค่คนโง่ เธอจะไปอยากรู้จักเขาทำไม?” อิซาเบลหัวเราะพลางบ่นออกมา

ก่อนหน้านี้ เธอได้ยินรูบี้บ่นบ่อย ๆ เรื่องที่ฟิลิปเป็นแค่ขยะไร้ประโยชน์ชอบไปยืมเงินคนอื่นไปทั่ว

เธอได้ยินมาว่า เขาทำตัวเป็นปลิงเกาะภรรยากิน แถมลูกสาวเขายังป่วยหนักอีกด้วย

เธอสงสัยว่าคนแบบนั้นจะยังสามารถทนมีชีวิตต่อไปได้อย่างไรกัน?”

ในขณะที่พวกเขายืนรอชายคนนั้น ร่างสองร่างก็ปรากฏขึ้นตรงทางแยก

ดวงตาของอิซาเบลเบิกกว้าง แสยะยิ้มที่มุมปากพร้อมกับพูดขึ้น “สาว ๆ พวกเธอจำชายเพี้ยนที่ฉันเล่าให้ฟังก่อนหน้านี้ได้หรือเปล่า? นั่นไงล่ะ เขาอยู่นั่น”