ทายาทอันดับหนึ่ง นิยาย บท 64

บรรดาหญิงสาว รวมถึงอิซาเบลต่างพากันมองกันเป็นตาเดียวไปยังร่างนั้น สายตาของพวกเธอสะดุดเข้ากับชายสภาพมอซอถทอถุงพลาสติกในมือ กำลังเดินตรงมาทางนี้

เมื่อรูบี้เห็นหน้าของเขา เธอถึงกับผงะ “ฟิลิป นายมาทำอะไรที่นี่?”

เขาอยู่ไปทุกที่เลยจริง ๆ

เขามาทำอะไรที่นี่กันแน่นะ?

ฟิลิปประหลาดใจ เขาไม่คิดว่าจะได้เจอกับนังตัวแสบรูบี้ที่นี่

เมื่อเขานึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นที่โรงแรมคราวนั้น เขาก็รู้สึกแย่ขึ้นมาทันที

เขาจะอธิบายเรื่องนี้ได้อย่างไร? โฮเวิร์ดเป็นเพื่อนของเขา และเขาก็ไม่รู้ว่าจะบอกโฮเวิร์ดเรื่องนี้อย่างไรดี

เขาจะต้องหาโอกาสที่เหมาะสมเสียก่อน

“ฟิลิป?” อิซาเบลหวีดร้องออกมา ริมฝีปากของเธอค่อย ๆ แสยะยิ้มออกมา สีหน้าของเธอส่อแววถากถาง “นี่เขาคือฟิลิปที่เธอพูดถึงอย่างนั้นเหรอเนี่ย พวกเขาคือคนจำพวกเดียวกันแหละนะ และยังคนเดียวกันอีกด้วย!”

“เธอหมายความว่ายังไง?” รูบี้สับสน

“เขาคือชายเพี้ยนคนนั้นที่ฉันเล่าให้เธอฟังก่อนหน้านี้ไงล่ะ ยาจกที่เข้าไปในร้านของเราเพื่อที่จะซื้อฮาร์เล่ย์ 100 คัน!” อิซาเบลเยาะเย้ย สีหน้าของเธอดูถูกเหยียดหยามเขา

“โว้ว! งั้นเขาก็คือไอ้โง่นั่นน่ะสิ!”

“ฉันไม่คิดมาก่อนเลยว่าจะได้เจอคนแบบนี้ ได้เจอด้วยตัวเอง มันเยี่ยมยิ่งกว่าฟังจากปากคนอื่น ๆ เล่ามาอีกนะเนี่ย!”

“เขาดูยากจนสุด ๆ ไปเลย ดูเขาสิ แล้วยังถือถุงพลาสติกมาอีกด้วย เป็นคนเก็บขยะขายรึไงกัน?”

บรรดาหญิงสาวต่างพากันดูถูกและหัวเราะเยาะเย้ยเขาอย่างสนุกปาก

พวกเธอแต่ละคนดูจองหองและน่ารังเกียจ ทำตัวราวกับหญิงสาวจากตระกูลร่ำรวยที่เพิ่งเจอเข้ากับชายเก็บขยะผู้ยากไร้ แต่พวกเธอก็รู้สึกเป็นสุขอย่างหาคำบรรยายไม่ได้

รูบี้คาดไม่ถึงว่า ชายหนุ่มที่อิซาเบลเล่าให้ฟังคนนั้นคือฟิลิป สายตาของเธอเต็มไปด้วยความชิงชัง “ไม่อยากเชื่อเลยนะฟิลิป นี่นายมาถึงขั้นนี้แล้วงั้นเหรอ? ขายขี้หน้านัก”

“ฉันมันทำไม?” ฟิลิปขมวดคิ้ว ใบหน้าของเขาแสดงออกถึงความรำคาญใจ

“โอ้ นายยังแกล้งทำไขสืออยู่อีก หน้าไม่อาย ลูกพี่ลูกน้องของฉันเล่าเรื่องให้ฟังหมดแล้ว มีคนแบบนายเหลืออยู่ไม่มากแล้วตอนนี้” รูบี้เลิกคิ้วพร้อมกอดอก เธอแสดงกิริยาท่าทางอย่างหยาบคาย

“นี่เธอเป็นใคร? พูดเรื่องอะไรของเธอ?” แอกเนสยืนอยู่ด้านหลังของฟิลิปมาตลอด เมื่อเธอเห็นว่าหญิงสาวพวกนี้ทำตัวหยาบคายกับฟิลิปเธอจึงทนไม่ไหวจึงผลักตัวมาด้านหน้า

“แอกเนส ไปกันเถอะ” ฟิลิปรู้สึกเหนื่อยหน่ายใจ เขาส่ายหน้า ไม่อยากจะไปสนใจพวกเธออีก เขาหันหลังกลับเพื่อจะเดินออกไป

“ถุย!” รูบี้ถ่มน้ำลายออกมา เธอมองไปที่ฟิลิปอย่างเหยียดหยาม

และในตอนนั้นเอง เสียงคุ้น ๆ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น

“เฮ้ นั่นไม่ใช่ลุงส่งของหรอกเหรอ? บังเอิญจริง ๆ!”

เสียงแน่นแหลมเล็กราวกับเสียงเล็บที่ขูดลงบนแผ่นกระดาน