ทายาทอันดับหนึ่ง นิยาย บท 73

“รอก่อนฟิลิป หยุดก่อน จะรีบไปไหนล่ะ? ไม่ใช่บ่อย ๆ นะที่เพื่อนเก่าอย่างพวกเราจะได้มาเจอกัน มาคุยกันต่ออีกหน่อยเถอะ” เวสลีย์วิ่งตามเขามา

ฟิลิปขมวดคิ้วยุ่ง แสดงสีหน้าถมึงทึง

พวกเขาสองคนแทบจะไม่มีอะไรเหมือนกัน ฟิลิปไม่อยากจะรับมือกับเพื่อนเก่าคนนี้แล้ว

พวกเขาได้เปลี่ยนไปแล้ว—เปลี่ยนไปเป็นคนที่มีฐานะและสถานะที่ดีกว่าเดิม

ฟิลิปส่ายหน้าและเอ่ยขึ้น “แต่ก่อน นายก็เป็นแค่เศษขยะไร้ค่าในสายตาฉัน เวสลีย์ วอร์เรน และฉันก็ไม่คาดคิดเหมือนกันว่าจนถึงตอนนี้ นายก็ยังเป็นแค่เศษขยะอยู่อีก”

เวสลีย์ตัวแข็งทื่อไป “พูดว่าอะไรนะ?”

เขาคาดไม่ถึงเลยว่าจะได้ยินคำพูดแบบนั้นออกมาจากปากของคนไม่ได้เรื่องอย่างฟิลิป คลาร์ค

นี่มันเรียกเขาว่าเศษขยะงั้นเหรอ?

ใครกันแน่ที่เป็นแค่เศษขยะ?

“นายคิดว่านายเป็นใครกัน? ได้เป็นผู้จัดการอาร์ค เดอ ไทรอัมพ์แล้วจะทำให้นายเหยียบหัวใครบนโลกก็ได้งั้นเหรอ? เท่มากสินะ? ก็เลยมาเบ่งต่อหน้าฉันงั้นสิ? พนักงานส่งอาหารอย่างพวกฉันมันเป็นอะไรงั้นเหรอ? นายคิดว่านายดีกว่าพวกเรามากงั้นเหรอวะ?” ฟิลิปพ่นลมหายใจ

เขายอมมามากพอแล้ว

ไม่อยากจะเติมเชื้อเพลิงเข้าไปในกองไฟอีก เขาไม่ได้คาดคิดว่าผลลัพธ์ของการอดทนของเขาจะไปซ้ำเติมคนอื่น

“ฮ่าฮ่า! ฟิลิป คลาร์ค แกนี่มันโง่บรมเลย ล้อฉันเล่นรึไงวะ?” เวสลีย์หัวเราะออกมา สีหน้าของเขาแสดงออกถึงการดูถูกเหยียดหยาม “ฉัน ผู้จัดการของอาร์ตเดอร์ไทรอัมพ์ได้เงินเดือนเดือนละสี่หมื่น ส่วนแกก็แค่เด็กส่งของ ถึงแม้แกจะทำงานเป็นบ้าเป็นหลัง ฉันก็คิดว่าแกคงจะทำเงินได้แค่หกพันหรือบางทีอาจจะได้แค่ห้าพันต่อเดือนเสียด้วยซ้ำ แล้วแกจะเอาอะไรมามีดีกว่าฉัน? ทั้งเรื่องชาติตระกูล สถานะทางสังคมและสัญญาต่าง ๆ ฉันเหนือกว่าแกมากโว้ย ฟิลิป! ทีนี้แกจะทำยังไงละ ห๊ะ?”

เวสลีย์ทนไม่ได้ที่อีกฝ่ายยังคงแสร้งทำตัวสูงส่งและยิ่งใหญ่กว่า

“แกน่ะเคยเป็นคนที่ยอดเยี่ยมมากสมัยมหาวิทยาลัย มีสาว ๆ รุ่นน้องหลายต่อหลายคนมาตกหลุมรักแก แล้วทำไมตอนนี้มาเป็นแค่เด็กส่งอาหารซะแล้วล่ะ? ฉันจะบอกให้นะว่าทำไม ก็เพราะแกมันห่วยแตกไง แกมันก็เป็นแค่เศษขยะในสายตาของฉัน ก็แล้วถ้าฉันจะคิดว่าฉันดีกว่าพวกแกแล้วมันยังไงล่ะ?”

เวสลีย์ไม่เพียงแต่ดูถูกฟิลิปเท่านั้นแต่เขายังดูถูกเพื่อนร่วมงานของฟิลิปที่ยืนอยู่ตรงนั้นด้วย

และในตอนนี้คนมากกว่า 60 คนต่างก็โกรธเวสลีย์เป็นอย่างมาก

พวกเขาเดินรุมเข้ามาก่อนจะล้อมรอบเวสลีย์ไว้ สีหน้าของพวกเขาข่มขู่เต็มที่

“ใช่ พวกเราเป็นคนส่งอาหาร ส่วนแกเป็นผู้จัดการแล้วยังไง? แกก็ทำงานใต้คำสั่งของคนอื่นเหมือนกันละวะ!”

”

“แล้วนี่มันอะไรกันวะ? ฉันได้ยินว่ามีใครบางคนเรียกพวกเราคนส่งอาหารว่าเศษขยะ มันเป็นใครพระเจ้าเหรอวะ? คิดว่าตัวแกเหนือกว่าทุกคนงั้นเหรอ?”

“ช่างแม่ง! ฉันเกลียดคนอย่างแก อย่างนี้มันต้องสั่งสอน! ไอ้คนน่ารังเกียจ!”

ในพริบตา ห้องรับรองก็เกิดความชุลมุนวุ่นวายขึ้น

หลายคนเลือกที่จะใช้ความรุนแรง พวกเขาประเคนกำปั้นทำหน้าที่พูดแทน

ในตอนนั้นเอง บอดี้การ์ดสิบคนก็วิ่งเข้ามาปกป้องเวสลีย์โดยเอาตัวบังเขาไว้ด้านหลัง เหล่าบอดี้การ์ดยืนประจันหน้ากับกลุ่มของฟิลิป

“บ้าเอ้ย! พวกมันกล้ามากที่มาทำร้ายฉัน! ยืนทำอะไรกันอยู่? ลากพวกตัวปัญหานี้ออกไปซะ!” เวลสลีย์คำรามในขณะที่จัดชุดสูทของเขาให้เข้าที่ และจับใปที่ใบหน้าที่โดนชก