ทายาทอันดับหนึ่ง นิยาย บท 74

“นายน้อยน่าจะมีมูลค่าประมาณ หมื่นแปดพันล้านบาทสำหรับการซื้อกิจการของอาร์ค เดอ ไทรอัมพ์ ทั้ง 50 สาขาทั่วประเทศ

อีกด้านของไปสาย จอร์จยืนอยู่ที่หน้าต่างสูงจรดเพดาน กำลังอ่านรายงานที่อยู่ในมือ

เลขาของเขาเอาข้อมูลทรัพย์สินและการเงินทั้งหมดของอาร์ค เดอ ไทรอัมพ์ที่เขาขอไว้มาทันทีที่ฟิลลิปถาม

“ฉันไม่สนใจว่าจะเป็นเงินกี่พันล้าน ฉันอยากจะซื้อ” เสียงของฟิลิป คลาร์ค เต็มไปด้วยความรำคาญใจ

“ตามรับสั่งครับ นายน้อย” จอร์จตอบกลับก่อนที่จะกดโทรออกอีกหนึ่งสาย

ในชั่วพริบตาเดียวก็มีสายโทรออกหลายสายจากเมืองริเวอร์เดลถึงบริษัทแม่ของอาร์ค เดอ ไทรอัมพ์ ที่เมืองแคปปิตอล

ในคืนนั้น มีการข่มขู่ลึกลับเกิดขึ้นอย่างเงียบ ๆ ในเมืองริเวอร์เดลแห่งนี้

อีกด้าน เวสลีย์จ้องฟิลิปด้วยสายตาเย็นชาและเหยียดหยาม “โอ้? นี่ก็นานแล้วนะที่เราไม่ได้เจอกัน การโกหกของแกแพรวพราวขึ้นเยอะนะ ซื้ออาร์ค เดอ ไทรอัมพ์งั้นเหรอ? แกช่างกล้าพูดจริง ๆ เลยนะ”

นี่มันคิดว่ามันเป็นใครกันวะ มาซื้ออาร์ค เดอ ไทรอัมพ์ อย่างกับเป็นเรื่องเล็กน้อย!

นี่มันไม่รู้ราคาหุ้นในตลาดของอาร์ค เดอ ไทรอัมพ์หรือยังไง?

สองหมื่นล้านเชียวนะ!

‘ทำเป็นเท่อยู่สินะแกนะ ฮ่า ทำยังกับว่ามีแกคนเดียวที่รู้อย่างนั้นแหละ

‘ยังไงซะถ้าคิดจะโกหกก็ควรจะทำให้มันแนบเนียนกว่านี้หน่อยสิวะ’

‘มันคิดว่าพวกเราเป็นตัวอะไร? คนโง่งั้นเหรอ? ถึงมาบอกว่าซื้ออาร์ค เดอ ไทรอัมพ์ทั้งหมดไปแล้วแบบนั้น’

ไม่นานหลังจากนั้น สายจากจอร์จก็ดังขึ้น “ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วครับนายน้อย ตอนนี้คุณก็เป็นเจ้าขออาร์ค เดอ ไทรอัมพ์อย่างถูกต้องตามกฏหมายแล้ว หลังจากจ่ายเงินไปสองหมื่นล้านผู้ถือหุ้นหลักทั้งสามคนก็ได้ขายหุ้นของเขาออกไป ตอนนี้คุณก็เป็นผู้ถือหุ้นคนเดียว 100% และมีสิทธิ์ขาดทุกอย่าง”

“ดีมาก ทำได้ดี” ฟิลิป คลาร์ค ตอบกลับอย่างสงบนิ่ง

ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรจอร์จ โธมัส ก็จัดการให้ได้เสมอ

“อ๋อ แล้วให้ผู้บริหารระดับสูงของพวกเขามาที่นี่เดี๋ยวนี้ “ ฟิลิป คลาร์คพูด

เวสลีย์จ้องมองฟิลลิปที่คุยโทรศัพท์กับใครบางคนอย่างลับ ๆ พูดเย้ยหยันขึ้นอีกครั้ง “โอ้? ทำท่าโทรศัพท์งั้นเหรอ แกโทรหาใครล่ะคราวนี้? แกอยากจะซื้ออาร์ค เดอ ไทรอัมพ์ ไม่ใช่เหรอ? เอาสิ ทำเลย ทำต่อหน้าฉันตรงนี้เลย แล้วตอนที่แกทำสำเร็จ ฉันจะคุกเข่าคำนับให้แกด้วย ฟิลิป คลาร์ค”

‘แค่อาร์ค เดอ ไทรอัมพ์ สาขาริเวอร์เดลแห่งนี้ก็มีมูลค่ามากกว่า สองร้อยล้านแล้ว’

‘ไม่ต้องพูดถึงสำนักงานใหญ่เลยที่มีมูลค่ามากถึงสองหมื่นล้าน!’

‘แล้วตอนนี้แกบอกว่าแกซื้อกิจการทั้งหมดของอาร์ค เดอ ไทรอัมพ์อย่างนั้นเหรอ?’

ในเวลาเดียวกันนั้นจอร์จก็ได้โทรศัพท์สายตรงหาผู้บริหารสูงสุดของสาขาริเวอร์เดล

“นี่ มิสเตอร์โทมัส ป็นครั้งแรกเลยนะที่คุณโทรหาผม มีอะไรให้ช่วยอย่างนั้นเหรอครับ?” อีกด้านของปลายสาย ชายวัยกลางคนกล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงสุภาพและปิติยินดี

มิสเตอร์เยเกอร์ นายน้อยของพวกเราตอนนี้อยู่ที่โรงแรมของคุณ เขามีคำขอให้คุณเข้าพบและต้องการที่จะพบคุณ ภายในห้านาที”

ได้ยินอย่างนั้นเซย์น เยเกอร์ก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา

นายน้อยของมิสเตอร์โธมัส นั่นมันชายที่มีฐานะมั่งคั่งที่สุด

“แน่นอนครับ มิสเตอร์โธมัส ผมจะไปที่นั่นในทันที”

เมื่อสัญญาออกไปเช่นนั้น เซย์น เยเกอร์ก็วางสายแล้วรีบรุดไปที่อาร์ค เดอ ไทรอัมพ์ทันที

กลับมาที่ฝั่งของเวสลีย์ที่กำลังยืนจ้องฟิลิปอย่างเอาเป็นเอาตาย “นี่แกยังจะแกล้งต่อไปอีกเหรอวะฟิลิป? ก็ได้ งั้นฉันจะเล่นตามน้ำไปกับแกด้วยหน่อยก็แล้วกัน มาดูกันว่าแกมันจะเจ๋งได้สักแค่ไหน!”

สองมือของเขาล้วงกระเป๋ากางเกง สีหน้าเต็มไปด้วยแววดูถูกเหยียดหยาม

ฟิลิปไม่แสดงท่าทีร้อนรนแต่อย่างใด เขานั่งสงบนิ่งอยู่ด้านข้าง หยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อวิดีโอคอลหามิล่า

เธออยู่กับพี่เลี้ยงที่สถานรับเลี้ยงเด็กในตอนนี้

เขาจะไปรับเธอภายหลัง

เนื่องจากงานของฟิลิปและการละเลยจากพ่อตาแม่ยายเขา ทำให้มิล่าใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ที่สถานรับเลี้ยงเด็ก

ประมาณ 5 นาทีหลังจากนั้นเซย์น เยเกอร์ ผู้บริหารระดับสูงของอาร์ค เดอ ไทรอัมพ์ ก็ปรากฏตัวขึ้นที่ประตูทางเข้าของห้องรับรอง

เมื่อมองมาที่เหตุการณ์ในห้องรับรองตรงหน้า เขามีความรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

เขาเดินเข้ามาหาเวสลีย์ก่อนจะถามขึ้น “ผู้จัดการเวสลีย์ มีปัญหาอะไรเกิดขึ้นงั้นเหรอ?”

เวสลีย์ชะงักไป เขาไม่คาดคิดว่าผู้บริหารระดับสูงของสาขาจะมาที่นี่ตามคำเรียกร้องของฟิลิป

ในฐานะที่เซย์นเป็นคนบริหารดูแลสาขาริเวอร์เดล เวสลีย์ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องทำตัวนอบน้อมและยิ้มออกมา “ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมสามารถจัดการเองได้ครับ มิสเตอร์เยเกอร์”

เซย์น เยเกอร์ ขมวดคิ้วในทันที “ไม่มีอะไรที่นายจัดการไม่ได้งั้นเหรอ? แล้วทำไมทีมรักษาความปลอดภัยถึงมาที่นี่ นายยังจะบอกว่าไม่มีอะไรอีกงั้นเหรอ? ช่างเถอะ เดี๋ยวฉันจะจัดการเอง”

หากว่านายน้อยของมิสเตอร์โทมัสโดนกลั่นแกล้ง หน้าที่การงานของเซย์น เยเกอร์ที่ริเวอร์เดลคงจะต้องจบเห่แน่งานนี้

เมื่อคิดไปเช่นนั้น ขนท้ายทอยก็ลุกซู่ขึ้นมา

นายน้อยของมิสเตอร์โธมัสนั้น...จะเป็นคนแบบไหนนะ?

เขารีบก้าวเท้าเข้าไปสำรวจกลุ่มคนที่อยู่ตรงหน้าเขา และเอ่ยถามอย่างสุภาพ “ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าท่านไหนคือนายท่านคลาร์ค? หมายถึงมิสเตอร์ฟิลิป คลาร์ค?

ทุกคนนิ่งเงียบไป ทุกสายตาก็ต่างจับจ้องมาที่ฟิลิป