ทายาทอันดับหนึ่ง นิยาย บท 97

เมื่อเห็นฟิลิปเดินออกไปแล้ว เธอก็หันกลับมาคว้าแขนวินน์และพูดขึ้นอย่างจริงจัง “โธ่ วินนี่ แม่บอกลูกแล้วไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมยังอยากอยู่กับไอ้เจ้าขยะนี่อีก? ในโลกนี้มันไม่มีผู้ชายดี ๆ อีกแล้วรึไง? แม่ว่าไอเดนก็ไม่แย่นะ เขาดูดีและมีชาติตระกูล และอีกอย่างเขาก็ปฏิบัติต่อพ่อของลูกและแม่เป็นอย่างดีด้วย”

วินน์รู้สึกหมดหนทาง เธอรู้ว่าแม่ของเธอต้องทำเรื่องอะไรไม่ดีแน่ ๆ

“แม่คะ ได้โปรดหยุดพูดเถอะนะ หนูไม่อยากจะคิดถึงเรื่องนี้ในตอนนี้”

วินน์พูดอย่างเหนื่อยใจ เธอกลับขึ้นเตียงไปและพลิกตัวกลับไปนอนตะแคงอีกด้าน

แต่มาร์ธาก็ยังคงพูดต่อไป “ถ้าแกไม่ชอบไอเดน ฆวนก็ไม่เลวนะ ฉันเห็นว่าเขาดูทำงานยุ่งมากช่วงนี้ ผู้ชายแบบนี้หาไม่ได้ง่าย ๆ ในยุคนี้แล้วนะ”

เมื่อวินน์ไม่ตอบ มันทำให้เธอโกรธจนโอดครวญออกมา

“นังลูกคนนี้นี่! ทำไมถึงดื้อด้านนักนะ? ไอ้เจ้าฟิลิป คลาร์ค นั่นมันมีอะไรดีนักหนา? มันหาเงินก็ไม่ได้และหน้าตาทางสังคมก็ไม่มี เพื่อน ๆ ของมันก็จนกว่าคนอื่น ๆ กันทั้งนั้น ผู้ชายแบบนี้มันก็แค่ขยะของสังคม”

“ฉันไม่สนใจหรอกว่าแกจะตกลงหรือไม่ตกลง แกเป็นลูกของฉัน ฉันมีสิทธิ์ตัดสินใจ แกต้องหย่ากับฟิลิป!”

มาร์ธาแอบตัดสินใจอย่างลับ ๆ เรื่องการแต่งงานของลูกสาวและความสุขในอนาคตแทนลูกสาวไปแล้ว เธอต้องจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง

วินน์เหนื่อยที่จะฟัง ไม่สนใจแม่ของเธอพร้อมกับดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปรง

มาร์ธากระซิบอะไรอีกสองสามคำ ก่อนจะรีบหยิบกระเป๋ามาถือและเดินออกจากโรงพยาบาลไป

ฟิลิปกำลังจะกลับไปที่บริษัทหลังจากออกมาจากโรงพยาบาล

มิล่ายังคงอยู่ที่สถานรับเลี้ยงเด็ก ช่วงนี้มีเรื่องวุ่นเยอะแยะมากมายทำให้เขาไม่มีเวลาดูแลเธอ

ในขณะที่กำลังขี่สกูตเตอร์ไฟฟ้าอยู่นั้น โทรศัพท์ของฟิลิปก็ดังขึ้น สายที่โทรเข้ามาคือลินน์

เธอโทรหาเขาทำไมนะ?

เมื่อกดรับสายเสียงเย็นของลินก็ตะโกนผ่านเข้ามา “ฟิลิป มาที่สตาร์ไลท์บาร์เดี๋ยวนี้! มาภายใน 10 นาที! ถ้านายมาช้าฉันจะบอกเรื่องของนายต่อหน้าวินน์!”

คลิ๊ก!

ปล่อยสายถูกตัดไปหลังจากที่เธอพูดจบ

ฟิลิปไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะรีบขี่สกู๊ตเตอร์ ไปที่สตาร์ไลท์บาร์

เมื่อเขาไปถึงเขาก็ได้เห็นวัยรุ่นเจ็ดแปดคนล้อมรอบลินน์และเพื่อนของเธออีกสี่คนอยู่ที่ล็อบบี้บาร์เอาไว้

เป็นผู้ชายสองคนและผู้หญิงสามคน

ฟิลิปรู้สึกคุ้นหน้าผู้ชายสองคน นั่นก็คือไคล์ ลียงและเจคอป เวลส์

ไคล์และเจคอปทั้งคู่มีแผลอยู่บนใบหน้า แก้มของพวกเขาแดงและช้ำ แลถพวกเขายังมีแผลอยู่ที่หางตาของอีกด้วย

เมื่อฟิลิปไปถึงลินน์ลุกขึ้นยืนและต่อว่าเขาอย่างจองหองง “ผ่านมาครึ่งชั่วโมงแล้วนะ! ฉันบอกให้นายมาถึงใน 10 นาทีไม่ใช่เหรอ?!”

“โทษทีรถมันติด” ฟิลิปยิ้ม

“รถติดด้วยสกู๊ตเตอร์โกโรโกโสนั่นเหรอ? นายตั้งใจอย่างนั้นใช่ไหม? ฉันจะกลับไปบอกลูกพี่ลูกน้องของฉันว่านายชอบไปซ่อง!” ลินน์พูดขึ้นอย่างไร้ความปรานี

ไคล์และเจคอป ก็ยิ้มเยาะออกมา

“ลินน์ เธอโทรเรียกไอ้คงไม่เอาถ่านนี่มาทำไม? เขาจะช่วยอะไรได้?”

“นั่นสิ คนโง่เง่าอย่างเขาจะทำอะไรได้?”

ฟิลิปขมวดคิ้วเล็กน้อยหันหลังกลับแล้วเดินออกมาโดยไม่พูดอะไร

เขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อให้ถูกกล่าวร้าย!

ในขณะนั้นเองลินน์ก็ลุกขึ้นอย่างกระวนกระวายแล้วตะโกนเสียงดังออกมา “ฟิลิป ถ้านายกล้าเดินหนีไปฉันจะไม่ปล่อยนานไว้แน่! ถ้าฉันไปพูดอะไรกับคุณลุงคุณป้าสักหน่อย นายคิดว่าจะยังอยู่ในตระกูลจอห์นสตันของเราได้อีกอยู่เหรอ?”

และแน่นอนว่าสิ่งที่เธอพูดสามารถหยุดฟิลิปไว้ได้ เขาหันหลังกลับและต้องถมึงทึงไปที่ลินน์

“เธอต้องการอะไร? ฉันไม่มีเวลามาเฝ้าเด็กอย่างพวกนายทำเรื่องไร้สาระอะไรหรอกนะ” ฟิลิปพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

ในตอนนั้นเอง เด็กวัยรุ่นเจ็ดหรือแปดคนที่ยื่นอยู่ตรงนั้นก็ยิ้มเยาะออกมา

หนึ่งในนั้นมีผมสีแดงและหันซอยเฉียง ๆ พวกเขาสวมเสื้อเชิ้ตลายดอกคอวีเผยให้เห็นรอยสัก พวกเขากำลังสูบบุหรี่และหรี่ตาจ้องมาที่ฟิลิป “ลุงคนนี้พูดจาใหญ่โตเสียจริง ฉันได้ยินจากลินน์มาว่านายเป็นสามีของลูกพี่ลูกน้องของเธอ ดังนั้นเธอก็เป็นน้องสะใภ้ของลุงงั้นสิ?”

ฟิลิปขมวดคิ้ว คนคนนี้ดูเสเพล เขาเดาว่าลินน์และพวกคงจะไปยั่วโมโหคนพวกนี้เข้า

และท้ายที่สุดก็ต้องเกี่ยวข้องกับเงิน

“มีปัญหาอะไรงั้นเหรอ? ก็แค่ปล่อยพวกเขาไปซะ ฉันมีเรื่องอื่นต้องทำ” ฟิลิปพูด

“ไอ้บ้าเอ๊ย! ระวังคำพูดของแกไว้ด้วยถ้าจะพูด ดิค เจย์สัน!”

“พวกเด็กบ้า! แกอยากจะลองงั้นเหรอ?!”

“ช่างแม่ง! ขอโทษดิค เจย์สันเดี๋ยวนี้!”

ทันใดนั้น วัยรุ่นสองสามคนที่ยืนอยู่ด้านหลังดิค เจย์สันก็โกรธขึ้นมา ชี้หน้าฟิลิปและสบถอย่างดุเดือด

ลินน์รู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ เธอจึงลุกขึ้นยืน ชี้มาที่ฟิลิปและตะโกนใส่เขา “ฟิลิป คลาร์ค แกมันบ้าไปแล้ว! แกพูดแบบนั้นกับดิค เจย์สันได้ยังไง? รีบขอโทษเขาเดี๋ยวนี้!”

ปกติแล้วฟิลิป คลาร์คมักจะขี้คลาด แล้วทำไมวันนี้ถึงแข็งกร้าวนัก?

ถ้าดิคเกิดไม่พอใจขึ้นมา พวกเขาจะไม่มีทางได้ออกไปจากที่นี่!

อย่างไรก็ตาม ดิคเพียงแค่ยิ้มออกมาและปล่อยให้ลูกน้องของเขาจับลินน์นั่งลงที่เดิมก่อนจะพูดขึ้น “100,000 ดอลลาร์! น้องสะใภ้ของนานติดเงินพวกเราอยู่ 100,000 ดอลลาร์ ตราบใดที่แกเอาเงินมาให้เราแกก็พาพวกมันออกไปได้”

100,000 ดอลลาร์?

และในทันที ฟิลิปจ้องไปที่ลินน์อย่างประหลาดใจ อีกฝ่ายหันหน้านี้อย่างไม่ไยดีและไม่สำนึกผิดแม้แต่น้อย เธอพูดขึ้น “ยังยืนอยู่อีกทำไม? รีบถอนเงินของนายออกมาซะสิ ฉันยังมีเรียนตอนบ่ายนะ”