ทะลุเข้ามาเป็นวายร้าย นิยาย บท 1

ในห้องที่เต็มไปคราบกระดำกระด่าง ปรากฏร่างผู้หญิงผมเผ้ารุงรังใบหน้ามอมแมมคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ขาถูกซ่อมแซมแล้ว เสื้อผ้าบนร่างกายเต็มไปด้วยรอยปะซ่อม ทั่วทั้งร่างย้อมไปด้วยความโศกเศร้า แลดูเข้ากับบ้านไม้ที่ชำรุดทรุดโทรมเป็นอย่างยิ่ง

แมงมุมตัวหนึ่งไต่ลงมาจากใยแมงมุมไปที่ศีรษะของหญิงผู้นั้น สัมผัสยุกยิกบนหัว ทำให้นางต้องปัดป่ายศีรษะตนเอง แมงมุมตัวนั้นจึงปลิวออกไป

“เฮ้อ!” มือข้างหนึ่งลูบแก้ม อีกข้างหนึ่งลูบเอวอวบอ้วน เพียงเท่านั้นสีหน้าเศร้าหมองก็ฉายขึ้นบนใบหน้าที่แน่นหนัดไปด้วยเนื้อ

“ทะลุมิติก็ทะลุมิติสิ แต่ทําไมถึงต้องทะลุมาอยู่ในร่างนี้ด้วย?”

ไม่ผิดหรอก มู่ซืออวี่ทะลุมิติมาแล้ว!

ในฐานะนักออกแบบเฟอร์นิเจอร์ในศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด เพิ่งจะสมัครงานในบริษัทที่ติดอันดับห้าร้อยของโลก อดหลับอดนอนตั้งหน้าตั้งตาเพื่อรีบออกแบบในช่วงฝึกงาน แต่พอตื่นขึ้นมาก็กลายมาเป็นส่วนหนึ่งของแพะรับบาปแล้ว

มู่ซืออวี่ ตัวประกอบพลีชีพที่มีชื่อมีแซ่เดียวกันกับตัวเองนี้ก็คือภรรยาของตัวร้ายอายุสั้นในนิยายต้นฉบับ

“นังอ้วน เจ้าไสหัวออกมานะ!”

เสียงที่ตะโกนด่าอย่างดุเดือดจากด้านนอกสะท้อนเข้ามาขัดจังหวะความคิดของมู่ซืออวี่

เพิ่งจะทะลุมิติมารับช่วงต่อจากร่างนี้ยังไม่เสร็จเรียบร้อยดี สักพักถึงเพิ่งจะตอบสนองขึ้นมาได้ว่า ‘นังอ้วน’ นี้หมายถึงตน

หญิงเจ้าของชื่อลากร่างใหญ่เทอะทะออกไปข้างนอก เพิ่งเดินมาถึงประตู เท้าก็เสียหลักชนเข้ากับประตูแล้ว

ประตูส่งเสียงดังเอี๊ยด ๆ ก่อนจะดัง ‘ปัง’ แล้วล้มกระแทกพื้น

“…”

มู่ซืออวี่ถึงกับมุมปากกระตุก อดไม่ได้ที่จะสบถคำหยาบ จากนั้นก็เดินออกไปดูว่าผู้หญิงที่ทักทายบรรพบุรุษของตนสิบแปดชั่วโคตรในช่วงเวลาสั้น ๆ นั้นเป็นใคร

แต่ก็เห็นเพียงหญิงสาวคนหนึ่งที่สวมผ้าป่านเนื้อหยาบยืนอยู่นอกรั้ว

หญิงสาวคนนั้นจับเด็กสองคนเอาไว้ เด็กสองคนดิ้นเร่าอยู่ในมือของนางพลางร้องว่า “ปล่อยข้า!”

“นังหมูอ้วน! เด็กต่ำช้าสองคนนี้ถอนต้นกล้าที่ครอบครัวข้าเพิ่งปลูกไปมากิน เจ้าว่ามาซิ จะทำอย่างไร?!“

ขณะที่พูด มือก็หยิกลงที่เนื้อบนร่างกายของพวกเด็ก ๆ ไปด้วย

“ให้กำเนิดเด็กต่ำช้าแต่ไม่สั่งสอน ถึงได้ปล่อยให้มาขโมยของบ้านข้า”

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับน้องสาวข้า! ข้าเป็นคนทําเอง มาลงที่ข้าสิ อย่าตีน้องข้า!”

เด็กชายพูดจบก็ผลักหญิงสาวแล้วออกไปขวางอยู่หน้าน้องสาวที่ตัวเตี้ยกว่าด้วยดวงตาแดงก่ำ

ครั้นเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นยังไม่ยอมปล่อยมือ เด็กชายจึงบอกให้นางมาลงที่ตนเอง พอเห็นว่านางอยากจะหยิกเด็กหญิงตัวน้อยที่กำลังร้องไห้แทบขาดใจ เด็กชายก็รีบพุ่งไปกัดหญิงสาวอย่างแรง

“อ๊ะ!” หญิงสาวร้องลั่น ก่อนจะฟาดมือลงบนใบหน้าของเด็กชาย และเตะเด็กหญิงตัวน้อยในเวลาเดียวกัน

เด็กหญิงตัวน้อยล้มโครมลงบนพื้นก่อนจะหมดสติไป

“หยุดนะ!” เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเร็วมาก มู่ซืออวี่ห้ามไว้ไม่ทัน ได้แต่ตะลึงงันมองดูผู้หญิงคนนั้นรังแกเด็กทั้งสองคน “มีอะไรก็พูดดี ๆ ไม่ได้หรือ? พวกเขายังเด็กอยู่เลย ลงมือกับเด็กต้องโหดร้ายขนาดนี้เลยหรือ?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ไม่เพียงแต่หญิงสาวจะใช้สายตามองมาอย่างเย้ยหยันเท่านั้น ทว่าเด็กชายตัวน้อยก็เผยท่าทีเย็นชาเช่นกัน

“นังอ้วน! เจ้าพูดเช่นนี้ไม่รู้สึกว่าน่าขันไปหน่อยรึ? พูดถึงความโหดร้ายแล้ว ใครก็สู้เจ้าไม่ได้หรอกกระมัง? ครั้งก่อนเด็กคนนี้ถูกเจ้าตีจนเหลือแต่ลมหายใจ หากไม่โชคดีก็คงตายไปนานแล้ว พวกเรายังสงสัยว่าเขาไม่ใช่คนที่เจ้าคลอดออกมา แต่เป็นศัตรูของเจ้ามากกว่า ตอนนี้เจ้ากลับเสแสร้งเป็นแม่รักลูกอะไรกัน น่าขันจริง ๆ”

มู่ซืออวี่หยุดชะงักไปชั่วครู่ สายตาหยุดอยู่ที่ร่างของเด็กชายตัวน้อยตรงหน้า ในหัวก้องไปด้วยคำว่า ‘เจ้าคลอดออกมา’ ‘เจ้าคลอดออกมา’ ทันใดนั้นก็รีบพินิจมองสองพี่น้องคู่นี้ทันที

ฝาแฝดที่เกิดจากเจ้าของร่างเดิม คนหนึ่งชื่อลู่ฉาวอวี่ อีกคนหนึ่งชื่อลู่จื่ออวิ๋น

นางได้แต่ปวดเศียรเวียนเหล้าขึ้นมาทันที

เอาเถอะ ก่อนอื่นต้องรีบไล่ผู้หญิงตรงหน้านี้ออกไปก่อนแล้วค่อยมาสนใจ

มู่ซืออวี่พอจะเข้าใจได้ว่าเหตุใดลู่ฉาวอวี่จึงไม่ไว้ใจ ‘แม่’ คนนี้ นั่นเป็นเพราะเจ้าของร่างเดิมทำร้ายพวกเขาไว้ไม่น้อย หากยังเชื่อใจสิถึงจะแปลก เพียงแต่ตอนนี้ได้ตนใช้ร่างมู่ซืออวี่คนเดิมอยู่ เมื่อได้ยินเช่นนี้ย่อมอัดอั้นใจยิ่งนัก

“ได้ยินหรือไม่ พวกเขาทํา” หญิงสาวยืดอกอย่างลำพองใจ “มีแม่ให้กำเนิดแต่ไม่มีพ่อ…”

“เจ้าลองด่าอีกสักคำสิ!” มู่ซืออวี่เอ่ยพร้อมสีหน้าครึ้มทะมึน สายตาเหลือบมองนางอย่างเย็นชา “หากข้าได้ยินคําด่าทอพวกเขาจากปากของเจ้าอีก ข้าจะทําให้ปากเหม็น ๆ ของเจ้าเหม็นสาบกว่านี้ จะลองดูก็ได้”

“พวกเขาขโมยของของข้าไป ยังจะไม่ยอมให้ข้าด่าอีกรึ? ไม่อยากโดนด่าก็อย่าทําเรื่องหน้าไม่อายสิ” หญิงสาวถูกมู่ซืออวี่ทำให้ตกใจ แต่เมื่อคิดได้ว่าเมื่อครู่นี้ตัวเองมีเหตุผล จึงพูดออกไปอย่างไม่เกรงใจ

“พวกเขาถอนต้นกล้าผักของครอบครัวพวกเจ้า นี่เป็นความผิดของเขา ข้าขอโทษแทนพวกเขา ถอนของเจ้าสี่สิบต้น ข้าคืนให้เจ้าสี่สิบต้นก็พอแล้ว แต่เจ้าทําร้ายพวกเขา โดยเฉพาะอวิ๋นเอ๋อร์ จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้สติ ไม่รู้ว่าบาดเจ็บไปถึงไหน เจ้าต้องไปเชิญหมอมาตรวจให้นาง ไม่อย่างนั้น…” มู่ซืออวี่คว้าข้อมือหวังซื่ออีกครั้งแล้วกำไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

“อ๊ะ!” สีหน้าของหวังซื่อเปลี่ยนไปทันที “เจ็บ…”

ครั้งนี้มู่ซืออวี่ใช้แรงมากกว่าก่อนหน้านี้ หวังซื่อจึงได้รู้ว่าก่อนหน้านี้หญิงอ้วนคนนี้ได้เบาแรงไว้แล้ว

“เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าพวกเขาเป็นขโมย สมควรแล้วที่จะโดนตีโดนด่า แล้วยังคิดอยากให้ข้าเชิญหมอมาอีก อย่า!… อ๊าก! เจ็บ! นังอ้วน ปล่อยข้านะ”

“จะเชิญหรือไม่เชิญหมอ?” มู่ซืออวี่ออกแรงอีกครั้ง

“ข้าเชิญ ข้าเชิญแล้ว!” หวังซื่อเจ็บจนมีสีหน้าย่ำแย่ “เจ้าปล่อยข้าเถอะ”

มู่ซืออวี่จึงปล่อยมืออีกฝ่าย

ครั้นปล่อยมือออก หวังซื่อก็วิ่งหนีไปไกลอย่างรวดเร็ว พลางด่าทอมู่ซืออวี่ว่า “อยากให้ข้าเชิญหมอรึ? ฝันกลางวันเถอะ! เด็กต่ำช้าที่เกิดมาเป็นขโมย ไม่หักมือเขาก็นับว่าเกรงใจแล้ว ถุย! หน้าไม่อาย!”

มู่ซืออวี่โกรธจัด คิดจะไล่ตามไปเถียง แต่กลับได้ยินเสียงเรียกของลู่ฉาวอวี่เอ่ยออกมาพร้อมเสียงร้องไห้เสียก่อน “น้องสาว เจ้าเป็นอะไรไป? อย่าทำให้ข้ากลัวสิ เจ้ารีบตื่นเร็วเข้า น้องสาว…”

ภาพของเด็กหญิงตัวน้อยที่กระอักเลือดนั้นน่ากลัวอย่างยิ่ง ไม่ต้องพูดถึงลู่ฉาวอวี่ที่อายุเพียงแค่ห้าหนาวว่าจะกลัวมากแค่ไหน เพราะแม้แต่มู่ซืออวี่ก็ยังตกใจกลัว

“ถอยออกไปก่อน” ว่าแล้วมู่ซืออวี่ก็นั่งยอง ๆ ลง หมายจะอุ้มเด็กน้อยขึ้นมา

ลู่ฉาวอวี่กอดลู่จื่ออวิ๋นไว้แน่น จ้องมองหญิงตรงหน้าเหมือนหมาป่าตัวน้อยที่กำลังโกรธแค้น “จะทำอะไรน้องสาวข้า?”