ทะลุเข้ามาเป็นวายร้าย นิยาย บท 278

ทันทีที่ลู่อี้กลับมายังหมู่บ้าน ก็สวนทางกับรถม้าที่บ้าน ทว่าผู้ที่บังคับรถม้าไม่ใช่คนของบ้านตน แต่เป็นลูกชายของหัวหน้าหมู่บ้าน

“เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ?” ลู่อี้ถามคนในหมู่บ้าน

“มู่ซือเจียวตกเลือดอย่างหนักน่ะ หัวหน้าหมู่บ้านก็เลยยืมรถม้าบ้านท่าน ส่งนางไปรักษาในเมือง”

“ท่านหมอจูเล่า?”

“หมู่นี้ท่านหมอจูไม่อยู่ที่หมู่บ้าน พวกเราไม่รู้ว่าจะไปหาเขาจากที่ใด”

ลู่อี้แลกเปลี่ยนคำพูดตามมารยาทสองสามคำกับคนผู้นั้น จากนั้นจึงกลับไปที่บ้าน เมื่อผ่านประตูบ้านแม่เฒ่าเจียง ก็เห็นว่าบรรยากาศกำลังครึกครื้น แม่เฒ่าเจียงยังคงพูดคุยหัวเราะกับแขกเหรื่อ ดูไม่กังวลแม้แต่น้อย เขาอดรู้สึกรังเกียจขึ้นมาไม่ได้

“ท่านพ่อ ท่านกลับมาแล้ว” ลู่จื่ออวิ๋นถลกกระโปรงตัวเล็ก ๆ ขึ้นแล้ววิ่งเข้าไปหาลู่อี้

ลู่อี้รับนางอย่างรวดเร็ว “เหตุใดจึงวิ่งเร็วเช่นนี้?”

“ข้าคิดถึงท่านแล้ว” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ยเสียงหวานเจื้อยแจ้ว “ท่านพ่อ วันนี้ข้าวาดรูปกับท่านพี่ ท่านรีบมาดูเร็วเข้าว่าข้าวาดเป็นอย่างไร”

ลู่อี้เคยเห็นลู่ฉาวอวี่ร่างภาพมานานแล้ว เขารู้สึกสนใจวิธีวาดภาพแบบใหม่นี้เป็นอย่างมาก หลังจากดูรูปวาดของลู่จื่ออวิ๋น จึงเอ่ยชมนางสองสามคำ

เขาเปลี่ยนไปถามหามู่ซืออวี่

“ท่านแม่ของเจ้าเล่า?”

“ป้าเหยามีเรื่องจะปรึกษา ท่านแม่ไปบ้านนางแล้วเจ้าค่ะ”

หลังจากนั้นไม่นาน มู่ซืออวี่ก็กลับมา

ลู่อี้เห็นนางใส่เสื้อผ้าเนื้อบางจึงเดินเข้าไปหานางแล้วเอ่ยว่า “เหตุใดจึงใส่น้อยชิ้นนัก?”

“เมื่อครู่นี้ข้าทำงานอยู่ ไม่รู้สึกหนาว ตอนนี้รู้สึกเย็น ๆ ขึ้นมาแล้ว” มู่ซืออวี่กล่าว “ไก่หลายตัวที่บ้านป้าเหยาตาย ราวกับถูกอะไรบางอย่างกัดตาย น่ากลัวเหลือเกิน”

“ต้าจู้ไม่อยู่บ้านหรือ? เขาไม่ได้เฝ้าหรือ?”

“เฝ้า แต่ว่าเขาผล็อยหลับไปกลางดึก ตื่นขึ้นมาก็ตายเพิ่มอีกสองตัวแล้ว”

“อีกเดี๋ยวข้าจะไปดูแล้ววางกับดักให้พวกเขา ดูซิว่าที่แท้มันเป็นตัวภัยพิบัติอะไรกันแน่”

“สามีข้าเก่งกาจที่สุดแล้ว” มู่ซืออวี่กอดแขนเขาแล้วทำตัวราวกับเด็ก ๆ

ลู่อี้ยิ้มบาง ๆ แล้วลูบแก้มของนางเบา ๆ “เจ้านี่นะ ทำให้ข้าวางใจไม่ได้เลย”

วันต่อมา ลูกชายของหัวหน้าหมู่บ้านก็พามู่ซือเจียวกลับมา

ตอนนำรถม้ามาคืน ลูกชายของหัวหน้าหมู่บ้านถอนหายใจหลายเฮือกแล้วเล่าว่า

“ท่านหมอบอกว่านางไม่ดูแลร่างกายหลังคลอดให้ดี บัดนี้นางยังมาตกเลือดอีก เกรงว่าภายหน้าคงตั้งครรภ์อีกได้ยากแล้ว”

“ทำได้เพียงตำหนิตนเองแล้ว” มู่ซืออวี่กล่าวต่อไปว่า “หากรู้ว่าจะมีวันนี้ นางคงไม่ทำตัวแบบนี้หรอก”

ลูกชายของหัวหน้าหมู่บ้านไม่เคยเล่าเรียนมาก่อน ย่อมฟังคำพูดสุภาพเช่นนี้ไม่เข้าใจ เพียงแต่คิดว่าลู่อี้ช่างยอดเยี่ยมยิ่งนัก สตรีที่ไม่รู้หนังสือแม้เพียงคำเดียวได้แต่งกับเขากลายมาเป็นผู้มีอารยะแล้ว

“วันนี้ท่านก็จะออกไปอีกหรือ?” มู่ซืออวี่เห็นลู่อี้กำลังจะออกไปข้างนอก

“ข้าจะไปดูที่บ้านท่านป้าเหยาเสียหน่อย เมื่อวานนี้ข้าวางกับดักไว้ที่บ้านพวกเขา ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไรแล้ว”

“ข้าไปด้วย”

ทั้งสองคนเพิ่งออกมาจากประตู ลู่เหม่ยฉินก็เดินมาที่บ้านพวกเขาพอดี

“พี่อี้ พี่สะใภ้ ข้ากำลังจะไปหาพวกท่านอยู่พอดี!”

“หรือว่าจะมีบางอย่างติดกับดักแล้ว?” มู่ซืออวี่เอ่ยถาม

“ใช่แล้ว เป็นเพียงพอนตัวใหญ่ตัวหนึ่ง ท่านแม่ข้าไม่รู้จะทำอย่างไรดี จึงให้ข้ามาหาพวกท่าน”

“สัตว์เช่นเพียงพอนกินไม่ได้” มู่ซืออวี่ขมวดคิ้ว “เรื่องนี้ยากจริง ๆ ด้วย”

คนสมัยก่อนเชื่อเรื่องเหนือธรรมชาติ นับถือเพียงพอนเป็นเซียน หากไม่เคารพมันจะทำให้มีโรคภัยไข้เจ็บ ตอนนี้กลับมีเพียงพอนปรากฏตัวในกับดัก ไม่แปลกที่เหยาซื่อจะกังวล

นางเป็นสตรีเช่นใดกันแน่?

บางครั้งนุ่มนวล บางครั้งฉุนเฉียว บางครั้งก็ใจกว้าง บางครากลับขี้อาย

นางเหมือนหนังสือที่ซับซ้อนมากเล่มหนึ่ง เพียงแค่กำลังคิดว่าจะเข้าใจความหมายที่แท้จริง กลับพบว่ายังมีบางสิ่งที่ไม่อาจเข้าใจ

มู่ซืออวี่กลับไปพร้อมกับของป่ามากมาย

หูซื่อเดินเข้ามาทางพวกเขา เมื่อเห็นมู่ซืออวี่และลู่อี้ก็เอ่ยขึ้นอย่างดีใจ “กำลังจะไปหาพวกเจ้าอยู่พอดี”

“ท่านป้ามีเรื่องหรือ?” มู่ซืออวี่ถาม

“วันนี้มาทานอาหารมื้อค่ำที่บ้านพวกเราเถอะ! วันนี้ลุงของพวกเจ้าลงจากเตียงเดินไปรอบ ๆ ได้แล้ว เขาอยากขอบคุณพวกเจ้าด้วยตัวเอง ข้าจะทำอาหารเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้ทุกคนทาน”

“ดีเลย! จริงสิ ข้าเพิ่งเก็บเห็ดมา ท่านนำกลับไปทำอาหารเพิ่มสักอย่างเถอะ”

“ได้เลย”

หูซื่อไปเชิญแขกมาก่อน มู่ซืออวี่จึงไม่รีบกลับไปทำอาหาร นางกับลู่อี้ไปหาเหยาซื่อ แจ้งว่านำเพียงพอนตัวนั้นไปปล่อยบนภูเขาแล้ว

เหยาซื่อกำลังจุดธูปในบ้าน นางทั้งเผากระดาษ ทั้งพึมพำกับตนเอง สวดภาวนาให้ทวยเทพปล่อยตนไปหรืออะไรสักอย่าง

มู่ซืออวี่ยักไหล่แล้วดึงลู่อี้ออกมา

ยามเย็นวันนั้น สมาชิกทั้งหมดของครอบครัวลู่ไปทานอาหารที่บ้านหูซื่อ อาหารเพิ่งนำขึ้นโต๊ะ ยังไม่ทันได้เปิดปากกินก็ได้ยินเสียงคนข้างนอกกำลังตะโกนเรียกชื่อของลู่อี้

“ดูเหมือนว่าจะเป็นเสียงท่านป้าเหยา” มู่ซืออวี่เอ่ยขึ้น แล้ววิ่งเหยาะ ๆ ไปเปิดประตู

น้ำเสียงของเหยาซื่อตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก ดูเหมือนว่าจะมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น

“ป้าเหยา” มู่ซืออวี่เพิ่งเอ่ยเรียกเหยาซื่อ ร่างกายอ่อนแรงของเหยาซื่อก็โผเข้าใส่ทั้งตัวแล้ว “เป็นอะไรไปหรือ?”

“เกิด… เกิด… เกิดเรื่องแล้ว” ร่างกายเหยาซื่อสั่นเทิ้มขณะเอ่ยออกมา “จะทำอย่างไรดี?”