ทะลุเข้ามาเป็นวายร้าย นิยาย บท 356

ลู่จื่ออวิ๋นโผเข้าหาลู่ฉาวอวี่ น้ำเสียงใสแจ๋วเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “ท่านว่าข้าโง่หรือ? ข้าโกรธแล้วนะ”

ลู่ฉาวอวี่ยิ้มอย่างอ่อนโยน เขาลูบหัวของลู่จื่ออวิ๋นเบา ๆ “เอาล่ะ ไม่โง่ ๆ น้องสาวของข้าไม่โง่แม้แต่น้อย”

“ท่านยังลูบหัวของข้าอยู่เลย”

“พี่ชอบเจ้าถึงได้ลูบหัวเจ้าอย่างไรเล่า!”

“ท่านก็ลูบหัวเสี่ยวเฮยเช่นนี้ ข้าไม่ใช่เสี่ยวเฮยนะ”

ลู่ฉาวอวี่ดึงลู่จื่ออวิ๋นกลับห้องนอน

ค่ำคืนราตรีนี้เต็มไปด้วยความสุข สองพี่น้องหยอกล้อหัวเราะเฮฮาตามปกติ แต่ที่แตกต่างออกไปคือวันนี้ผ่อนคลายสบายใจยิ่งกว่าเดิม ราวกับชิ้นส่วนที่ขาดหายไปได้รับการเติมเต็มแล้ว

สองสามวันถัดมา มู่ซืออวี่ยุ่งเสียจนไม่ได้หยุดนิ่ง

นางเพิ่งกลับมา แต่ร้านสาขาหลักของนางก็มีเรื่องมากมายที่ต้องให้นางจัดการ

ณ ร้านสาวทอผ้า ฟ่านอวี๋กำลังคุยกับสตรีนางหนึ่งอยู่ที่ประตู หลังจากได้ยินสิ่งที่สตรีนางนั้นเอ่ย นางพลันหันไปคุยกับศิษย์ที่อยู่ข้าง ๆ “ไปเรียกอันอวี้มา บอกนางว่ามีคนมาหานาง”

อันอวี้เดินออกมาจากลานด้านหลัง เมื่อเห็นสตรีที่อยู่ตรงหน้าประตู จึงรู้ว่าเป็นเพื่อนบ้านของมารดา

“ท่านอาเฝิง ท่านมาหาข้าหรือ?”

“อันอวี้เอ๋ย แม่เจ้าป่วยแล้ว” เฝิงซื่อกล่าว “ป่วยได้หลายวันแล้ว แต่กลับไม่ได้เชิญท่านหมอไปตรวจ เจ้ากลับไปดูหน่อยเถอะ!”

“ได้” อันอวี้รับคำ “ขอบคุณท่านอาเฝิง”

“ไม่ต้องเกรงใจ” เฝิงซื่อมองเข้าไปในร้านสาวทอผ้า คิดอยู่ในใจว่าลูกสาวของอวี้ซื่อมีความสามารถเพียงนี้ เหตุใดอวี้ซื่อถึงได้อยู่ในสถานที่โกโรโกโสเช่นนั้น

ฟ่านอวี๋ได้ยินบทสนทนาของพวกนาง ไม่รอให้อันอวี้เอ่ยปาก นางก็เอ่ยขึ้นเสียก่อน “เจ้ากลับไปเถอะ! สองสามวันนี้ก็ยังไม่ต้องมา รอให้แม่เจ้าหายดีแล้วค่อยมา”

“อาจารย์ ข้าขออภัยจริง ๆ” อันอวี้กล่าว “หากข้านำ ‘ภาพอักษรอายุยืนนับร้อย*[1]’ กลับไปปัก จะต้องไม่กระทบกับกำหนดการแน่นอนเจ้าค่ะ”

“เนื้อผ้าชนิดนั้นหาได้ยากยิ่ง หากเกิดความเสียหาย ก็ไม่อาจหาชิ้นที่สองได้อีก” ฟ่านอวี๋เอ่ย “ตอนนี้พักไว้ก่อนเถอะ ข้าจะทำภายหลัง”

“อาจารย์ไม่ได้ปักภาพภูเขาแม่น้ำภาพอื่นอยู่หรือเจ้าคะ? งานชิ้นนั้นทั้งใหญ่กว่าและปักยากกว่า จะมีเวลาทำอย่างอื่นได้อย่างไรเจ้าคะ?” อันอวี้เอ่ยถาม

“ในร้านยังมีคนอีกมาก อาจจะมีสักคนมีเวลาว่างทำ เอาล่ะ เจ้าไปเถอะ!” ฟ่านอวี๋เร่งเร้า “พี่ชายของเจ้าอยู่ที่สำนักบัณฑิต ผละออกมาไม่ได้ เกรงว่าเขาจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแม่ของเจ้าป่วย หากเจ้ายังไม่กลับไปแล้วเกิดอะไรขึ้นกับนางที่บ้าน เช่นนั้นจะอันตรายมาก”

อันอวี้ไม่ปฏิเสธอีก นางตัดสินใจที่จะให้อวี้ซื่อรักษาอาการป่วยทันที เช่นนี้นางจะได้กลับมาเร็วขึ้น

อันอวี้นั่งรถม้ามาถึงบ้านครอบครัวอัน พบว่าประตูบ้านของมารดาเปิดค้างไว้กึ่งหนึ่ง นางจึงผลักประตูเข้าไปทันที

คนขับรถม้าเองก็ตามมาพร้อมกับห่อสัมภาระขนาดใหญ่

“ท่านแม่!…”

อันอวี้ตะโกนเข้าไปด้านใน

ทว่าไม่มีเสียงขานรับกลับมา

อันอวี้รีบรุดเข้าไปในห้องนอน

“ท่านแม่”

อวี้ซื่อนั่งอยู่บนเตียง มือของนางกำลังปักผ้า สีหน้าซีดเซียวเป็นอย่างมาก

“เหตุใดท่านไม่ตอบข้าเล่า?” อันอวี้กล่าวจบก็เดินกลับไปยังประตูแล้วเอ่ยกับคนขับว่า “วางของไว้เถอะจ้ะ รบกวนท่านแล้ว”

“ขอรับ” คนขับวางของไว้แล้วจากไป

อวี้ซื่อเหน็บแนมว่า “บัดนี้เป็นฮูหยินแล้ว อยู่ดีมีสุข แม้กระทั่งบ้านแม่ก็ไม่กลับมาแล้ว”

อันอวี้ “…”

นางเดินไปยังข้างเตียง หาเก้าอี้มาตัวหนึ่งแล้วนั่งลง “ท่านเป็นอย่างไรบ้าง? อาเฝิงบอกว่าท่านป่วย ข้าจะไปเชิญท่านหมอเสียก่อน ดูว่าท่านต้องทานยาอะไรบ้าง”

“ไม่จำเป็น ไม่ตายหรอก” อวี้ซื่อเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นข้าต้องไปแล้ว” อันอวี้ลุกขึ้น “ที่ร้านยังมีอีกหลายเรื่องที่ต้องทำ ข้าจะกลับไปทำงานก่อน”

“หยุดนะ” อวี้ซื่อเบิกตากว้าง จ้องมองบุตรสาวอย่างฉุนเฉียว “แม่ของเจ้าป่วยแล้ว เจ้าจะไปเช่นนี้หรือ เหตุใดข้าจึงได้คลอดคนอกตัญญูเช่นเจ้าออกมานะ”