ทะลุเข้ามาเป็นวายร้าย นิยาย บท 409

ลู่อี้ได้เข้าวังในวันที่สอง

มู่ซืออวี่รอตั้งแต่เช้าถึงเที่ยง จากเที่ยงจรดเย็น ในที่สุดก็เห็นรถม้าของวังหลวงพาสามีกลับมา

เมื่อลู่อี้ลงจากรถม้า มู่ซืออวี่ก็ทักทายเขา

ลู่อี้กล่าวกับเจ้าหน้าที่ทหารที่มาส่ง “ขอบคุณผู้บัญชาการจิ้น”

“ยินดีขอรับ” ผู้บัญชาการจิ้นตอบกลับ “ขอตัวลาก่อน”

หลังจากที่รถม้าของวังหลวงแล่นหายไป มู่ซืออวี่ก็มองไปที่ลู่อี้

เขาลูบหลังมือของนาง แล้วดึงให้เข้าไปข้างในจวน

“ท่านพี่” ลู่เซวียนทักทายเขา “เป็นอย่างไรบ้างขอรับ?”

“เป็นไปดังที่คุณชายเหวินอี้บอก ฮ่องเต้เรียกข้าไปพบ ไม่เพียงเพื่อทำความเข้าใจเรื่องวิถีชีวิตของผู้คนในเมืองฮู่เป่ยเท่านั้น แต่ยังเพื่อทำความเข้าใจรายละเอียดของคดีลักพาตัวเด็ก ทั้งยังต้องการให้ข้าสืบสวนร่วมกับเจิ้นกั๋วกงด้วย”

“แล้วท่านจะทำอย่างไรหรือขอรับ?” ลู่เซวียนถาม

“หลังจากผ่านไปหลายปี แม้ว่าเจิ้นกั๋วกงจะต้องการสอบสวน ทว่าเขาก็ไม่อาจสืบได้สำเร็จ เนื่องจากเป็นพระราชประสงค์ของฮ่องเต้ แน่นอนว่าข้าทำได้เพียงให้ความร่วมมือ” ลู่อี้กล่าว “พรุ่งนี้ข้าต้องไปเข้าเฝ้าองค์รัชทายาทที่ตำหนักบูรพา ช่วงนี้ฮูหยินต้องรอฟังข่าวจากข้าอยู่ที่จวน แล้วค่อยกลับไปเมืองฮู่เป่ยด้วยกันหลังจากจัดการเรื่องนี้เรียบร้อยแล้ว”

“ท่านจัดการได้ใช่หรือไม่?” มู่ซืออวี่ถาม

ลู่อี้ยกยิ้มอ่อน “มั่นใจได้ จนถึงตอนนี้ สถานการณ์ปัจจุบันยังคงเป็นไปดังที่ข้าคาดการณ์”

ไม่กี่วันต่อมา ลู่อี้ก็ไปเข้าเฝ้าองค์รัชทายาทแห่งตำหนักบูรพา และไปที่จวนเจิ้นกั๋วกง

เดิมทีมู่ซืออวี่กังวลใจ แต่ในไม่ช้านางก็พบว่า ลู่อี้สามารถทำอะไรได้อย่างอิสระในหมู่ขุนนางเหล่านี้ ทั้งยังได้ผูกมิตรเพิ่มขึ้นด้วย

“ฮูหยิน” เซี่ยคุนพยุงลู่อี้เข้าประตูมา

ลู่อี้เดินโซเซ เห็นได้ชัดว่าเขาดื่มมากเกินไป

มู่ซืออวี่รีบคว้าตัวเขาไว้ ก่อนจะบอกจื่อซูและจื่อเยวี่ยนว่า “พวกเจ้าไปทำน้ำแกงแก้เมาค้างมา”

“เจ้าค่ะ”

เซี่ยคุนก็มีกลิ่นสุราติดกายเช่นกัน หลังจากส่งลู่อี้ให้มู่ซืออวี่แล้ว เขาก็บอกลา แล้วกลับไปนอนพักผ่อนที่ห้อง

มู่ซืออวี่ใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดตัวให้สามี

ลู่อี้คว้าแขนของนางแล้วลากไปที่เตียง

เมื่อจื่อซูและจื่อเยวี่ยนกลับมาจากการทำน้ำแกงแก้อาการเมาค้าง ก็ได้ยินเสียงแห่งความโกลาหลดังมาจากในห้อง พวกนางพลันเขินอาย รีบหลบฉากออกมาอย่างรวดเร็ว

วันต่อมา ลู่อี้รู้สึกปวดเมื่อยไปทั่วร่างกาย จากนั้นเขาก็หลับไปไม่ได้สติ จนกลิ้งตกลงมาจากเตียง

เขาตื่นขึ้นมาพร้อมความเจ็บปวด

จากนั้นก็เห็นมู่ซืออวี่นั่งอยู่บนเตียง ดวงตาคู่งามของนางเต็มไปด้วยความโกรธ

ลู่อี้ลุกขึ้นนั่ง สายตาที่ปกติมักจะสง่างามและเย็นชา กลับเต็มไปด้วยความสับสน “ฮูหยิน เหตุใดข้าถึงได้มานอนอยู่บนพื้นเล่า?”

“ข้าถีบลงไปเอง” มู่ซืออวี่เย้ยหยัน