ทะลุเข้ามาเป็นวายร้าย นิยาย บท 519

นักฆ่าเห็นฉีเซียวโผล่มา จึงทะยานขึ้นฟ้าพยายามหลบหนี

ทว่าฉีเซียวเป็นผู้ใด?

เขาจะมอบโอกาสนี้ให้หรือ?

หลังจากสู้รบปรบมือกันหลายกระบวนท่า นักฆ่าที่ทำให้ฟ้าตกตะลึงเมื่อครู่ก็ถูกฉีเซียวทุ่มลงกับพื้น กระบี่ของเขาพาดอยู่บนคอคนผู้นั้น

“นำตัวไป”

ฉีเซียวหักกรามของนักฆ่าคนนั้น ไม่เหลือโอกาสให้ได้กัดลิ้นหรือกลืนยาพิษอีก จากนั้นก็ออกคำสั่งให้ผู้ใต้บังคับบัญชานำตัวอีกฝ่ายไป

ส่วนนักฆ่าคนอื่น ๆ นั้น ขอแค่เพียงยังมีชีวิต พวกเขาล้วนถูกนำตัวไปทั้งหมดแล้ว

“ได้รับบาดเจ็บหรือไม่?” ฉีเซียวเอ่ยถามมู่ซืออวี่

มู่ซืออวี่ส่ายศีรษะเล็กน้อย “ไม่”

“ข้าจะให้คนพาท่านกลับไป” ฉีเซียวเอ่ยนิ่ง ๆ “ฮูหยิน ระหว่างนี้ได้โปรดอย่าเพ่นพ่านไปมา อย่างไรเสียครั้งหน้าอาจไม่โชคดีเช่นนี้”

ลูกพลับนิ่มนั้นบีบได้ง่าย คนที่อยู่เบื้องหลังไม่อาจจัดการเขากับลู่อี้ได้ จึงคิดจะใช้มู่ซืออวี่เป็นข้อต่อรอง ดังนั้นสถานการณ์ในตอนนี้ของนางจึงอันตรายอย่างยิ่ง

ลู่อี้กำลังเขียนหนังสือรายงานคดีอยู่ที่ว่าการอำเภอ เมื่อได้ยินว่ามู่ซืออวี่เกือบจะถูกนักฆ่าจับตัวไปแล้ว จึงรีบรุดไปพบนาง

“ข้าไม่ได้รับบาดเจ็บ” มู่ซืออวี่หมุนตัวหนึ่งรอบ “ต้องขอบคุณใต้เท้าฉี ข้าถึงได้ไม่ตกไปอยู่ในมือของพวกเขา”

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว” ลู่อี้คว้าแขนนางไว้ “ระยะนี้เจ้าติดตามข้าดีกว่า ข้าไม่อาจปล่อยเจ้าเที่ยวเตร็ดเตร่ไปทั่วได้อีกแล้ว”

คดีนี้เป็นคดีที่หน่วยลับรับผิดชอบ ทว่าลู่อี้ในฐานะผู้มีส่วนร่วมไม่ได้หลบหลีก เขาไต่สวนคดีนี้ไปพร้อมกับฉีเซียว

มู่ซืออวี่และลู่อี้ตัวติดกันไม่ห่าง แน่นอนว่าพวกเขาย่อมเป็นประจักษ์พยานในการสำเร็จโทษนักฆ่า

หน่วยลับช่างชวนให้หวาดผวาจริง ๆ

เครื่องมือทรมานเหล่านั้นชุ่มโชกไปด้วยเลือด ทว่าพวกเขากลับไม่ขมวดคิ้วแม้แต่น้อย

มู่ซืออวี่ไม่มีความสงสัยใด ๆ ในการกระทำของหน่วยลับ เพียงแต่นางไม่อาจทนมองฉากนองเลือดเช่นนั้นได้จึงรออยู่ข้างนอก ไม่พุ่งความสนใจไปที่เลือดในคุกอีกต่อไป

จากนั้นก็เกิดการจับกุมมากมายตามมา

เมืองที่เดิมทีสงบสุข บัดนี้ราวกับถูกหม้อน้ำเดือดราดรดลงไป ผู้คนขวัญกระเจิง กลัวว่ามหันตภัยร้ายจะหล่นลงบนหัวตนในลมหายใจถัดไป

“ฮูหยินลู่” คุณหนูเฉาเดินเข้ามาพร้อมใบหน้ายิ้มแย้ม “พวกเราไปเล่นไพ่นกกระจอกกันเถอะ!”

มู่ซืออวี่เสียบกิ่งดอกเหมยลงไปในแจกัน นางส่ายหัวเบา ๆ แล้วเอ่ยว่า “ไม่ละ คุณหนูเฉาไม่ต้องห่วงข้า พวกท่านไปเล่นเถอะ”

“เช่นนั้นข้าก็ไม่เล่นแล้ว” คุณหนูเฉานั่งลงตรงข้ามนาง “เดิมทีท่านเป็นคนคิดค้นมันขึ้นมา หากท่านไม่เล่น พวกเราเล่นไปก็ไม่มีความหมาย”

มู่ซืออวี่เลิกคิ้วมองคุณหนูเฉา

เมื่อไม่กี่วันก่อนนางกระตือรือร้นเป็นอย่างมาก ดูไม่เหมือน ‘คนไม่สนโลก’ แม้แต่น้อย วันนี้นางดูไม่ค่อยปกตินัก บางทีอาจมีเรื่องบางอย่างจึงมาหา

ในใจของมู่ซืออวี่ว้าวุ่นเป็นร้อยเท่าพันเท่า ทว่าสีหน้าของนางดูเหมือนยามปกติ ไม่อาจมองความคิดของนางออกแม้แต่น้อย

นางกับคุณหนูเฉาผู้นี้มีมิตรภาพเพียงผิวเผิน หากใช้ถ้อยคำยุคปัจจุบันนิยามคงเป็น ‘มิตรภาพพลาสติก’ ดังนั้นไม่จำเป็นต้องกระตือรือร้นต่อนางเพียงนั้น

“ฮูหยินลู่ ท่านพ่อข้ากล่าวว่าใต้เท้าลู่เป็นขุนนางจากศาลต้าหลี่”

“ใช่”

“เช่นนั้นพวกท่านแต่งงานนานแล้วหรือยัง?”

มู่ซืออวี่ชะงักมือที่กำลังจัดดอกไม้

นางเงยหน้ามองคุณหนูเฉา จากนั้นปรับเปลี่ยนตำแหน่งของกิ่งดอกเหมยใหม่ ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามอีกฝ่ายแล้วเอ่ยว่า “สิบกว่าปี ลูกคนโตของเราอายุสิบกว่าปีแล้ว”

“พวกท่านสองสามีภรรยามีความสัมพันธ์แน่นแฟ้นจริง ๆ” คุณหนูเฉาก้มหน้าลงแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงอู้อี้ “เช่นนั้น… ใต้เท้าฉีมีฮูหยินหรือไม่?”

“ข้าคิดว่าใต้เท้าฉีผู้นั้นเป็นคนโปรดข้างกายฝ่าบาท ถึงแม้ตำแหน่งขุนนางของท่านจะไม่ใหญ่โต ทว่าอย่างไรเสีย ลูกสาวของเราก็ยังคงเป็นบุตรสาวตระกูลขุนนาง หากให้นางเป็นอนุก็นับว่ามีคุณสมบัติเพียงพอ”

“เจ้าเสียสติไปแล้วหรือไร…”

“ฮูหยิน…” เสียงร้องห่มร้องไห้ของสาวใช้ดังขึ้นมาจากข้างนอก “คุณหนู… คุณหนูถูกใต้เท้าฉีโยนออกมา ได้รับบาดเจ็บสาหัสเจ้าค่ะ”

รถม้าโงนเงนไปมา มู่ซืออวี่นั่งอยู่ในรถม้า นางเปิดผ้าม่านขึ้นมองดูชายหนุ่มที่กำลังขี่ม้าอยู่ด้านนอก

“ใต้เท้าฉีหล่อมากนักหรือ?” ลู่อี้เอ่ยถาม

มู่ซืออวี่แสดงสีหน้าพิลึกพิลั่นออกมา “ใต้เท้าฉีผู้นี้ไม่รู้จักรักหยกถนอมบุปผาเอาเสียเลย ข้าได้ยินบ่าวรับใช้บอกว่าคุณหนูเฉาซี่โครงหักไปสองซี่”

ฉีเซียวมองไปทางรถม้า

มู่ซืออวี่รีบปล่อยผ้าม่านลงโดยเร็ว ซุกซบอยู่ในอ้อมแขนของลู่อี้ด้วยความตกใจ ทั้งยังเอ่ยพึมพำ “น่ากลัวจริง ๆ”

ลู่อี้โอบรอบเอวนางแล้วกระซิบข้างหู “อย่าได้มองบุรุษอื่น”

“พวกเรารีบร้อนกลับเมืองหลวงเร็วเช่นนี้ คดีจบแล้วหรือ?”

“ใกล้จบแล้ว” ลู่อี้ตอบ “สิ่งที่ควรพบก็พบเกือบทั้งหมดแล้ว ส่วนสิ่งที่ไม่ควรตรวจสอบก็ปล่อยไว้เช่นนั้น”

“ในที่สุดก็ได้กลับเสียที” มู่ซืออวี่เอ่ย “เผลอ ๆ พวกเราก็อยู่ที่นี่มากกว่ายี่สิบวันแล้ว”

“ใต้เท้า…” เฉินหลิ่งควบม้ากลับมา “ข้าน้อยส่งคนไปสำรวจด้านหน้าแล้ว ข้างหน้ามีหุบเขา ต้องผ่านหุบเขานี้ถึงจะไปยังที่ต่อไปได้ขอรับ”

“ข้าจำได้ว่าก่อนหน้านี้ไม่ได้ผ่านหุบเขานี้มาก่อน” ฉีเซียวเอ่ยขึ้น

“ขอรับ ก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่าถูกกีดขวางหรือ? พวกเราจึงอ้อมไป” เฉินหลิ่งตอบ

“ครานี้พวกเราก็ใช้เส้นทางเดียวกัน” ฉีเซียวกล่าว “สั่งลูกน้องเจ้าให้จับตาดูนักโทษสองคนนั้นเอาไว้ ข้าไม่อนุญาตให้พวกเขาตาย และไม่อาจให้มีคนเข้าใกล้พวกเขาได้เป็นอันขาด”

“ใต้เท้าฉี…” ลู่อี้โผล่หัวออกมาจากรถม้า “ข้ามีคำพูดสองสามคำจะเอ่ยกับท่านตามลำพัง”