ทะลุเข้ามาเป็นวายร้าย นิยาย บท 538

ลู่จื่ออวิ๋นมองท้องฟ้าแล้วเอ่ยขึ้น “ข้าต้องกลับแล้ว”

“อืม” เซี่ยเฉิงจิ่นลูบหัวม้าเบา ๆ

ม้าตัวนั้นย่อตัวลงอย่างเฉลียวฉลาด

ลู่จื่ออวิ๋นมองอย่างตกตะลึง “มันรู้ความยิ่งนัก”

“ม้าดีเป็นดั่งสหาย หากเจ้าปฏิบัติต่อมันอย่างจริงใจ มันก็จะเข้าใจความคิดของเจ้า” เซี่ยเฉิงจิ่นลูบลงไปบนแผงคอม้า แววตาที่ปกติมักเย็นชาคู่นั้นอ่อนโยนลง

“วันนี้ขอบคุณท่านมาก” ลู่จื่ออวิ๋นลงจากหลังม้า “เช่นนั้นข้าต้องขอตัวแล้ว”

ลู่จื่ออวิ๋นมาโดยรถม้า แน่นอนว่านางต้องกลับโดยรถม้า แต่ทันทีที่นางขึ้นรถม้าไป จู่ ๆ รถพลันโยกไหว จากนั้นเซี่ยเฉิงจิ่นก็เข้ามาข้างใน

“ไปส่งข้า”

“หืม?”

“มีคนขับรถม้าข้าไปแล้ว” เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ น้ำเสียงของเซี่ยเฉิงจิ่นพลันจริงจังขึ้นมา ดูอึดอัดเป็นอย่างมาก

ทว่าลู่จื่ออวิ๋นรู้ว่าเขาไม่ได้โกรธ เพราะคนที่โกรธจริง ๆ คงไม่มีอารมณ์ซับซ้อนมากมายเพียงนี้

“เจ้าค่ะ”

ทั้งสองคนนั่งเงียบไปตลอดทาง

เมื่อครู่นี้เซี่ยเฉิงจิ่นสอนวิธีขี่ม้าให้นาง ทั้งยังบอกเรื่องที่จำเป็นในการขี่ม้า ไม่มีถ้อยคำที่ไร้ความจำเป็นแม้แต่คำเดียว

ลู่จื่ออวิ๋นค่อนข้างสับสนกับความคิดของท่านซื่อจื่อผู้นี้

พวกเขานับได้ว่า… เป็นสหายกระมัง?

เมื่อกลับมาถึงเมืองหลวงแล้ว เซี่ยเฉิงจิ่นกระโดดลงจากรถม้าโดยไม่แม้แต่เอ่ยคำลา ผู้ติดตามของเขาที่นั่งอยู่ข้างนอกรถม้าก็กระโดดลงไปเช่นกัน

ลู่จื่ออวิ๋นเปิดม่านออก มองนายบ่าวทั้งสองคนหายลับไปในฝูงชน

“แปลกคนจริง ๆ”

ชั่วขณะหนึ่งเขาเย็นชา แต่ชั่วขณะหนึ่งเขาดูอัธยาศัยดี เหตุใดบนโลกนี้จึงมีคนขัดแย้งในตนเองได้ถึงเพียงนี้เล่า?

มองไม่ออกเลย

“ข้าไม่กลับบ้าน” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ยกับคนขับรถม้า “รู้หรือไม่ว่าจวนเจี่ยไปอย่างไร? ข้าจะไปจวนเจี่ย”

เจี่ยหลิงหลงเรียนเย็บปักถักร้อยอยู่ที่บ้าน นางฝึกฝนหนักกระทั่งว่าสิบนิ้วของนางเหลือเพียงสองนิ้วที่เลือดยังไม่ออก นิ้วอื่น ๆ ล้วนบวมแดงทั้งสิ้น ดูน่าอดสูเป็นอย่างยิ่ง

บ่าวรับแจ้งว่าคุณหนูสกุลลู่มาหา นางชะงักงันไปชั่วขณะก่อนที่จะตระหนักได้ว่าลู่จื่ออวิ๋นมาหาที่นี่ อย่างไรเสียนางก็ไม่รู้จักคุณหนูสกุลลู่คนอื่น

“ท่านแม่ เสี่ยวอวิ๋นเอ๋อร์มาแล้ว” เดิมทีเจี่ยหลิงหลงเรียกอีกฝ่ายว่า ‘จื่ออวิ๋น’ ทว่าเมื่อได้ยินมู่ซืออวี่เรียกลู่จื่ออวิ๋นเช่นนั้น นางจึงเรียกตาม

ฮูหยินเจี่ยจะไม่เข้าใจความคิดของบุตรสาวได้อย่างไร?

“เสี่ยวอวิ๋นเอ๋อร์เก่งเรื่องเย็บปักถัดร้อย เชิญนางมาให้คำแนะนำเล็ก ๆ น้อย ๆ กับเจ้าที่นี่เถิด เจ้าปักผ้าเช่นนี้น่าละอายเพียงใดที่ได้เป็นสหายกับนาง”

“ท่านแม่ มิใช่ว่าต้องเป็นคนสองคนที่เหมือนกันมิมีผิดเพี้ยนจึงจะเป็นสหายที่ดีต่อกันได้เสียหน่อย นอกจากนี้ หากข้าคิดจะเหมือนกับเสี่ยวอวิ๋นเอ๋อร์เพียงนั้น คงต้องให้สวรรค์รับปากเสียก่อน!”

ลู่จื่ออวิ๋นเข้ามาแล้ว นางได้ยินคำพูดนี้ของเจี่ยหลิงหลงเข้าพอดี

“รับปากอันใดหรือ?”

“เสี่ยวอวิ๋นเอ๋อร์ เจ้าดูมือข้าสิ…” เจี่ยหลิงหลงยื่นมือสองข้างที่บวมตุ่ยราวกับขาหมูออกไปเพื่อร้องขอความเห็นใจ “ท่านแม่ข้ายืนกรานว่าต้องให้ข้าเรียนรู้การงานของสตรี”

ฮูหยินเจี่ยถอนหายใจอยู่ข้าง ๆ “งานของสตรีเป็นสิ่งที่เจ้าควรเรียนรู้เอาไว้ เจ้าคิดว่าข้ายินดีฟังเจ้าโอดครวญอยู่ตรงนี้หรือ?”

“ทุกทักษะล้วนมีผู้เชี่ยวชาญ ทว่ามิใช่แม่นางทุกคนจำเป็นต้องเรียนรู้งานของสตรี หากหลิงหลงไม่ถนัด ภายหน้าเพียงแค่เตรียมสาวใช้ที่ถนัดไว้ให้นางก็พอแล้ว” ลู่จื่ออวิ๋นกล่าว

“ถูกต้อง ข้าหมายความเช่นนั้น” เจี่ยหลิงหลงมองฮูหยินเจี่ยอย่างอ้อนวอน “ท่านแม่ ข้าไม่ถนัดจริง ๆ”

“เอาละ ข้าไม่บังคับเจ้าแล้ว” ฮูหยินเจี่ยยอมประนีประนอม “เสี่ยวอวิ๋นเอ๋อร์ นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้ามาบ้านพวกเรา ให้หลิงหลงพาเจ้าเที่ยวชมรอบ ๆ เถอะ”