ทะลุเข้ามาเป็นวายร้าย นิยาย บท 753

นายท่านอวี๋ถอนหายใจเบา ๆ “ฮูหยินท่านนี้ แม้ว่าท่านหมอจูจะมีชื่อเสียงโด่งดัง แต่หมอไม่อาจรักษาตนเองได้ ดวงตาพร่ามัวกะทันหันก็เป็นเรื่องธรรมดา คงไม่ได้จะบอกว่าพวกเราตั้งใจฆ่าเขากระมัง?”

“แม่นางฟางหัว เจ้าพูดต่อเถอะ” มู่ซืออวี่ผายมือให้ฟางหัว

ฟางหัวไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ทว่าเมื่อเห็นบรรยากาศตึงเครียดในตอนนี้ นางก็เริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาแล้ว

“แม่นางฟางหัว เจ้าเพียงบอกมาว่าเกิดอะไรขึ้นก็พอ ไม่ว่าเกิดสิ่งใดขึ้นที่นี่ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเจ้า เมื่อเจ้าเดินออกไปจากประตูนี้ เจ้าก็จะยังเป็นสตรีดีงามที่ใช้ชีวิตตามปกติ”

“จู่ ๆ ท่านหมอจูก็มองไม่ชัด ท่านหมอผางบังเอิญอยู่ที่บ้านจึงเชิญเขามาปรึกษา ท่านหมอจูและท่านหมอผางเป็นสหายเก่าแก่กัน ทั้งสองจึงปรึกษากันเรื่องอาการของฮูหยิน ท่านหมอจูมองไม่เห็น ทว่าอาศัยคำบอกเล่าของท่านหมอผาง ท้ายที่สุดจึงสรุปว่าฮูหยินของพวกเราป่วยด้วยโรคนี้”

“ดังนั้น หมายความว่าท่านหมอจูสรุปว่าฮูหยินของพวกเจ้าเป็นกามโรคโดยอาศัยคำบอกเล่าของท่านหมอผางใช่หรือไหม?”

“เจ้าค่ะ”

“ตั้งแต่ตอนนี้ไป ผู้ใดเป็นคนจ่ายยาให้ฮูหยินของพวกเจ้า?”

“ท่านหมอจูเจ้าค่ะ”

“ท่านหมอจูมองไม่ชัด แล้วผู้ใดเป็นคนจ่ายยา?”

“บ่าวไปที่โรงหมอของท่านหมอจูพร้อมกับเทียบยาเพื่อรับยาจากศิษย์ของที่นั่นเจ้าค่ะ”

“หลังจากนั้นก็ต้มยา ภายหลังฮูหยินของพวกเจ้าจึงถูกพิษตาย”

“ไม่ใช่เจ้าค่ะ ไม่ได้เร็วถึงเพียงนั้น แรกเริ่มยังอยู่ดี อาการป่วยของฮูหยินดีขึ้นไม่น้อย หลังจากผ่านไปประมาณหนึ่งเดือนครึ่ง ท่านหมอจูก็มาตรวจอาการฮูหยินเป็นครั้งที่ห้า ครั้งนี้จึงถึงแก่ชีวิตเจ้าค่ะ”

“ตอนนั้นดวงตาของท่านหมอจูยังมองไม่ชัดอยู่อีกหรือ?”

“เจ้าค่ะ”

“ท่านหมอจูมองไม่ชัดมาตลอดเลยหรือ?”

“ไม่เจ้าค่ะ เคยได้ยินท่านหมอจูบอกว่า เมื่อไม่กี่วันก่อนอาการดีขึ้นแล้ว ทว่าจู่ ๆ ก็ทรุดลงจนมองไม่เห็นแม้กระทั่งแสงสว่าง เดิมทีท่านหมอจูอยากให้เราไปเชิญท่านหมอคนอื่น เพียงแต่ฮูหยินของเราเชื่อเพียงท่านหมอจูเท่านั้น อย่างไรโรคนี้ก็ไม่ใช่โรคที่แพร่เชื้อได้ ท่านหมอจูค่อนข้างเข้มงวด ฮูหยินของพวกเราจึงเชื่อในตัวเขา ไม่ยินยอมเปลี่ยนเป็นหมอคนอื่นเจ้าค่ะ”

หลังจากฟังคำถามของมู่ซืออวี่มาเนิ่นนาน นายอำเภอกู่ก็เอ่ยขัดขึ้น “ฮูหยินสงสัยว่าดวงตาของท่านหมอจูถูกผู้อื่นทำร้ายหรือ?”

“ใต้เท้าช่างรอบรู้เสียจริง” มู่ซืออวี่เอ่ย “ดวงตาของท่านหมอจู บางครั้งก็ดีขึ้นและบางครั้งก็แย่ลง ทุกครั้งที่อาการแย่ลง ล้วนเป็นตอนมาที่จวนอิน นี่เป็นเรื่องบังเอิญจริง ๆ หรือ?”

“พอฮูหยินกล่าวเช่นนี้แล้ว ดูเหมือนจะเป็นอย่างที่ท่านว่าจริง ๆ” ฟางหัวเอ่ย “เพียงแต่ ฮูหยินของพวกเราไม่ได้สงสัยอะไร”

“ฮูหยินของพวกเจ้าไม่สงสัย นั่นเพราะสหายของฮูหยิน คนงานที่ชื่อเจี่ยงลี่ผู้นั้นก็เป็นโรคนี้ พวกเจ้าคิดว่าโรคนี้แพร่มาจากเจี่ยงลี่กระมัง?”

ฟางหัวไม่กล้าเอ่ยอะไรอีก

ถึงแม้ว่าเจ้านายจะตายไปแล้ว ทว่าอย่างไรฮูหยินอินก็เป็นสตรีผู้หนึ่ง คงไม่อยากให้ผู้อื่นมาตำหนินางลับหลัง

“ใต้เท้ากู่ คนของข้าพบท่านหมอผางแล้ว ให้เขาเข้ามาระบุตัวผู้ที่ซื้อตัวเขาเลยได้หรือไม่” มู่ซืออวี่กล่าว

“ท่านหมอผางถูกคุณหนูอินซื้อตัวจริง ๆ เพียงแต่ท่านหมอผางบอกว่า นางทำเพียงเพื่อหลอกลวงเรื่องอาการป่วยของฮูหยินอิน ส่วนผู้ที่วางยานั้น ยังมีอีกคน” มู่ซืออวี่มองนายท่านอวี๋ “ใช่หรือไม่? นายท่านอวี๋”

“ข้าน้อยไม่เข้าใจว่าฮูหยินหมายถึงอะไร”

“อีกไม่นานท่านก็จะเข้าใจ” มู่ซืออวี่กล่าว “บ่าวรับใช้ที่วางยาพิษตายไปแล้ว ผู้ตายไม่อาจให้การได้ ยานั้นนายท่านอวี๋ขึ้นเขาไปเก็บมาด้วยตนเองจึงไร้ซึ่งเบาะแสอื่น อย่างไรก็ตาม ระหว่างที่ท่านเก็บสมุนไพร ฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก ที่ตีนเขามีครอบครัวหนึ่งอาศัยอยู่ ท่านไปขอหลบฝนที่นั่น บังเอิญครอบครัวนั้นเป็นหมอเท้าเปล่าในหมู่บ้าน เขาพอมีทักษะทางการแพทย์อยู่บ้างจึงได้จดบันทึกตัวยาของท่านลงไปหลังจากพบพวกมัน”

“หากนายท่านอวี๋ยังคงไม่เชื่อ ข้าสามารถเรียกครอบครัวนั้นมาต่อหน้าท่านได้ คงมีคนเคยพบเห็นท่านปรากฏตัวในหมู่บ้านมากกว่าหนึ่งคนเป็นแน่ ดังนั้นท่านย่อมไม่อาจลบร่องรอยของตนได้หมด”

“ท่านน้า ท่าน…” อินซู่หลานมองนายท่านอวี๋ด้วยความตกใจ “เป็นท่านจริง ๆ หรือ?”

“ให้ข้าเล่าเรื่องทั้งหมดนี้เถอะ!” มู่ซืออวี่เอ่ย “อย่างที่ข้าบอกไปก่อนหน้านี้ ฮูหยินอินเป็นคนงามจนชวนตะลึง แม้กระทั่งชายหนุ่มวัยเดียวกันกับคุณหนูอินยังอดที่จะตกหลุมรักนางไม่ได้ นับประสาอะไรกับนายท่านอวี๋ผู้ที่ผ่านคืนวันมาด้วยกันกับนางหลายปีเล่า นายท่านอวี๋พึงใจฮูหยินอิน ทว่าฮูหยินอินเห็นนายท่านอวี๋เป็นเพียงน้องชายเท่านั้น ด้วยเหตุนี้ นายท่านอวี๋จึงกลายมาเป็นคนจิตใจมืดมน สาเหตุที่ท่านลงมือฆ่าเป็นเพราะคนงานที่ชื่อเจี่ยงลี่ ผู้ที่กลายมาเป็นชู้รักของฮูหยินอิน ท่านไม่อาจทนเห็นเรื่องนี้ได้จึงวางหลุมพรางขึ้นมา”

“เจี่ยงลี่ตายแล้ว ทว่าร่างของเจี่ยงลี่ยังอยู่ที่นี่ ผู้อื่นล้วนบอกว่าเขาตายเพราะกามโรค ทว่าจากที่ตรวจร่างกายของเจี่ยงลี่แล้ว พบว่าเขาไม่ได้เป็นคนไข้กามโรค ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องที่กุขึ้นมา ท่านหมอผาง ท่านมาอธิบายเถอะ! ท่านเป็นคนตรวจเจี่ยงลี่ใช่หรือไม่?”

“ใช่” ท่านหมอผางเอ่ย “นายท่านอวี๋ให้เงินก้อนหนึ่งกับข้าเพื่อให้ข้าโกหกใหญ่โตเช่นนี้”

“เหตุที่เจี่ยงลี่เชื่อว่าเขาติดโรคนี้เป็นผลงานของนายท่านอวี๋!”

“ไม่ผิด” นายท่านอวี๋ยิ้มบาง ๆ

บัดนี้เรื่องจบลงแล้ว เขาจึงหยุดหาข้อแก้ตัว ปล่อยให้เลยตามเลยและสารภาพออกมาตามความจริง

“ครั้งหนึ่ง ข้าพาเจี่ยงลี่ออกไปปรึกษาหารือเรื่องการค้า บังเอิญพวกเราไปปรึกษากันในหอโคมเขียว ข้าขอให้สตรีหอโคมเขียวทำให้เขาเมาและร่วมเตียงกับเขาชั่วระยะหนึ่ง หลังจากนั้นเขาก็เริ่มมีอาการป่วย ข้าจึงพาเขาไปหาท่านหมอผาง ยามนั้นเจี่ยงลี่เชื่อใจข้ามาก ย่อมนึกไม่ถึงว่าข้าจะทำเรื่องทั้งหมดนี้”