ทะลุมิติมาเป็นพระชายา นิยาย บท 15

"เจ้าค่ะ นายหญิง" เสี่ยวเถายืนอยู่ข้างเตาแล้ว ด้วยคำสั่งจากหรงลี่ นางหยิบไม้ขึ้นมาทุบหม้อและชามบนเตา

ในตอนนั้น ห้องครัวใหญ่เงียบไปครู่หนึ่งและไม่มีใครรู้ว่าจะตอบสนองอย่างไร โดยเฉพาะแม่บ้านหลิน หรงลี่ยังยิ้มแย้ม ทว่าเหตุใดในตอนนี้นางจึงสั่งให้สาวใช้ทุบทำลายห้องครัว? โดยหลักแล้วคือทำลายสำรับอาหารขององค์ชายกับพระชายารอง นางมิกลัวจะถูกองค์ชายลงโทษหรือ?

แม่บ้านหลินมิได้นิ่งงันไปนานนัก ขณะเสี่ยวเถาทุบเตาไฟ หรงลี่ก็ไปที่โต๊ะแล้วพลิกโต๊ะจนล้มคว่ำ เครื่องครัวและข้าวของล้วนถูกทำลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยพร้อมเสียงถ้วยชามแตกกระจาย คนรับใช้ชราที่นั่งอยู่ที่โต๊ะล้วนถูกเศษอาหารหกใส่ แม้แม่บ้านหลินผู้ยืนอยู่ด้านข้างก็ยังถูกเศษอาหารเปรอะเปื้อนรองเท้าและกระโปรง

"พระชายา! ท่านเสียสติไปแล้วหรือ?" แม่บ้านหลินลุกขึ้นอย่างโกรธจัดและถลกกระโปรงขึ้นเพื่อหยุดเสี่ยวเถาซึ่งกำลังจะทุบเตา

หรงลี่ยิ้มและพลิกข้อมือของนางเบา ๆ ไม้ในมือของนางตีถูกหลังของนางหลินพร้อมลมหอบหนึ่ง แม่บ้านหลินคร่ำครวญ นางกำลังจะรีบไปที่เตา แต่หลังจากถูกหรงลี่ตี นางก็โถมเข้าใส่นาง

ไฟใต้เตานั้นร้อนยิ่ง เมื่อนางโถมเข้ามา มือของนางก็วางทาบบนเตาโดนตรง นางทำผิวตัวเองไหม้พร้อมร้องโหยหวน

เสี่ยวเถาทุบชาบเกี๊ยวและชามอื่นๆ ตรงหน้าพวกนาง คนรับใช้ชราในครัวต่างกรีดร้องและวิ่งวุ่นไปทั่ว ผักร้อนๆ และหม้อนึ่งตกใส่พวกนาง เป็นตายอย่างไรพวกนางก็ต้องถูกลวกผิว

พวกนางต้องการวิ่งหนี แต่หรงลี่ยืนอยู่ที่ประตูเหมือนเทพธิดา ไม่ว่าคนจะรีบออกมากี่คน นางก็สามารถเอาชนะพวกเขาทั้งหมดได้

ชั่วขณะนั้น ห้องครัวใหญ่เต็มไปด้วยความโกลาหล ส่วนหนึ่งต้องการหยุดเสี่ยวเถาแต่ก็ถูกนางจัดการเรียบ สิ่งที่นายหญิงสอนนางนั้นได้ผลดียิ่ง นางจึงไม่ปล่อยให้ใครล้มนาง นางจำได้ว่าประตูครัวนั้นเปิดโล่งอยู่ เสี่ยวเถาจัดการกับคนใช้คนใดก็ตามที่เข้าใกล้นางอย่างไม่เปลืองแรง

นายกับบ่าวสู้ได้ดียิ่ง เซี่ยเฮ่าเซียนที่อยู่ในลานเสวี่ยอวี้ไม่อาจนั่งเฉยอยู่ได้ นี่ก็เลยเวลาแล้ว เหตุใดห้องครัวยังไม่ส่งอาหารมา? ปกติเวลานี้ควรตั้งโต๊ะแล้ว ดังนั้นเขาจึงไปที่ห้องครัวใหญ่เพื่อตรวจสอบเรื่องราว

"ท่านพี่ ไม่ต้องกังวลไปดอกเจ้าค่ะ ไม่แน่ว่าอาจเกิดเหตุให้ล่าช้าไปบ้างเท่านั้น" มู่ซิ่วโหรวรีบปลอบประโลมเขา นางสงสัยอยู่ในใจ คนในห้องครัวใหญ่นั้นเป็นคนของนางและที่นั่นก็ปลอดภัยที่จะทำอะไรต่อมิอะไร วันนี้เกิดอันใดขึ้น?

ทั้งสองไม่ต้องสงสัยนานเกินไปนัก คนรับใช้ที่พวกเขาส่งออกไปก็กลับมา เขาคุกเข่าลงบนพื้นและพูดตะกุกตะกัก "ฝ่าบาท ห้องครัว...ห้องครัว..."

เซี่ยเฮ่าเซียนตบโต๊ะ “ห้องครัวเป็นอันใด ใยมัวอ้ำอึ้งอยู่?"”

คนรับใช้กัดฟันพูดว่า "ห้องครัวถูกทุบทำลายโดยพระชายา พระชายาเอ่ยว่าหากฝ่าบาทหิวก็ให้ไปสั่งอาหารที่โรงเตี๊ยม เกรงว่าอาหารในครัวตอนนี้จะไม่เพียงพอ""

หลังจากได้ยินเช่นนี้ เซี่ยเฮ่าเซียนก็โกรธจัดจนลุกขึ้นยืน เขากัดฟันและพูดว่า "ดี! ดี! ดี!" โดยไม่คาดคิด นางกล้ามากขึ้นเรื่อยๆ นางทุบทำลายครัวในจวนในเวลาอาหารเย็นและขอให้เขาสั่งอาหารข้างนอก เห็นได้ชัดว่านางไม่ต้องการที่จะรักษาใบหน้าของเขา

"ไปกันเถิด!" เซี่ยเฮ่าเซียนกำลังไปที่ห้องครัวเพื่อดูว่าหรงลี่มีเจตนาใด!

"ท่านพี่" มู่ซิ่วโหรวเป็นสุขยิ่ง นางยังคิดหาวิธีแก้มือหรงลี่ไม่ออก นึกไม่ถึงว่านางจะกระโจนมารับหน้าไม้ด้วยตนเอง ในเวลานี้ นางนึงถึงจดหมายหย่าที่ยังไม่มีผู้ใดเอ่ยถึงขึ้นมาได้แล้วเอ่ยกับเซี่ยเฮ่าเซียนอย่างนุ่มนวลว่า "อย่าโกรธเลย พี่หญิงคงจะหงุดหงิดเรื่องจดหมายหย่า ท่านควรพูดกับนางให้ดี อย่ามีโทสะเลย"