ทะลุมิติมาเป็นพระชายา นิยาย บท 36

ผู้นำทางสีฉิงเป็นเพื่อนนางกลับมายังลานเสวี่ยอวี้ หลังปิดประตู มู่ซิ่วโหรวก็ระงับอารมณ์ไม่อยู่อีกต่อไปและขว้างจอกชาในมือ

แม้นางจะต้องการจับตาดูหรงลี่และที่นางพูดเช่นนั้นในห้องอักษรก็เพื่อให้เซี่ยเฮ่าเซียนเห็นด้วย แต่นางก็ยังอดโกรธไม่ได้ที่เขาเห็นดีกับนาง

แม้ว่าเซี่ยเฮ่าเซียนจะไม่ได้พูดอะไรหลังจากฟังคำแนะนำของนาง มู่ซิ่วโหรวก็รู้ดีว่าเซี่ยเฮ่าเซียนในอดีตจะไม่ส่งคนใช้ไปแม้สักคนแล้วปล่อยหรงลี่ไว้เช่นนั้น

ก่อนหน้านี้ หรงลี่มีสาวใช้สี่คนและแม่นมหนึ่งคนอยู่กับนาง นางขอให้เซี่ยเฮ่าเซียนหาเหตุผลส่งคนใช้กลับไปทีละคน และเหลือไว้เพียงสาวใช้คนหนึ่ง

สาเหตุหลักเป็นเพราะมู่ซิ่วโหรวยุยงให้ไล่คนใช้ออก นางไม่ต้องการเพิ่มคน และปล่อยให้สองนายบ่าวอยู่เฝ้าลานบ้านอย่างโดดเดี่ยว

ตอนนี้นางเสนอที่จะช่วยหรงลี่ แต่เซี่ยเฮ่าเซียนกลับไม่ได้ปฏิเสธ จะเห็นได้ว่าเขาเห็นด้วยกับสิ่งที่นางพูดในใจว่าไม่มีใครรับใช้หรงลี่

มู่ซิ่วโหรวหายใจเข้าลึกครั้งแล้วครั้งเล่า นางเกรงจะควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วทุบทำลายทุกอย่างในห้อง

มู่ซิ่วโหรวนั่งลงบนเก้าอี้ช้าๆ หลับตาลง นางไม่อาจลุกลี้ลุกลนหรือโกรธได้ ด้วยอารมณ์ไม่ดีนางจึงสับสนได้ง่าย ตอนนี้นางยังไม่ได้กำจัดหรงลี่ ไม่ใช่เวลาที่นางจะมัวผิดพลาด

เนื่องจากเมื่อวานนางรอดตัวไปแล้ว นางจะต้องหาหนทางอื่นที่จะจัดการ นางจะให้พวกนั้นออกจากจวนองค์ชายให้ได้

ณ ลานมู่ฝู

หลังจากส่งท่านหญิงสามไป๋กลับออกไปแล้ว หรงลี่ก็เห็นสาวใช้และข้าใช้ชรากลุ่มใหญ่ ส่วนใหญ่ถูกส่งมาโดยมู่ซิ่วโหรว แม้แต่คนที่ถกส่งมาภายใต้ชื่อเซี่ยเฮ่าเซียนก็ยังเป็นคนที่มู่ซิ่วโหรวเลือกให้ภักดีต่อนาง

หรงลี่มองไปที่กลุ่มคนและไม่แม้แต่จะกระพริบตา “พวกเจ้าทุกคนกลับไปได้ กลับไปบอกองค์ชายหรือพระชายารองของเจ้าว่าข้าไม่ต้องการคนมากมายเพื่อปรนนิบัติข้า ในอนาคตหากพวกเขาต้องการส่งคนมาหาข้าก็ไม่จำเป็นเช่นกัน"

หัวหน้างานได้รับคำสั่งจากมู่ซิ่วโหรวให้ยัดเยียดคนงานเข้าไปในห้อง ใครจะรู้ว่าพระชายาจะส่งพวกเขากลับโดยไม่จำเป็น? นางไม่ให้โอกาสพวกเขาได้พูดด้วยซ้ำ

“คาราวะพระชายา...” สาวใช้ก้าวไปข้างหน้าและต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง

อย่างไรก็ตาม หรงลี่ไม่ได้ให้โอกาสนาง นางมองสาวใช้ด้วยรอยยิ้มจางๆ “พาคนกลุ่มนี้ออกไปในขณะที่ข้ากำลังอารมณ์ดี ไม่เช่นนั้น ถ้าข้าไม่มีความสุขและทิ้งพวกเจ้าไว้ที่ลานมู่ฝู พวกเจ้าจะไม่สามารถออกไปได้แม้ว่าพวกเจ้าจะต้องการ!”

สาวใช้กลัวมากจนย่อตัวลง แม้ว่าพระชายาจะไม่โกรธ แต่นางก็ยังรู้สึกกลัวอยู่ในกระดูกของนาง นางไม่กล้าพูดอะไรอีกพลางย่อตัวลงและตัวสั่นเล็กน้อย "เราจะไปเดี๋ยวนี้"

หลังจากนั้นนางก็หนีหายไปกับกลุ่มสาวใช้และคนใช้หญิงสูงวัย

หลังจากจัดการกับกลุ่มคนดังกล่าวแล้ว หรงลี่ก็เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าสีครามแล้วอารมณ์ดี นางหลุบตาลงและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นนางก็ยืดตัวและพูดกับเสี่ยวเถาด้วยรอยยิ้ม "สาวน้อย ออกไปกันเถิด"

"เจ้าค่ะ" เสี่ยวเถาตอบอย่างกระฉับกระเฉง แล้วเดินออกไปด้วยความช่วยเหลือจากหรงลี่พร้อมรอยยิ้ม

ก่อนหน้านี้ดูเหมือนว่านางจะคิดมากไป เจ้านายของนางมีความสุขยิ่ง ทุกครั้งที่นางเดินกับเจ้านาย นางมีความสุขมาก ทั้งสองพูดคุยและหัวเราะซึ่งทำให้นางรู้สึกว่าชีวิตนี้สวยงามนัก

ในอดีตนางชอบไปสวนซินสวี อากาศดี ดอกไม้ ต้นไม้ก็สบายตา

ดังนั้นนายและบ่าวจึงเดินไปตามทางที่พวกเขาคุ้นเคย เมื่อถึงเวลาที่ฤดูใบไม้ผลิและฤดูร้อนมาถึง ดอกไม้และต้นไม้ก็เขียวชอุ่ม และดอกไม้ที่ผลิบานกำลังรอคอยปาฏิหาริย์