ทะลุมิติมาเป็นพระชายา นิยาย บท 38

ดังนั้นสาเหตุของเพลิงไหม้จึงไม่ใช่เพราะความประมาทเลินเล่อ ไม่มีการสูญเสียในครัว นอกจากฟืนจะถูกเผาไหม้แล้ว คนทั้งสามรวมทั้งหลินต่งก็ถูกฝังอยู่ในกองไฟ

เนื่องจากคำสั่งของเซี่ยเฮ่าเซียน หลินต่งและอีกสองคนถูกขังอย่างแน่นหนาและไม่มีใครเฝ้าอยู่นอกโรงเก็บไม้

ในบรรดาสามคนนั้น หลินต่งเป็นคนแรกที่ตื่นขึ้น

เมื่อมองไปที่ตัวอักษรที่อยู่ไม่ไกล เขาให้รู้สึกปวดหัวเล็กน้อย หลังจากพักไประยะหนึ่ง เขาพบว่านอกจากจะปวดหัวแล้ว ไม่มีส่วนใดของร่างกายที่ไม่ปวดเลย

เมื่อคืนเขาป้อนยาหรงลี่และรายงานให้เจ้านายของเขาทราบ เมื่อองค์ชายพร้อมที่จะพักผ่อน เขาก็พยายามพาองค์ชายไปที่ลานมู่ฝู ใครจะคิดว่าเขาจะล้มเหลวในครั้งนี้?

เขาไม่สามารถคิดออกแม้ว่าเขาต้องการเค้นสมองออกมาก็ตาม ทำไมเขาถึงวิงเวียนหลังจากปีนข้ามกำแพงไปได้ครึ่งหนึ่ง? เกิดอะไรขึ้นต่อ ทำให้เขาสับสน เขาจำได้เพียงชายร่างอ้วนบนตัวเขา...

ทันใดนั้นหลินต่งก็เบิกตากว้าง “เจ้าอ้วน?”

เขาหันศีรษะของเขาอย่างแข็งทื่อและพบว่าชายอ้วนที่เพิ่งฟื้นถูกมัดอยู่ห่างจากเขาไม่กี่ฉื่อ

แล้วเขาทำอะไรกับชายอ้วนในความสับสน? เขาจำมันได้แล้ว!

เจ้าอ้วนบ้าเอ๊ย!

กล้าดียังไง!

หลินต่งโกรธมาก ทันทีที่เขาคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ เขาก็รู้สึกขยะแขยงอย่างยิ่ง

รูก้นของเขาระบมและเต็มไปด้วยบาดแผล

หัวใจของหลินต่งขึ้นมาจุกอก!

แต่เขาไม่เข้าใจว่าทำไมชายอ้วนซึ่งควรจะอยู่บนเตียงของพระชายาจึงมาปรากฏตัวในห้องเก็บฟืนพร้อมกับเขา

ยิ่งไปกว่านั้น เขาชัดเจนมากเกี่ยวกับความรู้สึกเมื่อคืนนี้ เห็นได้ชัดว่าเขาถูกวางยา ยานี้เป็นยาที่เขาเคยป้อนให้พระชายามาก่อน ยาปลุกกำหนัดพิเศษของโรงเตี๊ยมจุ่ยหง!

เขาต้องการทั้งหมดสองอย่าง

หลินต่งรู้สึกว่าถูกหลอก เห็นได้ชัดว่าเขาแค่ทำธุระ เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับเขาได้อย่างไร? เขาอยู่ในอาการงุนงงแล้ว เขาไม่เพียงเกลียดชายอ้วนเท่านั้น แต่เขายังเกลียดรูปลักษณ์ที่อ่อนโยนของมู่ซิ่วโหรวอีกด้วย

ถ้าไม่ใช่เพราะมู่ซิ่วโหรว เขาจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้อย่างไร? นอกจากนั้นเขายัง...

น่าละอายจริง ๆ!

นอกจากยาที่เขาป้อนให้หรงลี่แล้ว ไม่มีใครอื่นที่มีมัน ดังนั้น ผู้บงการในเรื่องนี้จึงต้องเป็นหรงลี่!

หลินต่งยิ้มอย่างชั่วร้าย เขาต้องคิดว่าจะกัดทั้งคู่อย่างไร

ในไม่ช้า คนรับใช้คนหนึ่งเห็นว่าเขาตื่นขึ้นแล้ว ดูเหมือนว่าเขากำลังจะรายงานเรื่องนี้ต่อองค์ชาย หลินต่งพร้อมที่จะรับมือกับการสอบสวนขององค์ชาย

บังเอิญตอนเย็นมีเสียงดังในครัวข้างบ้าน แม้ว่าจะมีคนมามากมาย แต่ก็ไม่มีใครเข้ามาถามเขา

หลินต่งกำลังรออยู่ เขารอจนรากงอกแต่ก็ไม่มีใครมากระจายข่าว

เขาหลับไปช้าๆ เขาไม่รู้ว่าองค์ชายจะทำอะไรต่อไปซึ่งทำให้เขากลัว

หลินต่งรำพันในใจและค่อยๆ ผล็อยหลับไป

ยิ่งนอนก็ยิ่งรู้สึกร้อน เมื่อเขาตื่นขึ้นมา หลินต่งก็ตกตะลึง!

มีไฟไหม้ครั้งใหญ่!

ไฟลุกกำลังโชน!

เป็นไปได้อย่างไร?

จิตใจของหลินต่งว่างเปล่า มันจะเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?

เขาพยายามอย่างมากที่จะกำจัดกุญแจมือ แต่กุญแจมือนั้นรัดแน่นจนเขาไม่สามารถกำจัดมันได้ เมื่อเห็นว่าไฟกำลังแรงขึ้นเรื่อย ๆ หลินต่งก็กรีดร้อง แต่คืนนี้ ทุกคนในครัวต่างเหนื่อยล้าและไม่มีใครอยู่รอบครัว จึงไม่มีใครตอบสนองต่อเสียงตะโกนของหลินต่ง

จิตใจของหลินต่ง เริ่มสับสนมากขึ้นเรื่อยๆ เขาไม่คาดคิดว่าเขาจะตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ เขาจะยอมตายกับคนโง่และคนอ้วนได้อย่างไร?

แต่จะทำอย่างไรได้หากเขาไม่ฟื้นกำลัง? วิทยายุทธของเขาไม่สูงพอที่จะปลดพันธนาการด้วยมือเปล่า เขาไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากเฝ้าดูไฟที่ค่อยๆ เผาไหม้เข้ามาใกล้เขา

เกิดไฟไหม้ครั้งใหญ่ ในขณะที่ชีวิตของเขากำลังจะจบลง หลินต่งก็สงบลงอย่างกะทันหัน เขาสงสัยว่าเขาจะลงเอยเช่นนี้หรือไม่หากเขาไม่ได้ใส่ร้ายหรงลี่เมื่อคืนนี้

เมื่อคนใช้ไปรายงาน เซี่ยเฮ่าเซียนกำลังนอนหลับสนิท

มู่ซิ่วโหรวไม่ได้ผล็อยหลับไป นางกำลังรอเสียงสะท้อน นางถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อมีคนมารายงานเซี่ยเฮ่าเซียนว่ามีไฟไหม้ห้องเก็บฟืน

หลินต่งถูกจัดการแล้วในที่สุด

เพิงไม้อยู่ไม่ไกลจากลานหมู่ฝู เสียงรบกวนในตอนกลางคืนส่งผลต่อพวกนางโดยธรรมชาติ เสี่ยวเถาวิ่งไปดูข้างนอกว่าเกิดอะไรขึ้น

หลังจากรู้ความจริงแล้ว เด็กสาวตัวเล็ก ๆ ก็วิ่งกลับมาด้วยความกลัวที่ยังคงอยู่และบอกหรงลี่ว่าไฟในครัวลามไปถึงโรงเก็บไม้แล้ว ไฟแรงมาก เผาโรงเก็บไม้หมดแล้ว

หลังจากฟังคำพูดของเสี่ยวเถา หรงลี่ก็เปลี่ยนใจสองสามครั้ง มู่ซิ่วโหรวไม่ต้องการให้เซี่ยเฮ่าเซียนสอบปากคำหลินต่ง หรงลี่ไม่คิดว่านางจะสามารถฆ่าคนได้เพราะเหตุนี้

นางเตรียมพร้อมที่จะถูกหลินต่งกัด แต่นางไม่คาดคิดว่ามู่ซิ่วโหรวจะละเอียดถี่ถ้วน ไม่ว่ายังไงหลินต่งจะทำอะไรสักอย่างเพื่อมู่ซิ่วโหรว

“ข้าจะกำจัดนางทันที่ทำได้ ข้าต้องบอกว่าภายนอกมู่ซิ่วโหรวอ่อนแอเสมอ และความโหดร้ายในใจของนางก็ไม่น้อยไปกว่าผู้ชายคนหนึ่ง”

ดูเหมือนว่านางต้องการที่จะทวงคืนตำแหน่งของนางกับมู่ซิ่วโหรว ในอดีตนางมักจะมองว่านางเป็นเพียงสตรีในห้องหอ เป็นเรื่องปกติที่นางจะเล่นกล ครั้งนี้ นางประเมินมู่ซิ่วโหรวต่ำไป

หรงลี่ไม่เห็นใจชะตากรรมของหลินต่ง จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไรในเมื่อเขาจงใจจะทำร้ายนาง? มันมิได้อยู่ในมือนาง ไม่อย่างนั้นนางคงไม่ปล่อยให้เขาตายง่ายๆ

ใช้วิธีการที่น่ารังเกียจเช่นนี้เพื่อใส่ร้ายสตรี แม้ว่าเขาจะเป็นเพียงผู้สมรู้ร่วมคิด หรงลี่ก็ไม่สามารถยกโทษให้เขาได้

ดูเหมือนว่าหากเขาต้องการหยั่งเชิงมู่ซิ่วโหรวผ่านหลินต่ง เขาจะทำไม่ได้ และเซี่ยเฮ่าเซียนก็จะไม่เจาะลึกนัก เรื่องแบบนี้สุ่มเสี่ยงเกินไป

ในท้ายที่สุด อุบัติเหตุของหลินต่งถือได้ว่าเป็นอุบัติเหตุเพราะไฟไหม้ในครัวและปัญหาในโรงเก็บฟืน

ตามที่คาดไว้ ผู้คนไม่สามารถทำสิ่งเลวร้ายได้

หรงลี่หาวและปลอบใจเสี่ยวเถาด้วยคำพูดไม่กี่คำ สาวน้อยยังคงหวาดกลัวเล็กน้อย ในท้ายที่สุด หรงลี่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพานางกลับห้องไปนอน เพราะนางกลัวว่าเสี่ยวเถาจะปล่อยให้จินตนาการของนางโลดแล่น

เมื่อเซี่ยเฮ่าเซียนได้ยินว่าหลินต่งถูกไฟคลอกตาย เขาก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่ง เขาไม่คาดคิดว่าสิ่งต่างๆ จะเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว

หลังจากสั่งให้คนรับใช้ตรวจสอบความสูญเสียของจวนองค์ชาย เขาก็สั่งให้คนรับใช้ออกไปและเข้าไปในห้องด้านใน

มู่ซิ่วโหรวซึ่งอยู่ในห้องด้านในได้ยินโดยปริยาย เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาของนาง เซี่ยเฮ่าเซียน รู้สึกปวดหัวเป็นครั้งแรก

เมื่อเร็ว ๆ นี้สิ่งต่าง ๆ เกิดขึ้นทีละอย่าง มู่ซิ่วโหรวร้องไห้บ่อยขึ้นเรื่อยๆ ในอดีต เซี่ยเฮ่าเซียนรู้สึกว่านี่เป็นนิสัยของสตรี เสียงร้องไห้เบาๆ ของนางทำให้ผู้คนสงสาร

แต่เขาไม่สามารถหยุดมู่ซิ่วโหรวไม่ให้ร้องไห้ได้ เซี่ยเฮ่าเซียนรู้สึกรำคาญเล็กน้อยโดยไม่มีเหตุผล เขาปลอบนางสองสามคำและหยุดน้ำตาของนางในที่สุด เขากอดมู่ซิ่วโหรวไว้ในอ้อมแขน ขณะเขานอนลงบนเตียง เงาร่างของหรงลี่ก็ปรากฏขึ้นในความคิดของเขา

———————

ในวันที่สอง หรงลี่ตื่นสายเป็นครั้งแรก เหตุผลคือเสี่ยวเถาที่อยู่ข้างๆ นาง

หลังจากรู้ว่ามีคนถูกไฟคลอกตายในเพิงไม้เมื่อวานนี้ สาวน้อยก็ผวาจนไม่กล้านอน ไม่ว่าหรงลี่จะเกลี้ยกล่อมนางหนักแค่ไหน นางก็ไม่กล้านอน ในท้ายที่สุด นางก็หยิบไพ่ตายของเธอออกมา นิทาน

สวรรค์ทรงทราบว่าหรงลี่เป็นอิสระมากตั้งแต่นางยังเด็ก นางไม่เคยมีประสบการณ์เช่นการหลับในขณะฟังนิทาน

สิ่งเดียวที่นางรู้คือชิ้นส่วนที่นางบังเอิญเห็นในหนังสือเมื่อโตขึ้น นางจึงคอยสร้างเรื่องให้เสี่ยวเถา

โชคดีที่เสี่ยวเถาเมื่อวานนอนไม่พอ หลังจากฟังจบนางก็ผล็อยหลับไป นางดูเหนื่อย ถ้านางพูดต่อไป พลังสำรองของนางก็จะหมดลง นางจึงได้แต่พูดเรื่องไร้สาระ

จนกระทั่งถึงรุ่งเช้า หรงลี่ก็ผล็อยหลับไปในที่สุด นางตื่นสายในวันรุ่งขึ้น

นายและบ่าวลืมตาขึ้นมองดวงอาทิตย์นอกหน้าต่าง เกือบเที่ยงแล้ว