หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 42

วันจันทร์ สาริศาตื่นนอนและกำลังจะลงไปรับประทานอาหารเช้าที่ชั้นล่าง แต่ว่า ทางโรงพยาบาลทำการติดต่อมาหาเธอ

“อะไรนะคะ?” สาริศาหยุดเดินตรงบันได “5หมื่น ภายในสองวันนี้ต้องจ่ายเหรอคะ ไม่ค่ะไม่ ไม่ใช่ว่าฉันจะหามาจ่ายไม่ได้ พวกคุณให้ยาได้เลยค่ะ เดี๋ยววันนี้ฉันจะไปจ่ายเงินให้”

สาริศากดวางสาย ก่อนจะถอนหายใจออกมา

หลังจากที่อาการของแม่เธอดีขึ้น ยาทั้งหมดที่ใช้จึงกลายเป็นยานำเข้าจากต่างประเทศ ซึ่งประกันส่วนใหญ่จะไม่ครอบคลุม เธอรู้สึกค่าใช้จ่ายเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

แต่นั่นคือชีวิตของแม่ เธอไม่สนใจไม่ได้ ดังนั้นเธอจึงได้แต่กัดฟัน แล้วกดโทรหาฝ่ายบุคลากร

“ขอโทษนะคะ ฉันอยากรบกวนขอรับเงินเดือนล่วงหน้าอีกครั้งค่ะ” สาริศารู้สึกกระดากอายเล็กน้อยตอนที่พูดออกไป “แต่แม่ของฉัน ค่ะ ฉันเข้าใจค่ะ ฉันจะรอนะคะ”

หลังจากวางสาย สาริศาก็ถอนหายใจออกมา แล้วเดินไปที่ห้องอาหาร

ในห้องอาหาร ธนพัตกำลังนั่งทานโจ๊กอยู่ก่อนแล้ว พอเขาเห็นสาริศาเดินเข้ามา เขาจึงเอ่ยถามเสียงเรียบนิ่ง “มีอะไรหรือเปล่า?”

สาริศาเดาว่า เขาคงเห็นเธอยืนคุยโทรศัพท์อยู่ตรงบันไดแล้ว แต่เธอไม่รู้ว่าจะพูดยังไง จึงพูดแค่ว่า “อ๋อ เรื่องที่บริษัทค่ะ ไม่ใช่เรื่องด่วนอะไร”

ไม่ใช่ว่าสาริศาตั้งใจจะปกปิดเรื่องแม่ของเธอกับธนพัต แต่เธอไม่รู้ว่าพูดออกไปยังไงจริงๆ

จะบอกว่าแม่ของเธอกำลังป่วยหนักอยู่ที่โรงพยาบาล และกำลังต้องการเงินไปรักษาอย่างนั้นเหรอ?

ไม่ว่าจะมองยังไง ก็เหมือนเธอกำลังจะแบมือของเงินจากธนพัตมากกว่า

ถึงแม้พวกเธอจะเป็นสามีภรรยากัน ถึงแม้เธอจะเริ่มสนิทสนมและเริ่มพึ่งพาธนพัตบ้างแล้ว แต่สาริศาก็ยังทำไม่ได้ เธอไม่อยากแสดงความอ่อนแอต่อคนอื่น

บางทีอาจเป็นนิสัยตั้งแต่เด็กแล้ว ตั้งแต่วัยเด็กแม่มักจะบอกกับเธอเสมอ ต่อให้ใครๆ จะหัวเราะเยาะว่าเธอไม่มีพ่อ หัวเราะว่าเธอเป็นลูกสาวนอกสมรสที่น่าขายหน้า เธอก็ต้องไม่แสดงความอ่อนแอออกมา และห้ามให้คนอื่นดูถูกได้

ธนพัตจ้องมองสาริศาที่กำลังหลบหน้าตนเองอยู่ แล้วครุ่นคิดสักพัก สุดท้ายก็ไม่พูดอะไรออกมา

เรื่องแม่ของเธอ เขาจะไม่รู้ได้ยังไงกัน?

เพียงแต่ว่า เขาไม่อยากเอ่ยปากจะให้ความช่วยเหลือเอง เขาเข้าใจถึงความดื้อรั้นและอารมณ์ที่อ่อนไหวของเธอดี เขากลัวว่ามันจะส่งผลต่อความไว้วางใจระหว่างทั้งสองคนที่แสนเปราะบางที่เขาอุตส่าห์พยายามสร้างขึ้นมาได้

ค่อยเป็นค่อยไปเถอะ อย่าทำให้เธอตกใจกลัวเลยดีกว่า

พอมองไปที่ผู้หญิงตัวเล็กที่มีเรื่องครุ่นคิดอยู่ตรงหน้า ธนพัตก็ยกยิ้มอย่างจนใจออกมา

เขาคิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าคนที่ไม่เคยลังเลในการตัดสินใจด้านธุรกิจ ไม่เคยลังเลอะไรมาก่อน แต่กลับเป็นเพราะสาริศา ทำให้เขาต้องคิดมาแบบนี้

“กินข้าวเถอะ” สุดท้ายเขาก็พูดออกมาเรียบนิ่ง “หลังจากกินข้าวเสร็จ ผมจะพาคุณไปส่งที่สถานี”

สาริศาพยักหน้าให้ ในใจแอบโล่งอกที่ธนพัตไม่ได้บังคับจะไปส่งที่ใต้บริษัท

นี่หมายความว่า เขาเริ่มคิดจากมุมมองของเธอบ้างแล้ว?

พอนั่งรถไฟใต้ดินไปที่สำนักพิมพ์ สาริศายังไม่ทันได้นั่งพัก เลขาก็เดินมาบอกเธอ ว่าธีภพเรียกพบตัวเอง

สาริศาสีหน้าเคร่งขรึม

ตั้งแต่กลับมาจากเมือง Q ธีภพก็ไม่ได้กลั่นแกล้งตัวเองอีกเลย แต่ในเวลานี้กลับเรียกเธอไปหา เขาคิดจะทำอะไรกันแน่?

ในใจยังคงสงสัย เธอเดินมาที่ห้องทำงานของธีภพ

“หัวหน้าบรรณาธิการคะ คุณเรียกพบฉันมีเรื่องอะไรเหรอคะ”

“สาริศา” ธีภพมองไปที่สาริศาด้วยสีหน้าเย็นชา และพูดออกไปตรงๆ “ผมได้ยินมาว่าคุณอยากขอเงินเดือนของเดือนนี้ล่วงหน้าอีกแล้ว?”

สาริศาสีหน้าเคร่งขรึม “ใช่ค่ะ ฉันมีความจำเป็นต้องใช้เงิน”

“ใช้เงิน?” ธีภพยกยิ้มเยาะ “ใช้ทำอะไร?”

สาริศานิ้วมือสั่น น้ำเสียงของเธอก็เย็นชาลงไปด้วย “นี่เป็นเรื่องของแผนกการเงินไม่ใช่เหรอคะ หัวหน้าบรรณาธิการจะควบคุมกว้างเกินไปหรือเปล่า”

“ทำไม จะเอาเงินไปใช้ในด้านไม่ดีหรือไง?” พอเห็นว่าสาริศาไม่ตอบ ธีภพก็ยิ่งพูดเยาะเย้ยมากขึ้น

สาริศามองมาที่เขานิ่ง และสุดท้ายก็สูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะยกยิ้มมุมปาก แล้วพูดว่า “ฉันอยากซื้อกระเป๋าค่ะ รุ่นใหม่ที่เพิ่งออกมา มันมีจำนวนจำกัด ถ้าไม่เบิกเงินเดือนล่วงหน้า จะซื้อไม่ทันแล้ว”

ในเมื่อธีภพเชื่อว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ทำทุกอย่างเพื่อเงินได้ ก็ปล่อยให้เขาคิดอย่างนั้นไปเถอะ

ยังไงซะ เธอก็ไม่สนใจแล้ว

พอได้ยินน้ำเสียงที่เฉยเมยไม่ใส่ใจของสาริศา ธีภพก็กำหมัดแน่น แล้วยิ้มเยาะออกมา “ทำไม แค่กระเป๋าใบเดียว ผู้ชายพวกนั้นไม่ซื้อให้คุณหรือไง?”

ผู้ชายพวกนั้น?

สาริศารู้สึกว่าเธอได้รับการฝึกฝนจนมีดดาบฟันแทงไม่เข้าแล้ว ถึงแม้ธีภพจะพูดแบบนี้กับเธอ เธอก็ด้านชาไปแล้ว

“สาริศา ทำไมคุณถึงไม่พูดต่อล่ะ” ธีภพลุกขึ้นยืนทันที เสียงของเขาดังขึ้นเล็กน้อย “ผมถามคุณ ว่าพวกผู้ชายพวกนั้นของคุณล่ะ หรือว่าหลอกเงินจากพวกเขาจนพอใจแล้ว ก็เลยถีบพวกเขาทิ้งไปหมดแล้ว ?”

สาริศาก็เริ่มหมดความอดทนความอดทน เธอขมวดคิ้วแน่น

ธีภพกินยาผิดซองมาหรือไง ทำไมวันนี้ถึงได้ออกฤทธิ์อีกแล้ว?

“หัวหน้าบรรณาธิการคะ ถ้าขอเบิกเงินเดือนล่วงหน้าไม่ได้ก็ช่างเถอะ” สาริศาหมดความอดทน “ถ้าไม่มีธุระอะไร ฉันขอตัวออกไปทำงานต่อนะคะ”

สาริศาหันหลังกลับ และเตรียมจะเดินออกไป แต่คิดไม่ถึงว่าธีภพจะลุกขึ้นยืน แล้วโยนบางสิ่งบางอย่างในมือของเขาใส่หน้าเธอ!

“สาริศา คุณช่วยอธิบายให้ผมฟังได้ไหม ว่านี่คืออะไร!”

สาริศาชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็มองลงไปที่สิ่งที่ถูกโยนมาใส่หน้าเธอ จากนั้นใบหน้าของเธอก็ซีดเผือดไปทันที แล้วร่างกายของเธอก็สั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้

มันเป็นรูปถ่าย ถ่ายออกมาเบลอจนเห็นไม่ชัดเท่าไหร่ เห็นได้ชัดว่าเป็นการแอบถ่าย แต่ก็ยังเห็นคนในรูปได้ชัดเจน

เป็นเธอ

คนที่นอนอยู่บนเตียง เสื้อผ้าที่ไม่เรียบร้อย และใบหน้าแดงก่ำ

แม้ว่าภาพจะเบลอ แต่ก็สามารถเห็นได้ว่ากำลังทำอะไรอยู่

สมองของสาริศาเหมือนจะระเบิดออกมา

เธอจำได้อย่างรวดเร็วว่านี่เป็นภาพถ่ายเมื่อสองปีก่อน

“คุณได้รูปมาจากไหน”

สาริศาบีบรูปภาพในมือแน่น แล้วมองไปที่ธีภพ ก่อนจะพูดเสียงดัง

เรื่องเมื่อสองปีที่แล้ว มันเป็นฝันร้ายสำหรับสาริศา

แต่นานขนาดนี้แล้ว เธอจึงพยายามจะคิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว

แต่เธอไม่เคยคิดเลย ว่าจะมีคนถ่ายรูปในตอนนั้นไว้!

ถ้าเป็นแบบนี้ เรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้น ดูเหมือนจะกลายเป็นร่องรอยที่ไม่มีทางลบเลือนได้ เป็นจุดด่างพร้อยที่เธอไม่สามารถลบเลือนได้ไปตลอดชีวิตของเธอ!