เกิดใหม่ยุค80 กุลสตรีอย่างข้าจะพารวยเอง นิยาย บท 81

เธอหยิบเงินขึ้นไปชั้นบน หาพจนานุกรมเล่มใหญ่มาหนึ่งเล่ม แบ่งเงินสองพันเจ็ดร้อยหยวนออกเป็นหลายส่วน แล้วสอดไว้ด้านในให้เป็นระเบียบอย่างระมัดระวัง

ห้าสิบหยวนที่เหลือเธอไว้กับตัว ตั้งใจว่าพรุ่งนี้จะไปซื้อของมากินเพิ่ม

ผ่านมาหนึ่งสัปดาห์กว่าๆ เสี่ยวกูจื่อกับโอวหยางเหมยมักจะโวยวายว่าอากาศหนาวอยากกินหม้อไฟ หม้อไฟต้องมีน้ำซุปต้องมีเนื้อ ซึ่งค่อนข้างใช้เงิน

เงินเดือนพี่หยวนมีแค่นั้น แถมต้องเก็บไว้เพื่อใช้กับผู้สูงอายุที่บ้าน เอาให้เขาโดยตรงเขาต้องปฏิเสธแน่ เธอเลิกงานไปซื้อ หรือไม่ก็ไปซื้อตอนพักเที่ยงดีกว่า

เธอหยิบออกมายี่สิบหยวนใส่ไว้ในกระเป๋าสีทหาร สามสิบหยวนที่เหลือใส่ไว้ในลิ้นชักเป็นเงินสำรอง

เห็นข้างนอกฟ้ามืดแล้ว ตอนกลางคืนเหมือนหิมะจะตกอีก เธอรีบไปเก็บผ้าแห้งที่ระเบียง

ในขณะนี้ ข้างล่างก็มีเสียงเสี่ยวกูจื่อและโอวหยางเหมยดังขึ้น

เสี่ยวกูจื่อมีกุญแจบ้านเช่า เข้าออกเป็นอิสระมาก

โอวหยางเหมยบอกว่ารถบรรทุกส่งสินค้าของพี่ชายเธอถูกหิมะตกหนักทำให้ติดอยู่บนถนน ตอนนี้อยู่ห่างสามอำเภอ ต้องรอหิมะละลายอีกสองวัน ถนนโล่งแล้วถึงค่อยส่งสินค้ามาที่อำเภอหรงหวา

ยุคนี้ไม่มีถนนทางด่วน ถนนจังหวัดก็น้อย การจราจรไม่สะดวกอย่างยิ่ง

หิมะตกหนักสองสามวัน มันขวางถนนอย่างง่ายดาย การเดินทางของรถบรรทุกทำได้แค่รออย่างเดียว

แต่เสี่ยวกูจื่อและโอวหยางเหมยกลับดีอกดีใจ บอกว่ายังไม่ต้องเริ่มทำงาน อากาศหนาวซุกตัวอยู่ในบ้าน กินดื่มกันเป็นอย่างดี

พี่หยวนเป็นคนขยัน ได้ยินพวกเธอพูดแบบนี้ ก็ทำหน้าไม่พอใจ

สามวันก่อนและเมื่อวานหิมะไม่ตก เสี่ยวกูจื่อกับโอวหยางเหมยอยู่ข้างนอกทั้งวัน จนกระทั่งพลบค่ำถึงจะกลับมากินหม้อไฟ

พี่หยวนถามพวกเธอว่าไปไหนมา เสี่ยวกูจื่ออ้ำๆ อึ้งๆ บอกว่าไปชอปปิ้งซื้อของ

แต่พวกเขาไม่ค่อยเชื่อนัก ลางสังหรณ์บอกว่าเธออาจจะมีเรื่องปิดบัง แต่โอวหยางเหมยอยู่ตรงนั้นด้วย พี่หยวนจึงดุเธอไม่ได้ว่าห้ามไปหาหลินชง

จนกระทั่งเมื่อคืนพวกเธอกลับมาหลังจากออกไปทั้งวันอีกแล้ว พี่หยวนเรียกเสี่ยวกูจื่อให้อยู่ในครัว บอกเธอว่าห้ามติดต่อกับผู้ชายคนนั้นอีก ไม่งั้นเขาจะไปยืมเกวียน ถึงหิมะจะตกหนักแค่ไหนก็จะไปส่งเธอกลับหมู่บ้านตระกูลเฉิง

เสี่ยวกูจื่อตาแดงก่ำกลับบ้านข้างๆ ไปด้วยความโกรธ

วันนี้เป็นวันอาทิตย์ เธอไม่ต้องทำงาน พี่หยวนบอกว่าเพื่อนมีธุระนัดเขาไปช่วย หลังอาหารกลางวันก็รีบออกไป ตอนนี้ยังไม่กลับมา

ตอนบ่ายเธอยุ่งกับงานแปล หลังจากนั้นก็ไปรับเงินกับอาหู่อีกครั้ง และไม่รู้ว่าพวกเสี่ยวกูจื่อยังอยู่ข้างบ้านหรือไม่

เธออยู่ที่ระเบียงเหลือบมอง เห็นรอยเท้าจำนวนหนึ่งเดินจากปากซอยเข้าไปบ้านข้างๆ จากนั้นทั้งคู่ก็เดินออกมา แล้วเลี้ยวเข้าประตูใหญ่บ้านตัวเอง

หิมะยังไม่ละลาย ดวงตาเธอเฉียบคมมาก มองเห็นอย่างชัดเจน

เสี่ยวกูจื่อออกไป หรือว่าจะเป็นโอวหยางเหมย?

เธอหอบเสื้อผ้ากลับไปที่ห้องอย่างครุ่นคิด เปิดประตูห้อง จุดเตาเผาถ่าน แล้วนำเสื้อผ้าวางข้างๆ เพื่ออบ

ในขณะนี้ ด้านนอกก็มีเสียงเปิดประตู และมีเสียงจักรยานดังขึ้นอีกครั้ง

พี่หยวนน่าจะกลับมาแล้ว

"พี่! พี่กลับมาแล้วเหรอ! เรามีเรื่องจะคุยกับพี่!"

เซวียหลิงยิ้มหวาน รินน้ำร้อนหนึ่งแก้ว แล้วรีบลงไปชั้นล่าง

กลับกลายเป็นว่าเพิ่งลงบันไดมา ก็ได้ยินเสียงแหลมปี๊ดโดยกำเนิดของเสี่ยวกูจื่อกำลังด่าใครบางคนอยู่ และคนที่ด่าก็คือเธอ!

"พี่! นี่พี่เหมยเห็นด้วยตาตัวเอง! มีผู้ชายคนหนึ่งมาหาพี่สะใภ้ เข้าบ้านมาคุยกันสักพักใหญ่ จากนั้นก็พาพี่สะใภ้ออกไป! เป็นผู้ชายสูงใหญ่!"

"พี่สะใภ้ก็ไร้ยางอาย! ฉวยโอกาสตอนพี่ไม่อยู่ ไปมาหาสู่กับผู้ชายคนอื่น! พวกเขาหัวเราะกันไม่หยุด อยู่บ้านข้างๆ ยังได้ยิน!"