ทั่วทั้งใต้หล้าข้ายอมสยบเพียงนาง นิยาย บท 15

บทที่ 15 การกลับมาของจอมมาร /1

ตำหนักเทพอนันต์

นับตั้งแต่วันที่ฮั่วเฮ่อฉีเดินทางกลับตำหนักเทพอนันต์ตามคำสั่งของพระอัยกา หลังผ่านงานประมูลโอสถครั้งใหญ่ ณ เมืองลวี่เฟิง

เด็กหนุ่มแสนดื้อรั้นเอาแต่ใจ เดินเข้าสู่ถ้ำบำเพ็ญของราชวงศ์ในหุบเขาเทพประทานพรด้วยตนเอง หลังได้ข่าวว่าบ้านหลังเล็กของรวี่เยว่ถูกไฟไหม้และเด็กหญิงหายตัวไป…

ย้อนไปในวันที่ทราบเรื่อง

ฮั่วเฮ่อฉีร้อนใจจนอยู่ไม่สุข เขาส่งคนไปสืบข่าว ทว่าคว้าน้ำเหลว ผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่งอย่างเผยคังกลับตายแล้วเช่นกัน

องค์ไท่จื่อผู้หยิ่งยโสถึงกับยอมลดความโอหังลง เขียนสาส์นไปหาชินอ๋องของตำหนักเทวาอนธการ ถามหารวี่เยว่น้อยด้วยองค์เอง

อีกฝ่ายตอบกลับมาว่านางไม่ได้มาพบเขา ซึ่งก็ถือเป็นเรื่องจริง เพราะในยามนั้นรวี่เยว่ยังไม่ได้เดินทางขึ้นภูผาของตำหนักเทวาอนธการ…

ห้าปีผ่านไป

ในที่สุดประตูถ้ำบำเพ็ญก็เปิดออก

พลังปราณตบะระดับหยวนอิงขั้นกลางพวยพุ่งออกมา ปะทะเข้ากับอากาศภายนอกจนเกิดลมกระโชกไปทั่วบริเวณ

อี้หรงทำหน้าที่เฝ้าปากถ้ำรีบวิ่งไปหาสหายรักอย่างลิงโลด พวงหางสีเงินฟูฟ่องแกว่งไปมารวดเร็วจนเกิดลมแรงระลอกที่สอง

องครักษ์ที่ผลัดกันมาคอยคุ้มกัน ต่างลมหายใจสะดุด รูปโฉมขององค์ไท่จื่อในเวลานี้หล่อเหลาและงดงามราวปีศาจจิ้งจอก สามารถล่อลวงผู้พบเห็นให้หลงใหลอย่างลืมตัว

ดวงตาสีฟ้าทรงเสน่ห์ทอดมองราชันย์หมาป่าพระจันทร์เงินอย่างอ่อนโยน วงแขนแกร่งยกขึ้นโอบรอบคอปุกปุย ก่อนซุกหน้าถูไถกับขนนุ่มสีเงินอย่างคิดถึง

“น่าสนใจจริงๆด้วย มีข่าวรวี่เยว่น้อยบ้างหรือไม่” ชายหนุ่มเอ่ยถามพลางปลดปล่อยพลังธาตุของตนออกมา ลูกไฟสีทองอบอุ่นปรากฏขึ้นกลางฝ่ามือ “อัคคีหิรัณย์”

แสงสว่างเจิดจ้าประหนึ่งแสงอาทิตย์สาดส่องโชติช่วง ทั้งองครักษ์และอี้หรงต้องหลับตาหลบแสงนั้น เจ้าของอัคคีหิรัณย์ยกมุมปากดูเจ้าเล่ห์ ก่อนลดพลังของตนลงมา

ด้วยตบะที่สูงขึ้นถึงระดับหยวนอิงขั้นกลาง ฮั่วเฮ่อฉีสามารถบังคับไฟธาตุในมือให้เปลี่ยนรูปร่างได้ตามปรารถนา เพียงพริบตาลูกไฟสีทองก็กลายเป็นใบหน้ายิ้มแย้มของเด็กหญิง

อี้หรงมองอัคคีหิรัณย์ในมือของฮั่วเฮ่อฉีด้วยสายตาเห็นใจ สหายรักสูงศักดิ์ของมันปักใจกับเด็กผู้หญิงคนนั้นจริงๆ เป็นเพราะมิอาจใช้มนตรามายาจิ้งจอกควบคุมนางได้ หรือว่าด้วยเพราะเหตุผลอื่นใดมันก็มิอาจรู้

ถึงแม้ฮั่วเอ่อฉีภายนอกดูหยิ่งยโสดื้อรั้นเอาแต่ใจ ทว่าจิตใจกลับล้ำลึกยากคาดเดา ในแผ่นดินนี้คงมีแค่พระอัยกาที่พอจะตามความคิดของชายหนุ่มทัน

ฮั่วเฮ่อฉีเก็บอัคคีหิรัณย์ ย่างเท้ามายืนอยู่ที่ขอบผา จดจ้องขอบฟ้าที่ถูกแต่งแต้มด้วยเมฆหลากสีสัน ในช่วงเวลาที่แสงแห่งวันกำลังจะลาลับ