ทั่วทั้งใต้หล้าข้ายอมสยบเพียงนาง นิยาย บท 16

บทที่ 16 ภารกิจพิสูจน์ความสามารถ /1

เมื่อเสร็จจากธุระในเมืองเฉินเปี้ยน รวี่เยว่ก็เดินทางกลับสู่ตำหนักเทวาอนธการในคืนวันนั้น หญิงสาวสังหรณ์ใจว่ากำลังจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น เพราะทุกครั้งที่หนังตากระตุก เป็นต้องมีเรื่องตีรันฟันแทงเสียทุกครั้งไป!

ล่าสุดเกิดขึ้นเมื่อสามเดือนที่แล้ว ระหว่างที่นางเดินทางลงจากภูผา เพื่อนำโอสถต่างๆ ที่หลอมไว้ ไปมอบให้หม่าลั่วและชุนอิ่งนำกลับไปยังหอโอสถของนางที่เมืองหลวง ซึ่งเปิดขึ้นเมื่อหนึ่งปีที่ผ่าน

…ในวันนั้น รวี่เยว่เพิ่งก้าวเท้าพ้นเขตวงกตมายามาได้เพียงไม่กี่ก้าว กลุ่มนักฆ่ารับจ้างจำนวนสามสิบคน ซึ่งมาดักรออยู่ก่อนแล้ว เข้าจู่โจมแบบกะทันหันจนนางตกใจทำถังหูลู่ตกพื้น! น่าโมโหที่สุด! ท่านอ๋องอุตส่าห์ทำให้นางกินเองกับมือ!

โชคดีที่นางไม่ได้พาสาวใช้ทั้งสองคนมาด้วย มิฉะนั้นเรื่องนี้คงได้ถึงหูผู้ปกครองของนาง ชินอ๋องอวี้เหวินเทียนหยา หากเขารู้เข้ามีความเป็นไปได้สูงว่า นางจะถูกสั่งห้ามลงจากตำหนักเทวาอนธการไปอีกหลายเดือน และนั่นจะมีผลกระทบกับกิจการทั้งหลายทั้งปวงของนาง เรื่องนี้รวี่เยว่ยอมไม่ได้ เวลาของนางเป็นเงินเป็นทอง!!

ตำหนักชินอ๋อง เรือนพักธิดาเทพ

รวี่เยว่อาศัยความมืดบดบัง ค่อยๆ ย่องกลับห้องพักอย่างเงียบเชียบ เมื่อรอดพ้นสายตาขององครักษ์ที่เดินตรวจตราตำหนักมาได้ ร่างบางจึงกลับสู่สภาพเด็กสาวตามปกติ เสี่ยวหลานรีบบินมาหานางทันที

“รวี่เยว่ เจ้ากลับมาก็ดีแล้ว ข้านึกว่าเจ้าจะมาพรุ่งนี้เสียอีก มีเรื่องสำคัญที่เจ้าต้องรู้ สหายนกกระจิบหยกมาแจ้งข่าวกับข้าว่า สตรีสกุลเมิ่งเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว พวกนางวางแผนกันว่า…” เสี่ยวหลานรีบถ่ายทอดเรื่องราวที่ได้ยินมาจากสายข่าวของมันให้รวี่เยว่ฟัง…

ห้าวันถัดมา

ในแดนปราณ รวี่เยว่นั่งชงชาอย่างพิถีพิถัน จากนั้นยกไปให้อาจารย์ทั้งสาม ที่กำลังเสวนากันอย่างออกรสออกชาติ

มือบางรินชาให้มหาเทวีเฟิ่งหนี่ว์เป็นคนแรก ก่อนรินให้มหาเทพหนุ่มทั้งสององค์

“ขอบใจมากศิษย์รัก” มหาเทวีแอบสังเกตดวงตาคู่งาม ที่ยามปกติเย็นชาไม่ยี่หระต่อสิ่งใดของรวี่เยว่ ทว่ากลับปรากฏคลื่นอารมณ์ให้เห็นในวันนี้

“เจ้าไม่ต้องกังวลไปรวี่เยว่ ถึงแม้ในเขตป่าอสูรชั้นในของภูผาหยินซาน จะเต็มไปด้วยสัตว์อสูรระดับสูง และอันตรายมากมาย แต่อย่าลืมว่าเจ้าเป็นศิษย์ของข้า ข้าไม่ปล่อยให้สัตว์อสูรพวกนั้นกล้ากำแหงกับเจ้าแน่นอน จริงหรือไม่เจ้าคะท่านพี่”

มหาเทวีเฟิ่งหนี่ว์ปลอบใจรวี่เยว่ หลังได้ยินเรื่องที่นาง ต้องเดินทางไปจับเป็นสัตว์อสูรระดับสูงกลับมา เพื่อพิสูจน์ความสามารถว่าตน เหมาะสมกับธิดาเทพของตำหนักเทวาอนธการตามกฎ ซึ่งนางเพิ่งได้รับแจ้งอย่างเป็นทางการ จากผู้อาวุโสของหอบำเพ็ญในช่วงเช้าวันนี้

ใบหน้างดงามหยาดเยิ้มในชุดสีแดงเพลิงของมหาเทวีเฟิ่งหนี่ว์ หันไปขยิบตาให้สามี ผู้เป็นนายเหนือหัวของสัตว์ทั้งปวงในโลกา มหาเทพหวงหลงมีลางสังหรณ์ไม่ดี สายตาของภรรยามองแล้วไม่น่าไว้ใจชอบกล…

มหาเทพหวงหลงถอนหายใจเฮือกใหญ่ ยอมรับชะตากรรมแต่โดยดี ใบหน้าหล่อเหลาหลับตาปี๋ ยกมือขึ้นดึงบางสิ่งออกมาจากคอ

“อ๊ากกก” เสียงร้องของมหาเทพหวงหลงดังขึ้น พร้อมเกล็ดสีทองงดงามเปล่งแสงสว่างเจิดจ้าวางอยู่บนฝ่ามือ เขายกมืออีกข้างลูบคอตนเองป้อยๆ สีหน้าบ่งบอกถึงความเจ็บปวดจนน่าเห็นใจ

”ก็แค่นี้เอง ขอบคุณเจ้าค่ะท่านพี่ น้องเห็นท่านบ่นว่าเจ็บจนรำคาญมานาน แต่ก็ไม่ยอมดึงออกมาเสียที เจ้าเกล็ดย้อนเนี่ย” มหาเทวียิ้มหวานหยิบเกล็ดมังกรทองมายื่นให้รวี่เยว่

“รับไปรวี่เยว่ พกสิ่งนี้ติดตัวไว้ รับรองว่าไม่มีสัตว์อสูรตัวไหนกล้ากำแหงกับเจ้าแน่นอน และนี่สิ่งที่เจ้าต้องใช้กำราบพยัคฆ์อนธการ” มหาเทวีอธิบายวิธีกำราบพยัคฆ์อนธการ พร้อมมอบสมุนไพรชนิดหนึ่ง กลุ่มไหมพรมและกระพรวนสีรุ้งส่งเสียงกรุ๊งกริ๊ง ฟังแล้วประหนึ่งต้องมนต์สะกดให้รวี่เยว่

“…” รวี่เยว่ “นี่ นี่มัน…ต้นกัญชาแมวกับของเล่นแมวมิใช่หรือเจ้าคะอาจารย์?!”

“ก็ใช่น่ะสิ กัญชาแมวสวรรค์ที่ข้าปลูกเองกับมือเชียวนะ ห้าร้อยปีถึงจะแตกใบหนึ่งครั้ง ในมือของเจ้ามีสี่ใบ ของดีเชียวล่ะ เจ้าหนูนั่นก็แมวยักษ์มีปีกดีๆ นี่เอง หุหุ” สีหน้าของมหาเทวีเปี่ยมไปด้วยความภาคภูมิใจ ยามเอ่ยถึงต้นกัญชาแมวสวรรค์ ที่นางเอาไว้ใช้ทำข้อแลกเปลี่ยนกับเทพไป๋หู่ยามต้องการความช่วยเหลือ

‘เจ้าเสือขาวนั่นก็แมวยักษ์เหมือนกัน’