ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1072

เฉิงหรวนหรวนชอบความรู้สึกเช่นนี้ที่สุด บัดนี้เธอลืมเลือนสิ่งที่ไม่ได้ดั่งใจเมื่อสักครู่แล้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ความหลงระเริงและความลำพองใจ

เฉิงโหรวโหรวยังมองวินลั่วฉิงกับฉู่หลิงเอ๋อเป็นครั้งคราวอย่างห้ามใจไม่ได้ แววตานั้นประกายแสงความโอ้อวดและกระหยิ่งใจอย่างฉายชัด

ดูเหมือนไป๋หยูไม่ได้ทำอะไร แค่อยู่ข้างๆเฉิงโหรวโหรวเท่านั้น

ทว่าอันที่จริงแผนการของเธอเริ่มดำเนินการแล้ว ดำเนินการแอบเงียบๆ

เพียงแต่เพราะไป๋หยิงปรับเปลี่ยนแผนการ การเคลื่อนไหวจึงไม่ค่อยโจ่งแจ้งนัก เวินลั่วฉิงยังไม่พบอะไรในขณะนี้

“เธอลำพองอะไรกัน？มีอะไรให้ลำพองใจ？ก็แค่องค์หญิงขององค์กรโกสต์ซิตี้เอง？ทั้งองค์กรและหัวหน้าองค์กรนั้นเก่งกาจ แต่เธอมีอะไรหรือ？มีดีตรงที่มีพ่อเท่านั้นไม่ใช่หรือ？”ปกติฉู่หลิงเอ๋อก็ดูถูกคนประเภทฉู่หลิงเอ๋อ เมื่อเห็นฉู่หลิงเอ๋อมองเธอด้วยแววตาโอ้อวดก็อดหัวเราะร่วน

“พ่อของเธอไม่ใช่คนทั่วไปไง เธอบังเกิดเกล้าของเธอเป็นหัวหน้าองค์กรโกสต์ซิตี้ ดังนั้น เธอยังมีคุณสมบัตินี้อยู่”ไป๋หยูหนิงก็ดูแคลนคนอย่างเฉิงโหรวโหรวเช่นกัน ลำพังสถานะนี้ก็เพียงพอที่จะทำให้เฉิงโหรวโหรวกระหยิ่มใจแล้ว

“ก？มีอะไรวิเศษวิโสกัน ท่าทางของเธอไม่เหมือนกับหัวหน้าองค์กรโกสต์ซิตี้เลย ไม่แน่ว่าจะหาผิดคนแล้วก็ได้ ถึงแม้ด้วยความสามารถของหัวหน้าองค์กรโกสต์ซิตี้จะมีความเป็นไปได้น้อยที่จะตรวจสอบผิดพลาด แต่โลกนี้ทุกอย่างก็ไม่แน่เสมอไป ใครจะรับรองได้ว่าไม่มีจุดรั่วไหลล่ะ？”ถึงแม้ฉู่หลิงเอ๋อจะมีอคติกับเฉิงโหรวโหรว แต่ฉู่หลิงเอ๋อรู้สึกจากใจจริงว่าลูกสาวองค์กรโกสต์ซิตี้ไม่น่าจะเป็นอย่างเฉิงโหรวโหรว

“ฉันรู้ว่าเธอขัดลูกกะตาคุณ แต่ไม่มีทางเป็นอย่างที่คุณพูดหรอก”สำหรับงานแล้วไป๋หยูหนิงจะเป็นคนใจเย็น โดยความรู้สึกส่งตัวจะไม่ส่งผลต่อการวิเคราะห์ของตัวเองแต่อย่างใด

ไป๋หยูหนิงรู้สึกว่าไม่มีทางเป็นอย่างที่ฉู่หลิงเอ๋อกล่าวอย่าแน่นอน

“ฉันก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ แต่ฉันก็รู้สึกว่าลูกสาวขององค์กรโกสต์ซิตี้ไม่น่าจะเป็นอย่างเธอเช่นนี้”ฉู่หลิงเอ๋อเบะปาก สีหน้าฉายความน่าสงสารหลายส่วน

“แล้วคุณคิดว่าลูกสาวหัวหน้าองค์กรโกสต์ซิตี้ควรเป็นยังไง？”ไป๋หยูหนิงเห็นท่าทางของฉู่หลิงเอ๋อก็อดหัวเราะไม่ได้ บางครั้งฉู่หลิงเอ๋อก็เหมือนเด็กจริงๆ

“ฉันรู้สึกว่าลูกสาวหัวหน้าองค์กรโกสต์ซิตี้ก็ต้องเหมือนฉิงฉิงของพวกเรา”ดวงตาฉู่หลิงเอ๋อเปล่งประกาย จากนั้นก็หันไปมองเวินลั่วฉิง พูดด้วยความมีเหตุมีผลหนึ่งประโยค

ถึงแม้ฉู่หลิงเอ๋อจะมีอย่างมีเหตุผล แต่พูดด้วยความรู้สึกส่วนตัวเป็นหลัก

แค่พูดลอยๆเท่านั้น ไม่ได้เอาจริงเอาจังแต่อย่างใด

ทว่าไป๋หยูหนิงได้ยินฉู่หลิงเอ๋อพูดก็อึ้งทันที ไป๋หยูหนิงมองไปยังเวินลั่วฉิงโดยที่ไม่ได้พูดอะไร และไม่ได้โต้เถียงฉู่หลิงเอ๋อเหมือนสองประโยคก่อนหน้านี้แล้ว

คุณฟู่ก็เงยหน้ามองเวินลั่วฉิงด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไปเป็นแปลกประหลาดหลายส่วน

เดิมทีฉู่หลิงเอ๋อก็แค่พูดเรื่อยเปื่อยเท่านั้น แต่เมื่อเห็นการตอบสนองของทั้งสองคน สายตาของฉู่หลิงเอ๋อก็จดจ่ออยู่ที่เวินลั่วฉิง

“พวกคุณมองฉันอย่างนี้ทำไม？”เวินลั่วฉิงไม่ได้คิดอะไรมาก เห็นทุกคนมองตัวเองเช่นนี้ก็อดหัวเราะไม่ได้“ฉู่หลิงเอ๋อแค่พูดไปงั้นๆ ดูการตอบสนองของพวกคุณสิ？”