ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1105

เธอจำได้ว่าครั้งแรก เขาไม่มีความอ่อนโยนแม้แต่น้อย และไม่ทะนุถนอมเธอเลยสักนิด

ความเจ็บปวดนั้นเคยเป็นเหมือนฝันร้ายที่กักขังเธอมายาวนาน

ถึงแม้ในตอนหลังเขาจะไม่รุนแรง ไม่ทำร้ายเธอ แต่ทุกครั้งที่มีอะไรกับเขา ก็ไร้ซึ่งการควบคุม และไร้ซึ่งการควบคุมอารมณ์

เขาไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของเธอมาก่อน！！

และไม่เคยสนใจความรู้สึกของเธอ！！

ระยะเวลาห้าปีที่ผ่านมานี้ สิ่งที่เขาทำให้เธอจดจำได้ ก็มีแค่เรื่องพวกนี้เท่านั้น

ดังนั้น ตอนนี้เธอสามารถไปจากเขาได้แล้ว เธอไม่รู้สึกว่าตนมีสิ่งใดที่ต้องอาลัยอาวรณ์ ไม่มีจริงๆ！！

ทั้งหมดจบลงแล้ว จบลงแล้ว！！

ในที่สุดเธอก็หลุดพ้นแล้ว！！

"หลิวหยิง ผมจำได้ว่าผมเขียนหมายเหตุสุดท้ายเอาไว้อย่างหนึ่ง ถ้าคุณผิดสัญญาไม่ว่าจะข้อไหน สัญญาถือเป็นโมฆะ หลังจากนั้นเรื่องทุกอย่างขึ้นอยู่กับผม" ซือถูมู่หรงมองไปที่เธอ แววตาของเขามีแสงแวววับ ความเป็นจริงเขาไม่อยากใช้วิธีนี้มารั้งเธอเอาไว้ แต่เขาพบว่า ตอนนี้นอกจากวิธีนี้แล้วเขาไม่มีวิธีอื่นในการรั้งเธอไว้ได้เลย

หัวใจของเธอไม่ได้อยู่ที่เขา ภายในใจของเธอมีแค่ผุ้ชายคนนั้นเท่านั้น เธออยากจะไปจากเขาแล้วกลับไปหาผู้ชายคนนั้น

ไม่ว่าเขาจะพูดอะไร เธอก็ไม่รับฟัง ไม่ว่าเขาจะทำอะไร เธอก็ไม่เคยมองเห็น

ดังนั้น เขาไม่มีวิธีอื่นแล้ว ไม่มีวิธีอื่นแล้ว！！

มีแค่วิธีนี้เท่านั้น！！

เขาไม่มีวันทนเห็นเธอไปหาผู้ชายคนอื่น ไม่มีวันทนเห็นเธออยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายคนอื่น ถ้าอย่างนั้น ต่อให้ต้องใช้ไม้แข็ง เขาก็จะรั้งเธอเอาไว้

แม้แต่ตัวเขาเองยังรู้สึกว่าตนน่ารังเกียจและไร้ยางอาย

แต่ว่า เขาไม่มีทางเลือกอื่น ปล่อยให้เป็นแบบนี้ก็แล้วกัน ขอแค่ทำให้เธออยู่ต่อก็พอแล้ว！！

"ฉันเปล่า" หลิวหยิงชะงัก เธอรีบตอบอย่างรวดเร็ว เธอจำข้อนี้ได้อยู่แล้ว ทั้งยังจำได้เป็นอย่างดี ดังนั้นตลอดห้าปีที่ผ่านมานี้เธอจึงทำตามกฎทุกอย่างที่เขาตั้งเอาไว้

"ผมจำได้ว่า มีข้อหนึ่งในสัญญา ตอนที่คุณอยู่กับผมห้ามมีความสัมพันธ์กับผู้ชายคนไหน......"

"ฉันเปล่า" หลิวหยิงโต้กลับอย่างรวดเร็ว เธอจำกฎข้อนี้ได้ ดังนั้นตลอดห้าปีที่ผ่านมานี้ เธอจึงพยายามเลี่ยงโอกาสที่จะได้ใกล้ชิดกับผู้ชายคนอื่น

เขาคิดจะทำอะไรกันแน่?

"ผมจำได้ว่าคืนวันนั้น คุณไปเยี่ยมไป๋ยี่รุ่ยที่โรงพยาบาล......" มู่รงซือถูมองไปที่เธอ แล้วค่อยๆ เปลี่ยนบทสนทนา ในห้องโถงที่กว้างใหญ่ คล้ายมีเสียงสะท้อน เวลาฟังเสียงนั้นชัดเจนอย่างมาก

หลิวหยิงชะงัก หัวใจหล่นวูบ อยู่ดีๆเธอก็รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีขึ้นมา

"ไป๋ยี่รุ่ยบาดเจ็บจนต้องเข้าโรงพยาบาล เขาเป็นเพื่อนของฉันตั้งแต่เด็ก ฉันไปเยี่ยมเขาแล้วยังไงคะ?" หลิวหยิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เธอเคยไปเยี่ยมไป่ยี่รุ่ย แต่ตอนนั้นไป๋ยี่รุ่ยบาดเจ็บสาหัสจนต้องเข้าโรงพยาบาล เธอไปเยี่ยมเพื่อนที่บาดเจ็บสาหัสเข้าโรงพยาบาล คงไม่เกินไปหรอกใช่ไหม?

"วันนั้น คุณทำอาหารให้เขาด้วยตนเอง ทั้งยังใช้เงินของตนเองซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่ให้เขา ดูเหมือนว่าคุณจะจ่ายเงินไปกว่าหนึ่งหมื่นหยวน และคุณก็ยังหลอกผม" ซือถูมู่หรงคิดถึงสิ่งที่เธอเพื่อไป๋ยี่รุ่ยในคืนนั้น ความโมโหที่อยู่ในใจอดไม่ได้ที่จะปะทุออกมา