ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1111

“ท่านประธานครับ คุณต้องการอะไร ผมไปซื้อให้ดีกว่าไหมครับ？”คนขับรถหลี่รู้ว่าเวลาของท่านประธานมีค่า ปกติเวลาที่ท่านประธานต้องการอะไร ก็จะมีเลขาเป็นคนจัดหามาให้ ท่านประธานไม่จำเป็นต้องไปซื้อด้วยตัวเอง

“ไม่ต้อง ผมจะไปซื้อเอง”ซือถูมู่หรงปฏิเสธข้อเสนอของคนขับรถหลี่ มือถือเธอ เขาอยากไปซื้อให้ด้วยตัวเอง และเขาก็หวังว่า ในอนาคตข้างหน้าของของเธอทุกอย่างเขาจะเป็นคนไปซื้อมันด้วยตัวเอง

“ท่านประธานจะซื้อของให้คุณหลิวเหรอครับ？”คนขับรถหลี่เป็นคนฉลาด คิดได้ในทันที

“ผมแสดงออกชัดเจนขนาดนั้นเลยหรือ？”ซือถูมู่หรงนิ่งอึ้งไป มุมปากยกหยักขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

“ครับ ชัดเจนมาก มีเพียงเรื่องของคุณหลิวเท่านั้น ที่ท่านประธานจะลงมือจัดการด้วยตัวเอง เหมือนแหวนแต่งงานที่ท่านก็เป็นคนสั่งทำให้คุณหลิวด้วยตัวเอง” คนขับรถหลี่เห็นว่าท่านประธานของตัวเองอารมณ์ดี เขาเองก็เบาใจลงมาก “ครั้งนี้ท่านประธานจะไปซื้ออะไรให้คุณหลิวเหรอครับ ？”

“ซื้อโทรศัพท์มือถือ”ตอนนี้ซือถูมู่หรงอารมณ์ดีจริงๆ ตอบกลับทุกคำถาม

“แล้วท่านประธานจะซื้อแบบไหน ? รุ่นไหนครับ ? คุณหลิวเธอชอบแบบไหนเหรอครับ ?”ปรกติคนขับรถหลี่ก็เป็นคนช่างคุยอยู่แล้ว แต่เพราะท่านประธานนั้นเย็นชาเกินไป เขาจึงไม่กล้าพูดอะไรมากเท่าไร วันนี้วันดีมีโอกาสต่อบทสนทนาร่วมกัน

แต่ว่า คำถามนี้ของคนขับรถหลี่ก็ทำให้ซือถูมู่หรงต้องชะงักไป

เธอชอบรุ่นไหน ? ชอบแบบไหน ? เรื่องพวกนี้ เขาเองไม่รู้จริงๆ อีกทั้งเมื่อกี้เขาก็ลืมถามเธอไปด้วย

หรือไม่ เขาถามเธอตอนนี้ ?

แต่เพราะเขาทำโทรศัพท์เธอพัง อยากจะโทรไปก็ติดต่อไม่ได้

“กลับวิลล่า”ซือถูมู่หรงพูดกับคนขับรถหลี่ในเมื่อติดต่อไม่ได้ งั้นเขาก็กลับไปถามเธอด้วยตนเอง

ในเมื่อโทรศัพท์นี้ซื้อให้เธอ ก็ต้องเลือกในแบบที่เธอชอบ เพราะฉะนั้น เขาต้องรู้ว่าเธอชอบแบบไหนถึงจะถูก

โทรศัพท์เครื่องนั้นของเธอก็ใช้มานานหลายปีแล้ว และก็ไม่เคยเปลี่ยนมัน รุ่นที่เธอใช้ตอนนี้เขาเลิกผลิตไปแล้ว เพราะฉะนั้นเขาจะซื้อรุ่นเดิมให้เธอก็คงจะเป็นไปไม่ได้

เพื่อให้เธอมีความรู้สึกดีๆด้วย ซือถูมู่หรงที่ไปได้ครึ่งทางแล้วก็ต้องเลี้ยวรถกลับ เพียงเพราะต้องการถามความเห็นจากเธอ

หากเป็นเมื่อก่อนซือถูมู่หรงไม่ทำแบบนี้แน่นอน

“กลับวิลล่า？” คนขับรถหลี่เองก็ตกใจ แต่ก็เข้าใจได้ในทันที แล้วรีบรับคำ “ได้ครับ จะเลี้ยวรถกลับวิลล่าเดี๋ยวนี้ครับ ”

ท่านประธานกลับวิลล่าในเวลานี้ ก็คงเป็นเพราะคุณหลิวดูแล้วท่านประธานจะให้ความสำคัญกับคุณหลิวมากขึ้นเรื่อยๆ

ในตอนที่ซือถูมู่หรงกลับมาถึงที่วิลล่านั้น หลิวหยิงนั่งเงียบอยู่ที่โซฟาคนเดียว จากทิศทางของซือถูมู่หรงเห็นเพียงแผ่นหลังของเธอ ไม่เห็นใบหน้าของเธอ และไม่รู้ว่าเธอกำลังดูอะไรอยู่

ซือถูมู่หรงที่มองแผ่นหลังบางของเธออยู่ก็นิ่งอึ้งไป การเคลื่อนไหวของเขาหยุดลงโดยไม่รู้ตัว หญิงสาวที่นั่งอยู่บนโซฟาในตอนนี้ให้ความรู้สึกโดดเดี่ยว ราวกับว่าดอกไม้ที่เบ่งบาน แม้กลีบจะยังไม่ร่วงโรย แต่ก็ราวกับกลีบที่กระจัดกระจายไปทั่ว ทุกกลีบบานอยู่เพียงลำพัง

ทุกอย่างในห้องยังเหมือนตอนที่เขาออกไป หรือแม้แต่กับถ้วยชามบนโต๊ะก็ยังอยู่ที่เดิมไม่ได้ถูกเก็บไปไหน เมื่อก่อนเขาจ้างแม่บ้าน แต่เพราะเธอไม่อยากให้ใครมาวุ่นวาย จึงได้เลิกจ้างไป และทุกอย่างจึงเป็นเธอที่ต้องเก็บกวาดทำความสะอาดเอง

เวลาที่เธออยู่บ้านนั้นก็จะขยันเป็นพิเศษ ธรรมดาเวลาปรกติของพวกนี้เธอเก็บกวาดจนสะอาดเรียบร้อยหมดแล้ว

ซือถูมู่หรงยืนอยู่ที่หน้าประตู มองดูแผ่นหลังของเธอ จู่ๆก็รู้สึกกดดันอย่างอึดอัด อึดอัดราวกับจะทำให้เขาหายใจไม่ออก