ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1112

“ชอบแบบไหน ? สีอะไร？”ซือถูมู่หรงได้ยินคำพูดแบบขอไปทีของเธอก็รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย แต่เขาก็อดทนเอาไว้ แล้วถามความเห็นเธอไปอีกครั้ง

“เลือกเอาสีขาวมาแล้วกัน ที่เหลือคุณก็ดูๆเอาแล้วเลือกมาได้เลย” หลิวหยิงไม่ได้เรื่องมากอะไร แต่เธอรู้ว่าซือถูมู่หรงถามย้ำมาอย่างนี้ หากเธอไม่ตอบ เขาคงไม่หยุดถามแค่นี้แน่ จึงได้สุ่มตอบไปสีหนึ่ง

“สีขาว ? คุณชอบสีขาวเหรอ？”ดวงตาของซือถูมู่หรงไหววูบ แล้วถามย้ำอีกครั้ง เขากำลังคิดว่าปรกติสีที่หญิงสาวชอบนั้น เป็นสีขาวงั้นเหรอ ?

ปรกติของที่เขาซื้อ เธอก็ไม่เคยไปหยิบมันใช้ ของส่วนใหญ่ไม่เคยถูกแกะออกจากห่อเลยด้วยซ้ำ ตอนที่เขาซื้อของพวกนั้นมา เธอเองก็ไม่เคยพูดว่าชอบ หรือไม่ชอบมัน

ปรกติเธอเองก็ไม่ค่อยซื้อของอะไร

เพราะฉะนั้นเขาเลยไม่รู้ว่าเธอชอบสีอะไร

“อืม” หลิวหยิงตอบกลับเสียงเบา เธอหันหลังกลับ แล้วหลุบตาลงต่ำ เก็บซ่อนอารมณ์ความรู้สึกที่มีในดวงตา

อันที่จริงแล้วเธอไม่ได้ชอบสีขาว ตรงกันข้ามเธอชอบสีแดงมากกว่า

เธออยู่กับซือถูมู่หรงมาห้าปี เธอชอบสีอะไรซือถูมู่หรงก็ไม่เคยรู้ เธอเองก็ไม่เข้าใจว่าซือถูมู่หรงจะบังคับเธอให้อยู่ด้วยไปอีกทำไม ?

เพื่อทรมานกันและกันงั้นเหรอ ?

“ได้ ผมจะไปซื้อให้คุณ”ซือถูมู่หรงมองเธอที่นิ่งเงียบ ไม่ได้พูดมากความอะไรอีก เขาตัดสินเองในใจแล้ว

หลิวหยิงนั่งอยู่บนโซฟาแล้วก้มหน้าลง ไม่ได้ตอบกลับ และไม่ได้ลุกขึ้นยืน

ซือถูมู่หรงมองไปที่เธอ แอบถอนหายใจ จากนั้นก็ก้มตัวลง ใบหน้าของเขาแนบไปที่ลำคอของเธอ แล้วจูบไปที่คอของเธอเบาๆ “ที่รัก อย่านั่งเหม่อลอยอยู่ตรงนี้เลย ขึ้นไปพักผ่อนที่บนห้องเถอะ ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่เหนื่อย ฉันขอนั่งตรงนี่สักพัก” หลิวหยิงไม่อยากขยับไปไหน เธอรู้สึกราวกับว่าตอนนี้เธอแทบจะไม่มีเรี่ยวแรงไปไหน

“คุณรู้ไหม ? ผมอยากให้คุณมีความสุข”ซือถูมู่หรงมองออกว่าเธอไม่มีความสุข เขาฝืนรั้งเธอเอาไว้ แต่เขาก็หวังอยากจะให้เธอมีความสุขจริงๆ

หลิวหยิงได้ยินที่เขาพูด ร่างกายก็ไหวสั่น แต่ดวงตาของเธอก็ยังคงหลุบต่ำ เอ่ยถามเสียงแผ่วเบาไปว่า “หากฉันอยู่ที่นี่แล้วไม่มีความสุข คุณจะปล่อยฉันไปไหม ?”

หัวใจของซือถูมู่หรงดำดิ่งสู่หลุมลึก เพียงไม่นาน ดวงตาของเขาก็หรี่ลง จากนั้นก็พูดเสียงทุ้มว่า “ไม่”

ต่อให้จะรู้ว่าเธอไม่มีความสุข เขาก็ไม่คิดจะปล่อยเธอไป ไม่มีทาง ！！

“ค่ะ ฉันรู้แล้ว” ริมฝีปากของหลิวหยิงยกขึ้น เผยรอยยิ้มออกมา แต่ไม่มีความรู้สึกว่ายิ้มปรากฏ จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นยืน แล้วเดินห่างจากเขาไป“ฉันจะขึ้นไปบนห้อง”

หลังจากที่เธอพูดจบ ก็ไม่ได้สนใจเขา หรือไม่แม้แต่จะหันกลับมามองที่เขาอีก เดินตรงขึ้นไปยังชั้นบน

ดวงตาที่หรี่ลงของซือถูมู่หรงก็มืดมน มือข้างหนึ่งยื่นออกไปอย่างไม่รู้ตัว อยากจะคว้าตัวเธอเอาไว้ แต่วินาทีถัดมา ก็หักห้ามใจตัวเอง

เมื่อซือถูมู่หรงเห็นว่าเธอเดินขึ้นชั้นบน แล้วเข้าห้องไป ถึงได้เดินออกมา

ซือถูมู่หรงออกจากบ้านพัก แล้วขึ้นรถไปอีกครั้ง ใบหน้าของเขามืดครึ้มราวกับฝนจะตกลงมาให้ได้

คนขับรถหลี่เองก็ตกใจมาก ตอนที่ท่านประธานกลับมาก็เห็นๆอยู่ว่าดูมีความสุขมาก ทำไมเข้าไปแล้วกลับออกมาถึงได้เปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ?

เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ?

หรือทะเลาะกับคุณหลิวงั้นเหรอ ?

แต่คุณหลิวที่อ่อนโยนขนาดนั้น และเห็นอกเห็นใจผู้อื่นขนาดนั้น ไม่น่าจะทะเลาะกับท่านประธานได้ ?

ปัญหาน่าจะอยู่ที่ท่านประธานมากกว่า

ก่อนหน้านั้นคนขับรถหลี่ยังพูดมากอยู่เลย ตอนนี้เห็นสภาพของท่านประธานแล้ว ก็ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ