ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1214

คนขององค์กรโกสต์ซิตี้ไม่มีใครมาช่วยพูดให้กับองค์หญิงท่านนั้นขององค์กรโกสต์ซิตี้เลย สำหรับจุดนี้เวินลั่วฉิงแปลกใจมาก แน่นอนว่า ในใจของเวินลั่วฉิงก็ยังมีความกังวลที่มากมาย เรื่องบางอย่างที่ผิดปกติมากเกินไป เกรงว่า......

นั่นเป็นถึงลูกสาวที่หัวหน้าขององค์กรโกสต์ซิตี้พึ่งรับกลับมาเลยนะ ไม่มีเหตุผลที่จะไม่สนใจยัยดีแบบนี้เลย?

หรือว่าองค์กรโกสต์ซิตี้กำลังกักไว้ค่อยปล่อยท่าไม้ตายออกมา? ตอนไม่ออกมือก็ไม่ออกมือเลย แต่พอออกมือขึ้นมา......

เวินลั่วฉิงแค่นึกถึงความเป็นไปได้ในทางนี้ก็อดตกใจไม่ไหวแล้ว หากเป็นแบบนั้นจริงๆ งั้นผลที่ตามมายิ่งน่ากลัวไปใหญ่แล้ว!!

ถึงแม้ว่าในใจของเวินลั่วฉิงจะกังวล ทว่าบนใบหน้ากลับไม่แสดงออกมาเลยสักนิด ในเวลาแบบนี้เธอไม่อยากจะเพิ่มความกดดันให้กับเย่ซือเฉินอีก

ในที่สุดก็รับสายหมดแล้ว เย่ซือเฉินเดินเข้าไปในห้อง เห็นจื่อซีกำลังหลับสบายอยู่บนเตียง หัวใจดวงนี้จึงจะวางใจลง

เห็นการตอบสนองของเย่ซือเฉินแล้ว นัยน์ตาของเวินลั่วฉิงเปล่งประกายเล็กน้อย เมื่อกี้ตอนที่เย่ซือเฉินเห็นถังจื่อซีเหมือนได้รับการปลดปล่อยเลย ความรู้สึกเหมือนดั่งในที่สุดก็โล่งอก

เขาคิดว่าเกิดเรื่องขึ้นกับจื่อซีเหรอ?

หรือว่ามีใครทำให้เขารู้สึกว่าจะเกิดเรื่องขึ้นกับจื่อซี?

เวินลั่วฉิงนึกถึงก่อนหน้านี้ตอนที่เย่ซือเฉินเปิดงานแถลงข่าว คุณปู่เย่ได้โทรหาเย่ซือเฉิน ตอนนั้นการตอบสนองของเย่ซือเฉินชัดเจนมาก ท่าทางดูน่ากลัวมาก ตอนนั้นคุณปู่เย่คงจะใช้ถังจื่อซีมาข่มขู่เย่ซือเฉินแน่ๆ 

ไม่เช่นนั้นเย่ซือเฉินก็คงไม่เป็นห่วงจื่อซีขนาดนี้

ทว่าเวินลั่วฉิงคิดไม่ออกว่าคุณปู่เย่ใช้จื่อซีมาข่มขู่เย่ซือเฉินยังไง เวินลั่วฉิงก็ไม่รู้ว่าคุณปู่เย่ทำอะไรไป

แน่นอนว่า เวลานี้เวินลั่วฉิงห้ามพูดถึงเรื่องแบบนี้เด็ดขาด เวินลั่วฉิงรู้ดี สำหรับเย่ซือเฉินแล้วเรื่องพวกนั้นเป็นความเจ็บปวดอันใหญ่หลวง

ถังจื่อซีเองก็นอนไปสักพักแล้ว ถึงแม้ว่าเสียงของเย่ซือเฉินและเวินลั่วฉิงจะไม่ดัง ทว่าถังจื่อซีก็ตื่นแล้ว

ถังจื่อซีลืมตาขึ้น เห็นคุณพ่อของตัวเองในแวบแรก ถังจื่อซีขยี้ตาเห็นว่าคุณพ่อยังอยู่ ก็ดีใจมากๆ เจ้าเด็กถังจื่อซีกระโดดขึ้นมาจากบนเตียงเลย จากนั้นก็ล้มลงไปยังอ้อมกอดของเย่ซือเฉิน “คุณพ่อ”

เย่ซือเฉินกางแขนทั้งสองออกโอบกอดเธอ

“คุณพ่อ คุณพ่อกลับมาแล้ว งั้นพี่ชายล่ะ พี่ชายก็กลับมาแล้วเหรอคะ?” ถังจื่อซีถูกพ่อโอบกอดอยู่ในอ้อมกอด ทว่าไม่ได้ลืมพี่ชายตัวเอง ก่อนหน้านี้พี่ชายบอกว่าจะไปช่วยคุณพ่อ ตอนนี้คุณพ่อกลับมาแล้ว ทำไมไม่เจอพี่ชายล่ะ?

“พี่ชาย? พี่ชายไปไหน?” เย่ซือเฉินตะลึงงันไปที สีหน้าเปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย เขาวางถังจื่อซีลงบนเตียง ถามด้วยความเร่งรีบ ถึงแม้ว่าเย่ซือเฉินจะมีความรน ทว่าน้ำเสียงกลับเบามาก กลัวว่าจะทำให้องค์หญิงน้อยบ้านเขาตกใจ

“จื่อซี หนูบอกว่าพี่ชายไปเล่นโมเดลที่ห้องหนังสือไม่ใช่เหรอ?” สีหน้าของเวินลั่วฉิงก็เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดเจน ก่อนหน้านี้เธอก็ไม่เห็นถังจื่อโม่ จึงถามถังจื่อซี ตอนนั้นถังจื่อซีบอกเธอว่าถังจื่อโม่เล่นโมเดลอยู่ที่ห้องหนังสือ

เวินลั่วฉิงรู้ว่าถังจื่อโม่ชอบโมเดลมาก อีกอย่างท่านปู่ถังก็พึ่งนำโมเดลคอลเลคชั่นใหม่กลับมาให้ถังจื่อโม่ ดังนั้นตอนที่ถังจื่อซีพูด เธอไม่ได้มีการแปลกใจใดๆ 

ถังจื่อโม่เล่นโมเดลขึ้นมามักจะลืมทุกอย่างไปหมด เล่นทีหนึ่งก็เล่นไปครึ่งวัน ดังนั้นไม่เห็นถังจื่อโม่ เวินลั่วฉิงก็ไม่ได้คิดมาก

อีกอย่างตอนที่ถังจื่อโม่เล่นรถของเล่นไม่ชอบให้คนอื่นรบกวนเขา ดังนั้น เธอก็ไม่ได้ไปที่ห้องหนังสือ แม้กระทั่งท่านปู่ถังรู้ว่าถังจื่อโม่เล่นโมเดลอยู่ที่ห้องหนังสือก็ไม่ได้ไปที่ห้องหนังสือ

ถังจื่อซีเห็นใบหน้าที่เคร่งขรึมของเวินลั่วฉิงแล้ว ก็รีบเข้าไปในอ้อมกอดของเย่ซือเฉินทันที น้อยมากที่คุณแม่จะโมโห ทว่าตอนที่คุณแม่โมโหก็น่ากลัวมาก ดังนั้นตอนนี้เธอต้องการการปกป้องของคุณพ่อ

คุณพ่อไม่มีทางดุเธอแน่นอน

“จื่อซี พี่ชายไปไหนกันแน่?” เย่ซือเฉินอดใจดุองค์น้อยไม่ได้ ทว่าในใจของเย่ซือเฉินก็เป็นห่วงถังจื่อโม่ ดังนั้นต้องถามเรื่องราวให้ชัดเจน

ถึงแม้ว่าคุณปู่เย่จะไม่รู้เรื่องของถังจื่อโม่ ถึงแม้ว่าคุณปู่เย่จะกำลังแกล้งป่วยอยู่ที่โรงพยาบาล เย่ซือเฉินก็ยังเป็นห่วง

“พี่ชายบอกว่าจะไปช่วยคุณพ่อค่ะ พี่ชายไม่ให้หนูตามไปด้วย บอกว่าถ้าหนูออกไปจะอันตราย พี่ชายก็ไม่ได้บอกหนูว่าเขาไปไหน และไม่ได้บอกว่าจะไปทำอะไรค่ะ” ถังจื่อซีกะพริบตา สีหน้ามีความไร้เดียงสา เธอไม่รู้อะไรเลยจริงๆ พี่ชายไม่ได้บอกอะไรเลยเธอ