ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1221

"นายไปซื้อ" ครั้งนี้ถังจื่อโม่ไม่ได้อธิบายอะไรทั้งนั้น คุณชายถังจื่อโม่รู้สึกว่ากู้หวูพูดมากไปหน่อย อีกทั้งจนกระทั่งตอนนี้ เขาเห็นแค่การปากเสียซึ่งเป็น ‘ความสามารถ’เพียงอย่างเดียวของกู้หวู ไม่เคยเห็นกู้หวูมีความสามารถอย่างอื่น

"ครับ" ถึงแม้ภายในใจกู้หวูจะรู้สึกสงสัยมาก แต่ก็ยังคงตอบตกลง ทั้งยังแสดงถึงความดีใจออกมาอย่างชัดเจน เขารู้สึกว่าเรื่องนี้ยิ่งอยู่ก็ยิ่งมีความหมาย การอยู่กับคุณชายน้อยมันส์กว่าจริงๆ ด้วย

กู้หวูรู้สึกว่าเขาสามารถแนะนำพี่ใหญ่ให้คุณชายน้อยดูแลองค์กรยมบาล หลังจากนั้นเขาจะได้อยู่กับคุณชายน้อยทุกวัน ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ หลังจากนี้เขาไม่ต้องกังวลว่าจะเบื่ออีกต่อไปแล้ว

กู้หวูรวดเร็วมาก ใช้เวลาไม่นานเขาก็เอาของกลับมาแล้ว

ถังจื่อโม่ใส่หมวก ใส่แว่นกันแดด หลังจากนั้นเอาปากกาเขียนคิ้วที่กู้หวูซื้อมาวาดจมูกและริมฝีปากปากเล็กน้อย จากนั้นใบหน้าของเขาก็มี 'กระ' ขึ้นมา

ปากกาเขียนคิ้วสีน้ำตาลแต่งแต้มลงใบใบหน้า สีเหมือนกระของจริงมาก

ในที่สุดตอนนี้กู้หวูก็รู้แล้วว่าทำไมคุณชายน้อยถึงต้องการปากกาเขียนคิ้ว ที่แท้ก็ต้องการจะวาดกระนี่เอง

ไม่พูดไม่ได้จริงๆ คุณชายน้อยวาดกระได้เหมือนมาก ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเห็นคุณชายน้อยวาดกระด้วยตนเองกับตา เขาคงถูกหลอกไปแล้ว

อีกทั้งเขารู้สึกว่าท่าทีของคุณชายน้อยดูชำนาญมาก ไม่เหมือนวาดเป็นครั้งแรก

หลังจากนั้นกู้หวูก็คิดถึงกระที่อยู่บนใบหน้าเวินลั่วฉิงเมื่อก่อนหน้านี้ ดังนั้นความสามารถในการวาดกระของคุณชายได้มาจากคุณผู้หญิง?

"คุณชายน้อยครับ คุณชายน้อยวาดแบบนี้ แม้แต่ผมก็จำคุณชายน้อยไม่ได้ คนอื่นก็ยิ่งจำไม่ได้แน่นอนครับ" ครั้งนี้กู้หวูพูดจากใจจริง เวลานี้ถังจื่อโม่สวมหมวก สวมแว่นกันแดด บวกกับวาดกระเสมือนจริงลงบนใบหน้า หน้าตาเปลี่ยนไปเป็นปลิดทิ้งจริงๆ

"อืม พอได้" ถังจื่อโม่เปิดกระจกบนรถขึ้นมาส่อง ถือว่าพึงพอใจอย่างมาก

"ได้ครับ ได้แน่นอน ได้มากๆ" กู้หวูประจบ แน่นอนว่ากู้หวูพูดจากใจจริง

"ไปเถอะ ไปโรงพยาบาลกัน ตอนนี้น่าจะมีนักข่าวอยู่ที่โรงพยาบาล" ถังจื่อโม่จัดแจงเล็กน้อย แล้วนั่งใหม่ คุณชายน้อยวางท่าขึ้นมา ทรงพลังอย่างมาก

"คุณชายน้อย เราจะหลบนักข่าวไหมครับ? หรือว่าจะตั้งใจให้นักข่าวเดินตามเข้าไป?" กู้หวูได้ฟังคำพูดของถังจื่อโม่ ดวงตาเปล่งประกายขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ครั้งนี้คุณชายน้อยมาคิดบัญชีกับคุณปู่เย่ มาคิดบัญชีกับคนอื่นแบบนี้ กู้หวูรู้สึกว่าควรจะสงบเสงี่ยมหน่อย

สำหรับนักข่าว ทางที่ดีที่สุดไม่ต้องไปข้องเกี่ยว

"แน่นอนว่าให้นักข่าวตามเข้าไป" ถังจื่อโม่กวาดตามองกู้หวูอย่างรวดเร็ว：“ฉันเป็นคนเปิดเผย ไม่จำเป็นต้องกลัวใคร"

มุมปากของกู้หวูกระตุกขึ้นมา：“คุณชายน้อย พวกเราไปคิดบัญชีกับคุณปู่เย่ ทำให้ทุกคนรู้แบบนี้คงไม่ดีเท่าไหร่รึเปล่าครับ"

ความใจกล้าของคุณชายน้อยเป็นเรื่องที่ดี ทรงพลังอย่างมาก แต่ว่าการทำอะไรเปิดเผยก็ต้องดูสถานการณ์หน่อย

ถึงแม้พวกเขาองค์กรยมบาลจะไม่กลัวใคร ถึงแม้ปกติแล้วพวกเขาองค์กรยมบาลจะเข้าใกล้เรื่องอันตราย อย่างเช่นการต่อสู้และฆ่าฟัน แต่ว่าพวกเขาองค์กรยมบาลให้ความสำคัญกับกฎระเบียบ

"ต้องการให้ทุกคนรู้" ถังจื่อโม่ไม่สนใจกู้หวูที่คอยเกลี้ยกล่อม ท่าทีของเขาหนักแน่นอย่างมาก

"คุณชายน้อย คุณชายน้อยช่วยบอกผมหน่อยได้ไหมครับ คุณชายน้อยจะทำอะไรกันแน่ คุณชายน้อยให้ผมเตรียมตัวเตรียมใจหน่อยสิครับ" กู้หวูเห็นว่าไม่สามารถเกลี้ยกล่อมถังจื่อโม่ได้ ภายในใจจึงตกตะลึง

ในเมื่อไม่สามารถเกลี้ยกล่อมคุณชายน้อยได้ ถ้าอย่างนั้นอย่างน้อยเขาก็ต้องรู้ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น เขาจะได้เตรียมใจ

"เดี๋ยวถึงเวลานายก็รู้เอง" แต่ว่าถังจื่อโม่ยังคงไม่บอกเขา พูดกำกวมแค่ประโยคเดียวแล้วจบบทสนทนากับกู้หวู

กู้หวู：“……”

ติดตามคุณชายน้อยน่าหวาดเสียวเกินไปรึเปล่า?

เขาไม่รู้เลยว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ไม่ได้เตรียมตัวแม้แต่น้อย ถึงเวลานั้นถ้าเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นมาจะทำยังไง?

กู้หวูเป็นกังวลอย่างมาก แต่ถังจื่อโม่กลับทำเหมือนไม่มีเรื่องอะไร ไม่สนใจกู้หวูอีก

ภายในใจของกู้หวูรู้สึกสับสน คุณชายน้อยไม่พูดอะไรเลย เขาเองก็ไม่สามารถลวงคำพูดจากคุณชายน้อยได้ ถ้าอย่างนั้นตอนนี้เขาก็ทำได้แค่เตรียมทุกอย่างให้พร้อม