ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1244

คุณย่าเย่กำลังแสยะยิ้มหยันเยาะอยู่ บังเอิญที่เวลาเดียวกัน ด้านนอกห้องคนไข้มีเสียงฝีเท้าแว่วเข้ามา สาเหตุที่ทุกคนได้ยินเสียงฝีเท้าในตอนนี้ ประการแรกคือภายในห้องเงียบกริบมาก ประการที่สองเป็นเพราะเสียงฝีเท้าดังและยุ่งเหยิงมาก ไม่ใช่คนเดียวแน่นอน ดังนั้นจึงมีเสียงเคลื่อนไหวดังมาก รู้สึกว่ามากันยกโขยงกันมาเป็นฝูงเลย！！

ห้องที่คุณปู่เย่รักษาตัวเป็นห้องวีไอพีระดับสูง ซึ่งชั้นนี้มีกฎระเบียบเข้มงวดมาก ตามหลักแล้วไม่น่าจะมีเสียงดังอย่างนี้เกิดขึ้นนะ

ชั้นนี้มีคนรักษาตัวไม่มาก โดยคนที่รักษาตัวล้วนเป็นคนมีสถานะสูงส่ง ไม่มีใครกล้าก่อกวนแถวนี้แน่นอน คนกลุ่มนี้มาทำอะไรกันนะ？

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น？เกิดอะไรขึ้น？”นักข่าวที่ยืนอยู่ด้านนอกสุดชะเง้อชะแง้มอง จากนั้นก็ต้องอึ้ง คงเป็นเพราะอึ้งเกินไป ระดับเสียงจึงสูงขึ้นหลายส่วน

เพราะกล้องถ่ายทอดสดจับภาพภายในห้องคนไข้อยู่ ดังนั้นผู้ชมทางบ้านจึงไม่เห็นเหตุการณ์นี้

“ทำไมเหรอ？ทำไมเหรอ？เกิดอะไรขึ้น？ใครมา？”

“ฟังเหมือนมีคนมา ซึ่งไม่ใช่แค่คนเดียว”

“คุณหมอกู่มาแล้วใช่ไหม？”

“น่าจะเป็นคุณหมอกู่ เสียงเคลื่อนไหวนี้ไม่เพียงแค่มีคนเดียว คุณหมอกู่คงไม่พาบอดี้การ์ดมาหรอกมั้ง？”

“ถึงคุณหมอกู่จะมาโรงพยาบาลตี้อีก็ต้องมาคนเดียวอยู่แล้ว ไม่มากันเป็นกลุ่มหรอก”

“แล้วคนที่มาเป็นใครกันแน่？ใครกันแน่？คนตระกูลเย่เหรอ？หรือว่าคนของเด็กน้อยผู้น่ารัก？”

“พ่อของเด็กผู้น่ารักหรือเปล่า หัวหน้าแห่งองค์กรยมบาล เด็กน้อยผู้น่ารักพาบอดี้การ์ดมาไม่น้อย หัวหน้าแห่งองค์กรยมบาลมาก็ต้องพาบอดี้การ์ดมาด้วยแน่”

“หัวหน้าแห่งองค์กรยมบาลมาหนุนหลังให้เด็กน้อยผู้น่ารักเหรอ？”

“ตลอดเวลาที่ผ่านมาหัวหน้าแห่งองค์กรยมบาลไม่เคยปรากฏตัวเลย และไม่มีใครรู้การเคลื่อนไหวของเขา คงไม่ปรากฏตัวเวลานี้หรอก ดังนั้นไม่น่าจะใช่หัวหน้าแห่งองค์กรยมบาล”

“แล้วใครล่ะ？”

“ใคร？”

คอมเมนต์ในโซเชียลมีต่อเนื่องอย่างไม่ลดละ ทุกคนต่างถามเป็นเสียงเดียวกันว่าคนที่มาคือใคร？

ไม่เพียงแค่ผู้ชมทางบ้านที่ไม่รู้ว่าเป็นใคร กระทั่งคนในห้องคนไข้ก็ไม่มีเช่นกัน

เดิมทีห้องคนไข้ก็มีคนอัดกันเยอะอยู่แล้ว ทั้งนักข่าวทั้งตากล้องจากสื่อสารมวลชนต่างๆที่ออกันอยู่ก็หลายสิบชีวิตแล้ว

คนองค์กรยมบาลที่ติดตามถังจื่อโม่มาก็มีหกเจ็ดคนแล้ว บวกกับรปภ.ของตระกูลเย่ด้วย

คนมากมายอยู่ในห้องเดิมทีก็แออัดแล้ว ถึงแม้เวลานี้ทุกคนอยากออกไปดู แต่ก็เบียดออกไปไม่ได้

และนักข่าวส่วนใหญ่ก็ไม่อยากออกไป มีนักข่าวอยู่ในนี้หลายคน หากออกไปเวลานี้ เดี๋ยวก็ไม่ได้อยู่แถวหน้าแล้ว งานหลักของพวกเขาคือสัมภาษณ์คุณปู่เย่กับเด็กคนนี้

สำหรับคนที่มา？หากมาที่ห้องรักษาตัวของคุณปู่เย่ พวกเขาไม่ได้เบียดกันไปมองก็จะเห็นเอง หากไม่ใช่ก็ไม่ได้มีประโยชน์กับพวกเขา พวกเขาคือนักข่าว มาเพื่อทำข่าวใหญ่ข่าวโต ไม่ใช่มาดูความครึกครื้น

“ตกลงเป็นใครกันแน่？”คุณย่าเย่ก็สงสัย ประเด็นหลักคือเวลานี้เป็นช่วงนาทีสำคัญ

“ไม่รู้ครับ ไม่รู้จัก แต่คนส่วนมากจะใส่ชุดกาวน์ คงจะเป็นหมอในโรงพยาบาลนี้มั้งครับ”รปภ.ที่ออกันอยู่ด้านหลังได้ยินคำพูดของคุณย่าเย่ก็รีบตอบ ทว่ารปภ.ไม่รู้จักเลยสักคน ข้อมูลเดียวที่เขาบอกคุณย่าเย่ได้ก็คือคนพวกนั้นสวมใส่ชุดกาวน์อยู่

“หมอ？หมอกี่คน？”คุณย่าเย่ขมวดคิ้วแน่นเป็นปม สีหน้าพลันเปลี่ยนไป ไม่รู้กำลังครุ่นคิดสิ่งใดอยู่

“มีเยอะมากครับ มีสิบกว่าคนครับ”รปภ.มองสำรวจ ก่อนจะตอบด้วยความว่องไว คำถามนี้ตอบง่ายอยู่

“ทำไมจู่ๆก็มีหมอมากันเยอะอย่างนี้？”คุณย่าเย่ขมวดคิ้วแน่นกว่าเก่า เมื่อครู่เด็กคนนี้บอกว่าให้คุณลุงของเขาเชิญคุณชายสองโจ๋วกับกู่หยู ไม่ได้บอกให้เชิญคนอื่นด้วย

ทำไมหมอถึงมากันเยอะแยะกะทันหันเช่นนี้？

นี่มันเกิดอะไรขึ้น？

จนถึงตอนนี้ คุณย่าเย่ยังไม่กระจ่างอย่างแจ่มชัดเลยสักนิด

ทว่าเสียงฝีเท้าเข้ากันมาทุกที เห็นได้ชัดว่าตรงมายังทิศทางนี้

“นายดูสิว่าพวกเขามาที่ห้องพวกเราหรือเปล่า？”คุณย่าเย่อดถามหนึ่งประโยคไม่ได้ เวลานี้เรื่องเล็กเรื่องน้อยก็กระทบกับเรื่องต่อจากนี้ได้