ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 130

ตอนที่ 130 เซอร์ไพรส์ไม่ขาดสาย

กิจกรรมบริษัทตระกูลเย่กรุ้ปจะเริ่มตอนบ่าย จึงยังเช้าอยู่

เมื่อคืนเย่ซือเฉินไม่ได้กลับบ้านทั้งคืน ส่วนเวินลั่วฉิงก็ไม่ได้นอนทั้งคืน เพราะจู่ๆเมื่อวานตอนเย็นเย่ซือเฉินขับรถไปรับเธอที่บริษัท ทำให้เธอยังวาดภาพออกแบบไม่เสร็จจึงต้องวาดหลังจากที่กับมาถึงเมื่อคืน

เวินลั่วฉิงไปซื้อซิมการ์ดมือถือใหม่มาหนึ่งอัน เสร็จแล้วจึงโทรบอกคุณปู่เวินและเห่อถงถงว่าเธอได้เปลี่ยนเบอร์มือถือใหม่แล้ว

จากนั้นเวิ่นลั่วฉิงได้โทรไปหาเย่ซือเฉินหนึ่งสาย แต่เย่ซือเฉินไม่ได้รับสาย

เวินลั่วฉิงจึงทำตามแผนที่วางไว้ ไปรับฉู่หลิงเอ๋อที่สนามบินก่อน

“ฉิงฉิง น้องลากฉันไปช่วยกู้วิกฤตมันเหมาะสมจริงๆหรือ？”หลังจากที่ฉู่หลิงเอ๋อขึ้นรถก็จ้องมองเวินลั่วฉิงคิ้วขมวด “ใช่ ถึงฉันจะเรียนออกแบบจบจากมหาวิทยาลัย R แต่น้องก็รู้ดีนี่ว่าเรียนเพื่อเอาวุฒิบัตรการศึกษาเท่านั้น ฉันไม่ใช่น้อง ฉันไม่มีพรสวรรค์และไม่มีความสนใจด้านการออกแบบเลยสักนิดเดียว ดังนั้นตลอดระยะเวลาสี่ปีที่อยู่มหาลัยฉันไม่ได้ความรู้ด้านการออกแบบเลยสักนิด ตอนนี้น้องให้ฉันมาเป็นนักออกแบบเป็นหลักของบริษัทเวินซื่อกรุ้ปไม่เท่ากับเป็นการฆ่าฉันให้ตายเลยหรือ？“

สถานะที่แท้จริงของพวกเขามิอาจจะเปิดเผยได้ ดังนั้นจึงต้องมีอีกสถานะหนึ่งมาปิดบัง และต้องมีเอกสารข้อมูลประกอบการอ้างอิงที่สมบูรณ์

เหตุผลที่ฉู่หลิงเอ๋อเข้าไปศึกษาที่มหาวิทยาลัย Rก็เพราะมีมู่หรงดัวหยางสอนอยู่ที่นั้น มิเช่นนั้นแล้วเธอไม่มีทางที่จะสำเร็จการศึกษาอย่างแน่นอน นอกจากความสามารถของตัวเองแล้ว เรื่องอื่นฉู่หลิงเอ๋อจะเรียนไม่เข้าสมองเลย

และแน่นอนว่าเวินลั่วฉิงไม่ได้จบการศึกษาก็จะสอดคล้องเป็นภาพลักษณ์ของเธอในอดีต สำหรับเวินลั่วฉิงแล้วนี่เป็นการปิดบังที่ดีที่สุด

“โอเค ฉันรู้แล้ว ฉันแค่ให้พี่ไปออกหน้าแทนก็เท่านั้นเอง ภาพออกแบบฉันทำเสร็จแล้ว พี่ดูแล้วจำให้ดีนะ……”เวินลั่วฉิงยื่นภาพออกแบบที่เธอเร่งทำออกมาให้กับฉู่หลิงเอ๋อ

เธอไม่สะดวกที่จะออกนาม ดังนั้นจึงขอให้ฉู่หลิงเอ๋อออกหน้าแทน เพราะอย่างไรสักฉู่หลิงเอ๋อก็เรียนออกแบบจากมหาวิทยาลัย Rมาสี่ปีแล้ว

และที่สำคํญฉู่หลิงเอ๋อสามารถให้ความร่วมมือกับแผนการของเธอ ยิ่งสามารถช่วยเธอเก็บความลับทั้งหมดได้อีกด้วย

“ฉิงฉิง ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันดูของพวกนี้แล้วหัวก็พองโต เพราะน้องบอกว่าให้ฉันออกหน้าแทนเฉยๆ ถ้างั้นฉันก็ไม่ต้องดูแล้วจะได้ไหม？”ฉู่หลิงเอ๋อมีสีหน้าที่เคร่งเครียด เธอเกลียดสิ่งเหล่านี้มากทีเดียว

“ไม่ได้ พอถึงเวลาคนของบริษัทตระกูลเย่กรุ้ปซักถามขึ้นมาพี่จะตอบไม่ได้ คำถามที่น่าจะถามฉันได้เตรียมไว้แล้ว พี่ตั้งใจดูแปปหนึ่ง”เวินลั่วฉิงคิดว่าทุกอย่างในวันนี้คงไม่สามารถร่ารื่นได้เสียหมด จึงต้องเตรียมการไม่ให้เกิดข้อผิดพลาดอะไรขึ้นมา

“ไม่ดู ตีให้ตายก็ไม่ดู”ฉู่หลิงเอ๋อเกลียดการท่องจำข้อมูลที่สุด

“รอให้จัดการทุกอย่างเสร็จแล้วพี่ก็สามารถไปดูเด็กน้อยทั้งสองคนได้แล้ว” เวินลั่วฉิงมองเธอแวบหนึ่งแล้วเสริมขึ้นอีกหนึ่งประโยคด้วยอารมณ์สบายๆ

“หมายความว่าอย่างไรกัน？น้องหมายถึงหากฉันทำได้ไม่ดี ฉันก็ไม่ได้พบเด็กน้อยทั้งสองอย่างนั้นหรือ？”ดวงตาของฉู่หลิงเอ๋อจับจ้องมองเวินลั่วฉิงตาค้างราวกับกระดิ่ง ด้วยอารมณ์ที่ไม่อยากจะเชื่อ

เวินลั่วฉิงมองเธอด้วยรอยยิ้มแต่มิได้พูดอะไร บางครั้งก็ต้องแรงกระตุ้นให้ฉู่หลิงเอ๋อไปทำ ดังนั้น……

“เวินลั่วฉิงน้องโหดมาก ขึ้นขั้นเอาเด็กน้อยทั้งสองมาขู่ฉัน น้องก็รู้ดีว่าเด็กทั้งสองเป็นหัวแก้วหัวแหวนของฉัน”ฉู่หลิงเอ๋อจ้องมองเธออย่างดุดัน

แต่เมื่อเห็นเวินลั่วฉิงยิ้มอย่างชิวๆ ฉู่หลิงเอ๋อก็หายใจแรงๆ“ฉันขอบอกว่าฉันมาเพื่อดูเด็กน้อยทั้งสอง ฉันจึงตอบตกลงกับน้องนะ”

ฉู่หลิงเอ๋อจ้องมองเวินลั่วฉิงอีกแวบหนึ่ง จากนั้นก็เอาภาพออกแบบมาดูอย่างจนใจ

เวินลั่วฉิงอมยิ้ม ฉู่หลิงเอ๋อเป็นคนตรงไปตรงมา และเป็นรุ่นราวคราวเดียวกันกับเธอ พวกเขาทั้งสองมีมิตรภาพที่ดีต่อกันอย่างแน่นแฟ้ม