ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 148

บทที่148 ผลจากความโกรธเกรี้ยวของคุณชายสามเย่ (2)

เย่ซือเฉินกลับถึงคฤหาสน์ในตอนกลางคืน ตอนแรกคิดว่าเวินลั่วฉิงน่าจะกลับมาแล้ว แต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงาของเธอ

ดวงตาของเย่ซือเฉินหรี่ขึ้นเล็กน้อย กำลังอยากจะโทรหา แต่จู่ๆก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้น

ดวงตาของเย่ซือเฉินเป็นประกายวิบวับ ยกมุมปากขึ้น ไม่เลวนิ เธอยังรู้ที่จะกลับมา

เย่ซือเฉินเห็นคนที่เดินเข้ามาเป็นเมิ่งโร่ถิงไม่ใช่เวินลั่วฉิง ดวงตาทั้งสองข้างจึงได้ลุ่มลึกขึ้นมา“ทำไมกลับมาอีกแล้ว？ไม่ใช่ให้น้องกลับไปแล้วหรือ？”

“พี่สะใภ้ให้ฉันมา？”เมิ่งโร่ถิงไม่เกรงกลัวเลยสักนิด เธอมาเพราะได้รับพระบัญชามา

“？”เย่ซือเฉินขมวดคิ้ว ดวงตาหรี่ขึ้น เวินลั่วฉิงให้เธอกลับมาหรือ？

“พี่สะใภ้บอกว่าพี่อารมณ์ไม่ดี ให้ฉันมาอยู่เป็นเพื่อน ดูเหมือนพี่สะใภ้เป็นห่วงพี่มากเลยนะ”เมิ่งโร่ถิงอธิบายอย่างตั้งใจ

เย่ซือเฉินหัวเราะด้วยความโมโห แน่นอนว่าเป็นการหัวเราะที่ชวนให้ขนลุกมาก เป็นห่วงเขา？เธอเป็นห่วงเขาเสียจริงๆ เป็นห่วงจนให้ผู้หญิงคนอื่นมาอยู่กับเขา！

เขาว่าแล้ว ดึกดื่นจนป่านนี้แล้วยังไม่กลับมาก็ไม่บอกเขาสักคำ ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง

ให้ผู้หญิงคนอื่นมาอยู่กับเขา จากนั้นเธอก็หายไป！

เย่ซือเฉินรีบเอามือถือถึงมาโทร ครั้งนี้มีคนรับสายแล้ว

“คุณอยู่ที่ไหน？”เมื่อรับสายโทรศัพท์ เสียงของเขาที่กัดฟันพูดก็ได้ส่งเข้ามา

“ฉัน？”ฟังเสียงของเขาก็รู้ว่าไม่เข้าปกติ เวินลั่วฉิงสะดุ้งตกใจเล็กน้อย ตอนแรกเธอคิดว่าถึงเวลานี้แล้ว คิดว่าคุณเมิ่งต้องอยู่ข้างกายเขา เย่ซือเฉินน่าจะหายโกรธแล้ว ดังนั้นเธอจึงได้รับสาย

แต่ฟังดูแล้วความโกรธเกรี้ยวของเขาไม่ได้ลดน้อยลงไปเลย เหมือนจะยิ่งทวีคูณขึ้นด้วยซ้ำ

เธอรู้ตัวจึงได้หลบออกมาแล้ว สร้างโอกาสให้เขากับคุณเมิ่งอยู่ด้วยกันโดยลำพัง ทำไมเขายังโกรธมากขนาดนี้？

หรือเป็นเพราะคุณเมิ่งไม่ได้กลับไป？

“ผมไม่สนว่าคุณอยู่ไหน ให้กลับมาภายในเวลาหนึ่งชั่วโมง”เย่ซือเฉินไม่รอให้เธอพูดจบก็สั่งด้วยความดุดัน ตอนนี้เขาไม่อยากจะฟังเธอพูดอะไร ยิ่งฟังก็ยิ่งทำให้เขาโกรธมากขึ้น

เวินลั่วฉิงมองมือถือที่ถูกเขาวางสายทิ้งไปแวบหนึ่ง จากนั้นก็มองจื่อซีที่กอดเธอไว้แน่นราวกับจะซุดเข้าไปในท้องของเธอยังไงอย่างนั้น

“หม่ามี้สัญญากับหนูแล้วว่าคืนนี้จะอยู่กับหนู”จื่อซีเหมือนได้ลางสังหรณ์ว่าคนคนนั้นจะมาแย่งหม่ามี้ไปจากเธอ ดังนั้นมือทั้งสองข้างกอดหม่ามี้ไว้แน่นเชียว กลัวหม่ามี้จะไปอีก

ดวงตาเวินลั่วฉิงกะพริบ หรือคุณเมิ่งไปแล้วจริงๆ？เขาถึงได้โกรธขนาดนี้？

ถ้าเกิดว่าเมิ่งโร่ถิงไปแล้วจริงๆ ถ้าเธอกลับไปตอนนี้ก็ไม่เท่ากับรนหาที่ตายเองเหรอ？

และที่สำคัญจื่อซีกำลังติดเธองอมแงม เธอจึงไปไม่ได้

เธอรับปากจื่อซีว่าคืนนี้จะอยู่กับเธอ ถ้าเธอไปแล้วจื่อซีต้องเสียใจแน่ๆ

เวินลั่วฉิงไตร่ตรองดีแล้วรู้สึกว่าควรจะโทรไปหาเมิ่งโร่ถิงเพื่อความแน่ใจเสียก่อน

“ลูกรัก แม่คุยโทรศัพท์ก่อนนะ”เวินลั่วฉิงมองจื่อซีแล้วเจรจาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

“หม่ามี้ไปไม่ได้นะ หม่ามี้รับปากแล้วว่าคืนนี้จะอยู่กับหนู”มือของถังจื่อซีกอดแน่นกว่าเดิม ริมฝีปากโค้งงอจะร้องไห้แล้ว

“หม่ามี้ไม่ไปค่ะ หม่ามี้แค่ไปคุยโทรศัพท์เอง”เวินลั่วฉิงยิ่งรู้สึกสงสารเข้าไปอีก น้ำเสียงจึงได้อ่อนโยนเพิ่มขึ้น

“โอเคค่ะ”ในที่สุดถังจื่อซีก็ยอมปล่อยมืออย่างเชื่อฟัง