ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 147

บทที่ 147 ผลจากความโกรธเกรี้ยวของคุณชายสามเย่ (1)

เห็นท่าทีที่เธอพยักหน้า เย่ซือเฉินก็โกรธจนถึงขีดสุด ตอนนี้เขาไม่อยากจะได้ยินเธอพูดอะไรแล้ว เขาเดินไปหาเธอกะทันหัน มือข้างหนึ่งยื่นไปยังทางด้านของเธออย่างรวดเร็ว เห็นได้ชัดว่าจะจับตัวเธอ

เขาจะจับเธอมาตีแรงๆสักหนึ่งยก

เวินลั่วฉิงตกใจรีบถอยหลัง ด้วยท่าทางที่เร็วกว่าหลบเข้าไปยังห้องนอนแล้วปิดประตูไว้

“โอ้โห เร็วจังเลย ต้องเคยฝึกมาก่อนแน่ๆเลย。”ดวงตาของเมิ่งโร่ถิงกะพริบด้วยสีหน้าที่ตกตะลึงและนับถือ พี่สะใภ้ยอดเยี่ยมจริงๆเลย

แต่ว่าความเร็วของพี่สะใภ้นั้นฝึกมาได้อย่างไรกันนะ？

เย่ซือเฉินเคยเห็นเธอมีปฏิกิริยาที่เร็วรวดแล้ว ดังนั้นตอนนี้จึงไม่ได้ประหลาดอะไรนัก เพียงแต่มองประตูที่ได้ปิดไว้ด้วยสายตาที่ยิบหยี“เปิดประตู”

“ไม่เปิด ฉันก็พูดแล้วว่าจะเก็บเป็นความลับ คุณจำเป็นจะต้องฆ่าปิดปากไหม？”เวินลั่วฉิงกั้นประตูห้องไว้ เวลานี้ไม่สามารถเปิดประตูได้เป็นอันขาด

เย่ซือเฉินตกตะลึงไปชั่วครู่ เขาจะฆ่าปิดปากเธอ？

ดวงตาคู่นั้นของเธอเห็นเขาจะฆ่าปิดปากเธอแล้วหรือ？

เขาโมโหจนอยากจะหยิกเธอให้ตาย แต่เกี่ยวอะไรกับฆ่าปิดปากกันล่ะ？

เธอไม่ใช่เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านจิตวิทยาอาชญากรรมหรือ？เธอไม่ใช่ว่าแค่ดูแวบเดียวก็สามารถมองทะลุปรุโปร่งได้มิใช่หรือ？ทำไมเวลานี้กลับดูไม่ออกว่าเขาโมโหเพราะอะไร？

ใช่ เวินลั่วฉิงเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านจิตวิทยาอาชญากรรม เธอไม่เคยทำคดีผิดพลาดเลย แต่ในด้านความรักนั้นเธอกลับมีความรู้สึกที่เชื่องช้า มู่หรงดัวหยางพูดเสมอว่าเธอเป็นปัญญาอ่อนในด้านความรัก

หรืออาจจะตรงกับคำพูดที่ว่า คนเรานั้นไม่มีใครเพียบพร้อมไปเสียหมดทุกด้าน ซึ่งจะมีความโดดเด่นในด้านหนึ่ง ส่วนอีกด้านหนึ่งอาจจะไม่ได้เรื่องเลย

“ฮ่าๆ……”เมิ่งโร่ถิงได้ยินคำว่าฆ่าปิดปากจึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา แต่ตอนนี้เวินลั่วฉิงหลบอยู่ในห้อง จึงไม่เห็นและไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น

“เปิดประตูก่อน”เย่ซือเฉินถอนหายใจ พยายามให้น้ำเสียงของตนปกติที่สุด แต่ก็ยังคงเย็นชาน่ากลัวเหมือนเดิม

ในห้องนอน เวินลั่วฉิงไม่ได้พูดอะไรและไม่ได้เปิดประตูห้องด้วย

ด้วยท่าทีที่อยากจะฆ่าคนของเขาเมื่อสักครู่นี้ ถ้าเธอเปิดประตูก็โง่แล้ว

“คุณจะเปิดเอง หรือจะให้ผมเอากุญแจเปิดเอง？”เพลิงแห่งความโมโหที่เย่ซือเฉินพยายามจะกดเอาไว้นั้น บัดนี้ได้ลุกขึ้นเป็นไฟเสียแล้ว เสียงนี้ได้ยินแล้วชวนให้ตกใจกลัวเป็นอย่างยิ่ง

เวินลั่วฉิงที่ในห้องนอน ได้ยินเสียงของเขาก็รู้สึกใจสั่น เย่ซือเฉินมีกุญแจห้อง ดังนั้นเธอล็อคประตูก็ไม่มีประโยชน์อะไร

เวินลั่วฉิงมองหน้าต่างแวบหนึ่งแล้วเดินเข้าไป

เวลานี้เย่ซือเฉินกำลังโกรธอยู่ ถึงแม้จะไม่ถึงขั้นฆ่าปิดปาก แต่เกรงว่า……

ทางที่ดีเธอควรจะหลบไปก่อน และเมื่อเธอออกไปแล้วก็จะไม่รบกวนพวกเขาทั้งสองแล้ว

พอดีกับที่เธอสามารถไปหาเด็กน้อยทั้งสองคนได้

ส่วนเรื่องอื่นรอให้เขาใจเย็นลงแล้วค่อยคุยกันก็ได้

เย่ซือเฉินรออยู่ที่หน้าประตูเป็นเวลานานก็ไม่เห็นมีการเคลื่อนไหวใดๆเกิดขึ้น ดวงตาเขาแวววาวรีบเอากุญเจไขประตูออก แต่ภายในห้องนอนไร้ซึ้งเงาของเวินลั่วฉิง

ในห้องนอนนั่นนอกจากประตูแล้วก็มีทางออกเพียงทางเดียวก็คือหน้าต่าง เห็นได้ชัดว่าเธอปืนออกทางหน้าต่างไปแล้ว

เย่ซือเฉินหรี่ตาขึ้น ซึ่งในแววตากำลังมีเพลิงไฟแห่งความโกรธลุกไหม้อย่างโชกโชน เขารีบโทรศัพท์ไปหาเธอ แต่ไม่มีคนรับสาย

เวินลั่วฉิงปืนหน้าต่างหนีไปแล้ว เวลานี้ก็ต้องไม่รับสายของเขาอย่างแน่นอน

ดี ดีมาก เขาจะดูสิว่าจะหนีไปไหนได้？หนีได้ชั่วคราว แต่เธอไม่สามารถหนีได้ตลอดชีวิต！