ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 146

บทที่ 146 วิธีการจับชู้ที่แตกต่าง (2)

“……”อีกฝั่งหนึ่งของสายได้เงียบไปชั่วขณะหนึ่ง จากนั้นก็ถอนหายใจเบาๆ“ช่างมันเถอะ ตระกูลเย่ไม่อนุญาตให้ใครรู้เรื่องในอดีต แม้กระทั่งภรรยาของลูกด้วย อีกอย่างเธอรู้แล้วก็ไม่มีผลดีต่อเธอเลย ลูกอย่าบอกเรื่องที่เกี่ยวกับแม่ให้เธอฟังนะ ต่อไปก็ไม่ต้องให้ถิงถิงไปที่ลูกแล้วนะ จะได้ไม่ต้องมีความเข้าใจผิดในเรื่องที่ไม่จำเป็น”

อันที่จริงน้ำเสียงของเมิ่งชือเหยาเต็มไปด้วยความหวังในการรอคอย แต่กลับไม่ปล่อยวางไม่ได้

เธอรู้ดีว่าตระกูลเย่ไม่ให้ใครรู้เรื่องราวของเมื่อก่อน มิเช่นนั้นตอนนั้นตระกูลเย่ก็คงไม่ประกาศให้คนอื่นรู้ว่าเธอได้เสียชีวิตไปแล้ว อีกทั้งยังจับงานศพที่จอมปลอมตบตาผู้คนอีกด้วย

เธอจากเมืองAมายี่สิบกว่าปีแล้ว ไม่เคยกลับไปเลย ไม่ใช่ว่าไม่อยากกลับ แต่เป็นเพราะไม่กล้า เธอรู้ดีว่าอำนาจของตระกูลเย่นั้นยิ่งใหญ่แค่ไหนและรู้นิสัยการกระทำของคุณปู่เย่ดี

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เธอคิดถึงลูกชายจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว ถึงขั้นร้องไห้ตื่นมาจากความฝัน

เธออยากเจอลูกชายจนจะเป็นบ้าแล้ว แต่เธอรู้ดีว่า ตั้งแต่ที่ตระกูลเย่ประกาศข่าวว่าเธอได้เสียชีวิตแล้ว การที่เธออยากพบลูกชายก็กลายเป็นความหวังลมๆแห้งๆยากจะเป็นจริง เกรงว่าจะไม่ได้เจอกันตลอดชีวิตเลยทีเดียว

เพียงแต่เธอไม่คิดว่าเมื่อ 8 ปีก่อน ลูกชายของเธอจะมาอยู่ตรงหน้าของเธอ ตอนนั้นเธอรู้สึกเหมือนกับทุกสิ่งนั้นเป็นความฝัน

แน่นอนว่าเรื่องนี้ปิดคุณปู่เย่ไม่ได้ จากนั้นคุณปู่เย่ได้ให้คนมาตักเตือนเธอ

คุณปู่เย่ยังให้ความกดดันมหาศาลแก่เย่ซือเฉิน แต่เย่ซือเฉินก็ยังคงทำตามอำเภอใจของตน ยังคงมาพบเธออยู่

ตอนนั้นเธอรู้ว่าลูกชายของเธอได้เติบโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว

ในเมื่อลูกชายยังไม่กลัว แล้วเธอจะไปประนีประนอมได้อย่างไรกัน เธอจะไม่ให้ลูกชายเสียใจ ไม่ให้ลูกชายผิดหวังเป็นอันขาด

เหตุการณ์ในอดีตก็ไม่ใช่ความผิดของเธออยู่แล้ว

ตั้งแต่ตอนนั้นลูกชายก็จะหาเวลามาเยี่ยมเยือนเธอบ่อยครั้ง อีกทั้งยังช่วยโร่ถิงทุกเรื่องอีกด้วย

ตอนนี้ลูกชายแต่งงานแล้ว เธอหวังเป็นอย่างยิ่งว่าลูกชายจะมีความสุขในชีวิต

เย่ซือเฉินไม่ได้พูดอะไร ปกติเขาก็เป็นคนพูดน้อยอยู่แล้ว เขาเป็นคนที่กระทำแทนคำพูดเสมอ

“พี่ชาย พี่จะพาพี่สะใภ้ไปหาหม่ามี้จริงๆหรือ？”เย่ซือเฉินวางสายแล้ว แต่เมิ่งโร่ถิงเหมือนจะยังตามเหตุการณ์ไม่ทัน

“อืม”ครั้งนี้ เย่ซือเฉินได้ตอบเธอ ซึ่งไม่ใช่จะได้คำตอบมาง่ายๆเลย

“พี่ไม่กลัวพี่สะใภ้จะรู้เรื่องในอดีตเหรอ？”เมิ่งโร่ถิงตกตะลึง เธอรู้เขาดีว่า เขาไม่ได้พูดพร่ำเพรื่อ สิ่งที่เขาพูดออกมา เขาจะทำได้แน่

“พี่ไม่จำเป็นต้องมีเรื่องปิดบังเธอ”มุมปากของเย่ซือเฉินยกขึ้น เขาขอเธอแต่งงาน พวกเขาก็เป็นสามีภรรยากัน เรื่องของเขาจึงไม่จำเป็นต้องปิดบังเธอ

แต่ว่าตอนนี้เวลายังไม่เหมาะสม เหมือนที่คุณแม่พูด ตอนนี้ให้เธอรู้เรื่องก็ไม่มีผลดีอะไรต่อเธอ

ต่อไป เรื่องราวทั้งหมดของเขา เขาจะค่อยๆบอกให้เธอรับรู้

“ดีจังเลย”เมิ่งโร่ถิงดีใจอยากจะไปกระโดดกอดเย่ซือเฉิน

แต่ว่าแสงความเย็นชาในดวงตาของเย่ซือเฉินได้แผ่ออกมา ทำให้หยุดการกระทำของเธอ

“รู้แล้ว รู้แล้ว ต่อไปก็มีแต่พี่สะใภ้ที่จะกอดพี่ได้”เมิ่งโร่ถิงแลบสิ้นอย่างซุกซน และยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“พี่ พี่สะใภ้เคยกอดพี่อย่างอบอุ่นเหมือนฉันไหม？”ดวงตาของเมิ่งโร่ถิงวาววาม จงใจพูดเสริมอีกหนึ่งประโยค เมื่อได้เห็นสีหน้าของเย่ซือเฉินยิ่งเคร่งเครียดเธอก็ยิ่งยิ้มอย่างโอ้อวดขึ้นไปอีก แน่นอนว่าเธอเป็นคนที่เฉลียวฉลาด เวลานี้จึงรีบเผ่นหนีจะดีกว่า“ฉันกลับห้องก่อนนะ”

ตอนที่เมิ่งโร่ถิงเปิดประตูจะออกไป

ประจวบเหมาะกับที่เวินลั่วฉิงก็เปิดประตูออกมาเช่นกัน

เมิ่งโร่ถิงก็ต้องหยุดชะงักรีบมอง และเวลานี้เวินลั่วฉิงก็กำลังมองมาพอดี