ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 158

บทที่ 158 คุณชายสามเย่รู้เรื่องแล้ว (2)

เวินลั่วฉิงคิดไม่ถึงว่าดึกป่านนี้แล้วเย่ซือเฉินจะมาที่นี่ได้และบังเอิญเจอกันอย่างนี้ หากเมื่อกี้เย่ซือเฉินเร็วอีกหนึ่งก้าว ลิฟต์ก็อาจจะเปิดอีก เย่ซือเฉินก็จะเข้ามา พอถึงเวลานั้นเกรงว่าเย่ซือเฉินจะจำเธอได้

จำเธอได้？！เมื่อเวินลั่วฉิงคิดถึงจุดนี้ก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ เมื่อกี้เธอจำเย่ซือเฉินได้ แล้วเย่ซือเฉินดูออกว่าเป็นเธอหรือยัง？

ตอนนี้เธอได้แต่งกายที่ไม่เหมือนกับตอนที่อยู่กับเย่ซือเฉิน สามารถพูดได้ว่าต่างกันราวฟ้ากับดิน ถ้าพูดตามหลักแล้วเย่ซือเฉินไม่น่าจะดูเธอออก

แต่เวินลั่วฉิงก็รู้สึกไม่สบายใจ เธอนึกถึงตอนที่เย่ซือเฉินจ้องมองช่องว่างระหว่างประตูลิฟต์ พูดให้ถูกต้องคือเขาน่าจะจ้องมองเธอผ่านช่องว่างระหว่างประตูลิฟต์ต่างหาก

ตอนนั้นมือของเย่ซือเฉินยื่นไปกดปุ่มลิฟต์อย่างรวดเร็วและเร่งรีบ เห็นได้ชัดว่าเป็นการกระทำอย่างกะทันหัน

เธอรู้ดีว่าเย่ซือเฉินเป็นคนที่ทำอะไรอย่างมั่นคง ไม่หวั่นเกรงต่อคลื่นมรสุมอะไรทั้งนั้น ถ้าเป็นเหตุการณ์ปกติเมื่อลิฟต์ปิดได้แล้ว เย่ซือเฉินคงไม่รีบร้อนไปกดให้เปิดอีกหรอก

และเล่ากันว่าคุณชายสามเย่นั้นไม่เจ้าชู้และไม่ชอบคลุกคลีอยู่กับคนแปลกหน้า แต่เขาเห็นว่าในลิฟต์มีคนอยู่และเป็นผู้หญิงอีก ถ้าปกติเขาคงไม่รีบจะกดปุ่มเปิดลิฟต์หรอก

ดังนั้น เขาจำเธอได้หรือ？！

ถึงแม้ว่าเวินลั่วฉิงจะรู้ว่ามีความเป็นไปได้น้อยมากๆและเป็นการคาดไม่ถึงอย่างมาก แต่การกระทำก่อนหน้านี้ของเย่ซือเฉินทำให้เธอต้องสงสัยความเป็นไปได้นี้

เวินลั่วฉิงเดาไม่ผิด เย่ซือเฉินจำเธอได้แล้ว พูดให้ละเอียดคือเย่ซือเฉินไม่ใช่จำใบหน้าของเธอได้ แต่จะท่าทางที่โดดเด่นไม่เหมือนใครของเธอได้ต่างหาก

ถึงแม้จะมีลิฟต์กั้นไว้ และถึงแม้จะมองผ่านแค่ช่องว่างของประตูลิฟต์ก็ตาม เขายังคงดูออกว่าคนข้างในลิฟต์นั้นเป็นเธอ

ถึงแม้จะไม่แน่ใจร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่เขาก็มั่นใจประมาณแปดเก้าสิบเปอร์เซ็นต์

และถึงแม้จะไม่มั่นใจ ขอแค่มีเพียงความเป็นไปได้ไม่กี่เปอร์เซ็นต์ เขาก็จะไม่ให้เธอไปง่ายๆ

ตอนนี้ลิฟต์ส่วนตัวได้ลงไปแล้ว ลิฟต์ตัวอื่นยังไม่ขึ้นมา เขาจึงได้แต่รอ

แน่นอน เขาจะไม่รออยู่เฉยๆเป็นอันขาด

นาทีต่อมา เย่ซือเฉินรีบเอามือถือออกมาโทร

“เฝ้าลิฟต์ทุกตัวไว้ให้ดีๆและบันไดเข้าออกด้วย อย่าให้ใครเดินออกไปเด็ดขาด” เมื่อรับสาย เย่ซือเฉินก็สั่งการทันที

ตอนนี้เป็นเวลาตีสอง ไม่ค่อยมีคนเข้าออก ดังนั้นจึงเป็นการปฏิบัติการที่ไม่ยากนัก

“รับทราบครับ” เมื่อได้ยินเสียงประธานของตน ผู้จัดการที่อยู่เวรก็ไม่กล้าสะเพร่าแม้แต่น้อย

“ปิดทางเข้าออกของโรงแรมทั้งหมด รวมทั้งชั้นใต้ดินด้วย อย่าให้ใครออกไปเด็ดขาด” เพื่อความปลอดภัย เย่ซือเฉินเสริมอีกหนึ่งประโยค

หน้าผากของผู้จัดการที่อยู่เวรเหงื่อแตก เป็นใครกันที่ขัดใจท่านประธาน ทำให้ท่านประธานตามจับสักใหญ่โตอย่างนี้？

ขัดใจท่านประธานแล้วคิดจะหนีไปได้หรือ？

เขาแอบอธิฐานให้แก่คนผู้นั้นหนึ่งวินาที

เย่ซือเฉินหรี่ตาขึ้น ครั้งนี้เขาจะไม่ให้เธอหนีไปได้เป็นอันขาด！！

ที่นี่เป็นถิ่นของเขา ห้าปีก่อนเธอหนีไปได้หนึ่งครั้ง เขาไม่เชื่อว่าครั้งนี้จะให้เธอหนีไปได้อีก

เย่ซือเฉินได้โทรศัพท์อีก