ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 161

บทที่161 คุณชายสามเย่แสดงอำนาจ (1)

"แต่เมื่อกี้ตอนที่ฉันเข้ามา ก็ไม่มีใครขวางเอาไว้......"เย่อหยู่เฟิงขมวดคิ้ว พร้อมกับสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย " แต่ว่า ตอนนั้นสถานการณ์ข้างนอกเหมือนจะไม่ค่อยปกติ"

"งั้นพวกเราจะออกจากประตูทางไหน"เย่อหยู่เฟิงเริ่มมีท่าทีจริงจังมากขึ้น คนที่เย่อหยิ่งอย่างเขา กลับถามความคิดเห็นจากเวินลั่วฉิง

"ที่ใกล้สุด"เมื่ออยู่ในสถานการณ์ที่แน่นอนไม่ได้นั้น เธอจึงเลือกได้เพียงอันที่ใกล้ที่สุด เพราะสถานการณ์ตอนนี้ออกไปได้ยิ่งเร็วยิ่งดีที่สุด

เย่ซือเฉินมองดูรถที่ขับออกมาอย่างรวดเร็วแล้ว ก็ไม่คิดตามไป แต่กลับหยิบโทรศัพท์ต่อสายออกไป

เดิมทีแววตาที่ลึกลับของเขานั้น ตอนนี้ยิ่งเดาไม่ได้ไปอีก

เธอคิดหนีงั้นเหรอ มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก

"พี่สาม พี่อยู่ที่ไหน ผมมาถึงโรงแรมแล้วนะ แล้วเกิดเรื่องอะไรกันเหรอ" เมื่อรับสายโทรศัพท์ เขายังไม่พูดอะไร เสียงพูดไม่หยุดของฉิงถิงก็ลอยเข้ามา

"แกสั่งคนไปเฝ้าประตูทางออกลานจอดรถใต้ดินประมาณกี่คน"เสียงที่ทุ้มต่ำของเย่ซือเฉินนั้น ฟังไม่ออกว่าอยู่ในอารมณ์ไหน แต่ก็ทำให้คนกลัวอย่างประหลาด

"ไม่น้อยครับ ทุกประตูทางออกมีประมาณหกเจ็ดคนครับ"คุณชายห้าฉิงรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ามีใครบางคนกำลังกดเสียงให้ต่ำ จนน้ำเสียงเล็กลงอย่างชัดเจน "พี่สาม ยังตามจับคนไม่ได้เหรอ"

"เบนท์ลีย์ เลขป้ายทะเบียน 666 ไม่ว่าจะใช้วิธีไหน ก็สกัดเอาไว้ให้ฉัน "แม้เย่ซือเฉินจะไม่ได้ตอบตรงๆ แต่ความหมายนั้นก็ชัดเจนอยู่แล้ว

"พี่สามวางใจได้เลยครับ ขอรับประกันว่าภารกิจจะสำเร็จอย่างแน่นอน" นายหัวหน้าตำรวจอย่างคุณชายห้าฉิง สำหรับเรื่องแค่นี้นั้นรู้สึกมั่นใจเป็นอย่างมาก

"นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมคนเยอะแยะอย่างนี้"เย่อหยู่เฟิงขับรถอย่างเร็วมาถึงทางออกที่ใกล้ที่สุด แต่เห็นสถานการณ์ตรงหน้าถึงกับมึนไปเลยทีเดียว เจ็ดคนที่อยู่ข้างหน้านั้นยืนเรียงกันแถวตรง ใช้ร่างกายเป็นกำแพง เพื่อกั้นตายทางออกไว้

ในสถานการณ์แบบนี้ จะขับพุ่งตรงไปเลยไม่ได้เด็ดขาด ถ้าหากรถขับพุ่งไปแล้ว คนพวกนั้นไม่ถอยจริงๆ ผลที่ตามมานั้นไม่กล้าคิดเลยจริงๆ

ไม่มีใครกล้าเสี่ยงอันตรายนี้หรอกนะ

เย่อหยู่เฟิงจึงได้ลดความเร็วลง

เวินลั่วฉิงเม้มปากเล็กน้อย ตอนนี้ข้างหน้าก็ไปไม่ได้ ข้างหลังก็ถอยไม่ได้อีก เธอเชื่อว่าจากความเร็วของเย่ซือเฉินนั้น ใช้เวลาไม่นาน ก็สามารถตามมาได้แล้ว

หากไปไม่ได้ และไม่ออกไปอย่างรวดเร็ว ผลที่ตามมานั้นเธอไม่กล้าคิดเลยจริงๆ

"หรือว่า เราจะเปลี่ยนทางออก เวลาค่ำมืดแบบนี้ พวกเขาคงไม่สั่งคนมากมายมาสกัดกั้นทุกทางออกเหรอมั้ง หรือว่าพวกเราจะซวยกันไปหน่อย " เย่อหยู่เฟิงมีความคิดสับสนไปมาเล็กน้อย

" ไม่ต้อง ชุดที่พวกเขาใส่นั้นเป็นของสมาคมตำรวจ ซึ่งไม่ใช่คนของโรงแรม สมาคมตำรวจนั้นออกตรวจได้ทุกที่ทุกเวลายี่สิบสี่ชั่วโมง" เวินลั่วฉิงรู้ชัดเจนเกี่ยวกับเหตุการณ์ทุกอย่าง เพราะแบบนี้เธอถึงรู้ว่า ถ้ามีกำลังคนมากพอ เปลี่ยนเป็นทางออกไหนผลที่ได้ก็เหมือนเดิม

"เหี้ย นี่มันโกรธแค้นอะไรเนี่ย ถึงขนาดต้องตามฆ่าเธออย่างโหดเหี้ยมแบบนี้เลยเหรอ"ตอนนี้เย่อหยู่เฟิงเพิ่งรับรู้ถึงความร้ายแรงของเหตุการณ์อย่างแท้จริง หากไม่เจอกับตัว เขาจะไม่เชื่อเด็ดขาดว่าแค่ออกจากโรงแรมมันจะยากถึงเพียงนี้

โหดเหี้ยมอย่างนั้นเหรอ เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าเย่อหยู่เฟิงใช้คำนี้อย่างเหมาะสมจริงๆ

"หรือว่า จะถอยกลับไปก่อน" ข้างหน้าทางมีกำแพงเนื้อคนสกัดกั้นอยู่ จึงไปไม่ได้ ถ้าไม่ถอยก็เท่ากับรอให้เขามาจับ ในใจเย่อหยู่เฟิงกำลังคิดแผนรับมืออยู่

"ไม่ได้"เวินลั่วฉิงรู้ดี ว่าถ้าถอยตอนนี้ก็เท่ากับตัวเองต้องกลับไปรับโทษ

เย่อหยู่เฟิงหันสายตา มาจ้องมองเธอ เหมือนคาดหวัง และเหมือนสงสัย " เธอมีวิธีเหรอ"

"คุณขับไปข้างหน้าต่อเลย"เวินลั่วฉิงจ้องมองกำแพงเนื้อคนข้างหน้า แล้วเลิกคิ้วเล็กน้อย

"จะไม่มีคนตายใช่ไหม" แม้เย่อหยู่เฟิงจะถามแบบนี้ แต่ก็เหยียบคันเร่ง ปรับระดับความเร็ว

"ไม่หรอก" เวินลั่วฉิงเอ่ยเสียงเบา แต่ก็ไม่ทำให้สงสัย